Piotr Kuncewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Kuncewicz
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1936
Warszawa

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 2007
Warszawa

Zawód, zajęcie

pisarz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Tablica upamiętniająca Piotra Kuncewicza przy ul. Zgoda 13 w Warszawie

Piotr Kuncewicz (ur. 19 marca 1936 w Warszawie, zm. 9 kwietnia 2007 tamże) – polski pisarz, poeta, krytyk literacki i teatralny, historyk literatury, publicysta, publicysta radiowy i telewizyjny; wieloletni prezes Związku Literatów Polskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1952–1956 studiował filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1961 doktoryzował się pracą o liryce Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1959–1967 był adiunktem w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Od 1965 był członkiem, a w latach 1990–2003 prezesem Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich. Lata jego prezesury to okres szczególnej rywalizacji ze Stowarzyszeniem Pisarzy Polskich[1]. W latach 1969–1971 był kierownikiem literackim Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, w latach 1971–1973 wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Od 1973 zajmował się wyłącznie pracą literacką, napisał m.in. wielotomową panoramiczną historię literatury polskiej Agonia i nadzieja (1991–1994). W dziele Legenda Europy (2005) opisał Europę kultury, historii, idei i literatury. W 2004 został wybrany na Wielkiego Mistrza Wielkiego Wschodu Polski.

Był poetą i pisarzem o rozległych zainteresowaniach, obejmujących m.in. historię, filozofię, religioznawstwo, historiozofię i socjologię, wiele dziedzin wiedzy ezoterycznej, ale także dzieje Ziemi i Wszechświata, paleontologię, biologię i medycynę. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w twórczości literackiej i zasługi w działalności społecznej (2002), laureat Nagrody Kisiela (1990) oraz nagrody literackiej im. Władysława Reymonta (1994)[2].

Piotr Kuncewicz pisywał również felietony na łamach miesięcznika „Czwarty Wymiar”. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (Kwatera B 19, rząd 6, grób 30)[3].

Był siostrzeńcem Jerzego Kuncewicza[4].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • Samotni wobec historii, 1967
  • Antyk zmęczonej Europy, 1982
  • Grochowiak, 1976
  • Cień ręki, 1977
  • W poszukiwaniu niecodzienności, 1979
  • Szumy, 1976
  • Dęby kapitolińskie, 1970
  • Zamieć, 1972
  • Agonia i nadzieja: t. 1 Literatura od 1918 (1991), t. 2 Literatura od 1939 (1993), t. 3 Poezja polska od 1956, część 1 i 2 (1994)
  • Nowa era dinozaurów. New Age, 1994
  • Leksykon polskich pisarzy współczesnych, t. 1 i 2, 1995
  • Goj patrzy na Żyda. Dzieje braterstwa i nienawiści od Abrahama po współczesność, Wydawnictwo Iskry 2000
  • Legenda Europy, 2005[5].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Tablica pamiątkowa na budynku przy ul. Zgoda 13 w Warszawie, w którym mieszkał, odsłonięta w 2018[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Karol Czejarek: Wspomnienie Piotra Kuncewicza – pisarza, poety, krytyka literackiego i teatralnego. przegladdziennikarski.pl, 06 kwietnia 2017. [dostęp 2017-05-18].
  2. Związek Rzemiosła Polskiego: Laureaci Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta w latach 1994 – 2009. [dostęp 2014-09-10].
  3. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2017-11-26] (pol.).
  4. Leszek Żuliński: Mój Piotr (19.03.1936 - 9.04.2007). Związek Literatów Polskich, 2007-04-19. [dostęp 2012-08-14].
  5. Piotr Kuncewicz, Legenda Europy, wyd. 1, Warszawa: Warszawskie Wydawn. Literackie Muza S.A, 2005, ISBN 83-7319-789-3, OCLC 68777303 [dostęp 2022-01-28].
  6. Odsłonięcie tablicy pamięci Piotra Kuncewicza. wolnomularstwo.pl, 6 czerwca 2018. [dostęp 2021-10-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]