Sięgacz
Sięgacz – ulica mająca jeden wyjazd, zakończona zwykle placem do zawracania, potocznie zwana ślepym zaułkiem lub ślepą ulicą.
Ruch[edytuj | edytuj kod]
Sięgacze stosuje się w celu wyeliminowania ruchu przelotowego w dzielnicach mieszkaniowych. Zwykle długość sięgacza nie powinna przekraczać 200 m, zaś cały przebieg ulicy powinien być widoczny z jej wjazdu. Ulica taka jest często drogą wewnętrzną lub posiada najniższą klasę dla drogi publicznej (D), niekiedy wykonana jest w postaci ciągu pieszo-jezdnego. Stosuje się jednak tzw. megasięgacze o większej długości i wyższej klasie.
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Według urbanisty, Larrego R. Forda, z punktu widzenia planowania osad, sięgacz akcentuje prywatność, sprzyja izolacji pojedynczych rodzin i jest elementem rozłączającym i dezintegrującym życie osiedlowe, stanowiąc symbol negatywnych zjawisk suburbanizacyjnych. Ma charakter swoistego „więzienia dla dzieci” – bezpiecznego, ale ograniczającego kontakty, monotonnego i wykluczającego dzieci z zabawy w innych rejonach osiedla. Dla dzieci bawiących się na sięgaczach ukuto nawet pojęcie „dzieci ślepych ulic”[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jacek Kotus, Natura wielkomiejskich sąsiedztw. Analiza subsąsiedzkich i sąsiedzkich terytorialnych podsystemów społecznych w Poznaniu, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań, 2007, s. 88, ISBN 978-83-232182-9-6