Śluza III Grunwaldzka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Śluza III
Grunwaldzka
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Miejscowość

Bydgoszcz

Droga wodna

Wisła-Odra

Lokalizacja

na ok. 13,0 km

Dane techniczne
Długość

44,5 m

Szerokość

9,26 m

Różnica poziomów

3,17 m

Wrota

drewniane dwuskrzydłowe

Rodzaj napędu

ręczny

Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Śluza III”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Śluza III”
Ziemia53°07′31,789″N 17°59′06,526″E/53,125497 17,985146

Śluza III „Grunwaldzka” – niezachowana śluza na Kanale Bydgoskim w Bydgoszczy.

Stanowi jedną z budowli hydrotechnicznych starego odcinka Kanału Bydgoskiego, wyłączonego z eksploatacji w 1915 r. Jest to dawna czwarta śluza drogi wodnej Wisła-Odra. Istniała w latach 1774-1972.

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Śluza znajdowała się w Bydgoszczy, przy ul. Grunwaldzkiej, ok. 600 m na wschód od śluzy IV przy ul. Wrocławskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Śluzę wybudowano w latach 1773-1774 jako drewnianą. Formę murowaną nadano budowli w latach 1803-1810, kiedy dokonano pierwszej przebudowy drogi wodnej Wisła-Odra. Eksploatowana była z przeznaczeniem dla barek o ładowności do 200 ton do roku 1915, kiedy oddano nowy odcinek kanału z nowo wybudowanymi śluzami Okole i Czyżkówko. Do końca lat 40. XX w. wykorzystywana była awaryjnie. Ostateczne wyłączenie z eksploatacji nastąpiło pod koniec lat 60. XX w.

W latach 1970-1972 śluzę zasypano wraz z 500-metrowym odcinkiem Kanału Bydgoskiego z powodu budowy węzła drogowego tzw. grunwaldzkiego. Zasypana śluza znajduje się pod trawnikiem około sześć metrów na północ od południowej jezdni ul. Nakielskiej[1].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Była to śluza komorowa o konstrukcji ceglanej. Posiadała zamknięcia w postaci drewnianych wrót wspornych dwuskrzydłowych. Zasuwy umożliwiające regulację przepływu wody i napełnianie komory posiadały napęd ręczny. Śluza dysponowała dwoma kładkami technologicznymi na głowie dolnej i górnej, rozchylane razem z wrotami. Ponadto przy głowie dolnej znajdował się mostek dla pieszych[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Maciej Kulesza "Zasypali Stary Kanał, bo zwiększał się ruch samochodowy" [dostęp 26.04.2014]
  2. Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bartowski Krzysztof: W 231. rocznicę Kanału Bydgoskiego (1774-2005). [w:] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 10. Bydgoszcz 2005.
  • Winid Walenty: Kanał Bydgoski: Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki, 1928.
  • Woźniak-Hlebionek Agnieszka. Kanał bydgoski, Brda i Noteć w pruskich planach inwestycyjnych w latach 1773-1915. [w:] Kronika Bydgoska XXIII (2001). Bydgoszcz 2002.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]