Łuk madziarski

Łuk madziarski – broń używana przez Węgrów w okresie ich łupieżczych wypraw na Europę Zachodnią (862–955).

Była to odmiana łuku refleksyjnego. Miał długość 110–115 cm i zasięg 250 m, chociaż bardziej zabójczy był na dystansie kilkudziesięciu metrów. Mógł być rozkładany na części. Groty strzał były żelazne, miały najczęściej kształt rombu lub litery delta z ostrymi krawędziami. Były też groty z otworem pośrodku służącym do przymocowania zapalonego materiału, przez co strzały pełniły wówczas rolę pocisków zapalających i sygnalizujących.

Łuk noszono w skórzanym łubiu zawieszonym z lewej strony pasa głównego, tak aby nie krępował ruchów. Kołczan mocowano do pasa po prawej stronie

Bibliografia

• G. Györffy, Święty Stefan I. Król Węgier i jego dzieło, przeł. T. Kapturkiewicz, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003.
• A. Koperski, M. Parczewski, Wczesnośredniowieczny grób Węgra – koczownika z Przemyśla, [w:] „Acta Archaeologica Carpathica”, t. XVIII (1978), s. 151–199.
• K. Kowaleski, Otton I na Lechowym Polu. 10 sierpnia 955 r., z cyklu: „Batalie i wodzowie wszech czasów” nr 11, „Rzeczpospolita” 29 marca 2008 (dodatek).
• W. Szymański, E. Dąbrowa, Awarzy, Węgrzy, z serii: „Kultura Europy wczesnośredniowiecznej” z. 5, Ossolineum 1979.