Łysienie anagenowe
 |
Ten artykuł od 2017-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
L65.1 |
|---|---|
| DiseasesDB | |
Łysienie anagenowe (łac. anagen effluvium) – choroba objawiająca się znaczną utratą włosów na skórze głowy. Głównym czynnikiem chorobotwórczym jest przerwanie fazy wzrostu włosów przez inny czynnik wykazujący duże nasilenie działania.
Przyczyny[edytuj | edytuj kod]
Z reguły do przerwania fazy wzrostu włosów dochodzi w wyniku zastosowania konkretnych leków. Do tego rodzaju środków zalicza się zwłaszcza medykamenty chemoterapeutyczne, w tym środki antymetaboliczne, środki alkilowe, środki mające na celu zahamowanie mitozy (używane do leczenia raka). W rezultacie stosowania wymienionych leków dojść może do zahamowania bądź powstrzymania przed podziałem komórek macierzy, a tym samym zwężenia procesu. Następnym etapem jest osłabienie trzonu włosa objawiające się nadmierną podatnością na pęknięcia i urazy. W wybranych przypadkach dochodzić może do niemożności wytworzenia i uformowania włosów. Wśród innych przyczyn łysienia anangenowego wymienia się promieniowanie jonizujące, zatrucie metalami ciężkimi (tal, arsen, ołów) bądź choroby układu dokrewnego, choroby o podłożu autoimmunologicznym (m.in. łysienie plackowate). Łysienie anagenowe uznawane jest za niepospolity objaw pęcherzycy zwykłej (pemphigus vulgaris)[1].
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
Pacjenci dotknięci dolegliwością łysienia anangenowego doświadczają utraty włosów po upływie 7-14 dni od momentu pierwszej chemoterapii. W większości przypadków znaczny ubytek włosowy widoczny jest po czasie 1-2 miesięcy. Rozpoznanie choroby następować powinno po przeprowadzeniu badań laboratoryjnych. Zalecane jest zwłaszcza wykonanie testów serologicznych zawierających elementy takie jak:
- badanie żelaza,
- test funkcji tarczycy,
- szybki plazmowy test na przeciwciała (RPR) oraz test laboratoryjny na badanie chorób wenerycznych,
- antynuklearny test na przeciwciała.
Ponadto wskazane jest ustalenie poziomu surowicy i aminokwasów w moczu oraz wykonanie mikroskopijnego badania na zarodniki grzybów oraz kulturę grzybów, w celu wykluczenia możliwości postawienia innej diagnozy.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Najlepsze rezultaty leczenia następują na drodze wyeliminowania z organizmu ludzkiego czynnika chorobotwórczego[1]. W związku z powyższym nie jest polecana terapia za pomocą dodatkowych środków farmakologicznych. W skrajnych przypadkach stosowana bywa terapia zakładająca miejscowe podawanie minoksydylu. Pierwsze efekty widoczne są zazwyczaj po upływie około 2 miesięcy od momentu rozpoczęcia stosowania.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Marlena Matysek-Nawrocka, Maria Bernat, Michał Koziarski: Trychologia kosmetyczna jako metoda diagnozy oraz leczenia wybranych schorzeń skóry głowy i włosów. W: Medyczne aspekty kosmetologii i dietetyki. Lublin: Wydawnictwo Naukowe TYGIEL sp. z o.o., 2018, s. 11. ISBN 978-83-65932-38-9. [dostęp 2019-11-07].
