Łuk retrofleksyjny

Łuk retrofleksyjny – jedna z odmian łuku wschodniego.

Z procesu budowy i kształtu przypomina łuk refleksyjny. Różni się od niego sztywnymi zakończeniami ramion z zaczepami na cięciwę i podkładkami (wspornikami) umieszczonymi poniżej. W początkowej fazie naciągania takiego łuku działa tylko cześć cięciwy, w drugiej – odginają się zakończenia łuku zwalniając całą cięciwę. Dzięki tym udoskonaleniom (wspornikom) energia wypuszczenia strzały jest znacznie większa niż w przypadku łuku refleksyjnego.

W zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się chiński łuk retrofleksyjny z XVII-XVIII wieku. Łęczysko jego jest wykonane z drewna i ścięgien, grzbiet pokrywa warstwa łyka brzozowego i lakieru ozdobiony deseniem przypominającym pojedyncze liście, malowanym czarnym tuszem. Na sztywnych zakończeniach ramion, poniżej gryfów po stronie brzuśca umocowano 2 drewniane wsporniki. Gryfy (zaczepy na cięciwę) wykonano z rogu, cięciwę spleciono z nici jedwabnych, majdan owinięto łykiem brzozowym. Długość broni z nałożoną cięciwą 151,5 cm, masa 0,34 kg. Strzała długości 104,5 cm: drzewce 95, grot (żelazny, płaski, w kształcie wydłużonego trójkąta, zakończony tuleją) – 10. Łubie ze skóry pokryte jest aksamitem z mosiężnymi ozdobami: wys. 56 cm, szer. u góry 32, u doły 13, 5

Bibliografia

• Zdzisław Żygulski jun., Stara broń w polskich zbiorach, KAW, Warszawa 1982, s. 236.
• Jerzy Werner, Polska broń. Łuk i kusza, Ossolineum 1974, s. 29.