Łuk tunguski
Łuk tunguski – łuk refleksyjny używany na leśno-stepowych obszarach wschodniego Zabajkala i wzdłuż Amuru, należący do odmiany typu ugrofińskiego, używanego od Skandynawii po Syberię aż do lat 20 XX w[1]. Od łuków refleksyjnych typu stepowego różnił się głównie budową (dwie-trzy warstwy drewna zamiast drewna, rogu i ścięgien) i rozmiarami. Do łuków tego typu posiadających warstwę ścięgien należy łuk z Nowogrodu[2].
Jego elementy były sklejane rybim klejem, a następnie suszone przez dwa lata. Łęczysko składało się z dwóch drewnianych części, wykonanych z jodły, świerku, sosny lub brzozy. W środku łęczyska umieszczano owalny lub kwadratowy majdan, po czym górne i dolne ramie łuku owijano korą brzozową, obwiązując ją na rogach/gryfach (zaczepy na cięciwę) paskami ścięgien zwierzęcych. Niekiedy łęczysko było owijane paskami z drewna czeremchy. Z tego samego materiału wykonywano też rogi łęczyska. Sama cięciwa była sporządzona z włókien konopi oraz ze skóry, niejednokrotnie owijana dodatkowo cienką warstwą kory brzozowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Nicolle, Wiaczesław Szpakowski, Kałka 1223. Najazd Mongołów Czyngis-chana na Ruś, przeł. Tomasz Basarabowicz, z serii: „Kampanie” t. 3, Osprey Publishing, Kraków 2008, s. 28-29, ISBN 978-83-7396-748-9
- Witold Świętosławski, Uzbrojenie koczowników Wielkiego Stepu w czasach ekspansji Mongołów (XII-XIV w.), Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Łódź 1996, ISBN 83-85879-71-4