Łajka (typ psa)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Portret łajki. Widoczne charakterystyczne „bokobrody” oraz obfity kołnierz z dłuższych włosów wokół szyi.

Łajka (ros. лайка „oszczekiwacz”) – ogólna nazwa psa, obejmująca wiele ras psów z grupy szpiców, z północy kontynentu eurazjatyckiego, hodowanych od Skandynawii po Ocean Spokojny. Typ lisowaty[1].

Ogólna charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

W grupie tej można wyróżnić kilkanaście różnych typów psów średniej wielkości lub małych, z uszami trójkątnymi stojącymi i ogonem najczęściej zawiniętym na grzbiet lub biodro. Występują one pod różnymi nazwami miejscowymi, używane są do polowań, do ciągnięcia sań, jako psy pasterskie i stróżujące. Są psami bardzo samodzielnymi i niezależnymi, ale przyjaźnie nastawionymi do człowieka. Do dzisiaj większość łajek zachowała wiele cech pierwotnych, ukształtowanych bardziej przez naturę niż przez człowieka – posiadają one wiele cech atawistycznych upodabniających je do wilków. W komunikacji między sobą łajki często używają gestów charakterystycznych dla ras pierwotnych, jak na przykład ssanie lub lizanie wargi. Gęste owłosienie często występuje na brzuchu i pomiędzy palcami na łapach. Wiele suk jest zdolnych do rozrodu tylko jeden raz w roku.

Łajka jakucka, pies zaprzęgowy

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Łajki to psy średniej wielkości, o mocnej budowie i wysokości w kłębie od 45–65 cm. Głowa ma najczęściej kształt ostrego klina z łagodnym stopem i kufą o długości zbliżonej do mózgoczaszki. Szyja jest muskularna, o długości podobnej do głowy, często otoczona kołnierzem z długiej sierści. Łajki mają grzbiet prosty, szeroki, muskularny z zadem lekko opadającym w dół, a klatkę piersiową głęboką i umiarkowanie szeroką. Kończyny przednie i tylne są proste, ustawione równolegle do siebie, z łapami zwartymi, o okrągłym kształcie. Ogon jest niezbyt długi, noszony na grzbiecie, zwinięty w pierścień lub sierpowaty, rzadziej noszony na dół. Oczy są nieduże, owalne, często skośnie osadzone, ciemnobrązowe lub piwne, rzadziej jasne (jak u łajki jakuckiej).

Łajka zachodniosyberyjska

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

Sierść łajek zwykle składa się z dwóch warstw – gęstego i miękkiego podszerstka oraz twardych włosów okrywowych. U części łajek włosy okrywowe są średniej długości i przylegają gładko do ciała. U innych są to włosy zdecydowanie dłuższe, nastroszone, tworzące wokół szyi efektowny kołnierz, odstające od kłębu, barków i po tylnych stronach nóg. Ogon pokryty jest jednolitym dłuższym włosem.

Umaszczenie tej grupy psów przybiera najróżniejsze formy, nawet w ramach poszczególnych ras. Kolor sierści może być całkowicie biały, kremowy, biały z czarnym, czarny z białym, szary, wilczasty, rudy, "pieprz i sól", łaciaty złożony z dwóch lub więcej kolorów. Skóra jest jasna lub cętkowana, a kolor nosa najczęściej czarny, zdarza się jednak również brązowy i jasnobrązowy u psów z jasnym umaszczeniem.

Rasy należące do grupy łajek[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 122.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]