Śmierć jak kromka chleba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Śmierć jak kromka chleba
Gatunek

dramat historyczny

Data premiery

7 maja 1994

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

116 min

Reżyseria

Kazimierz Kutz

Scenariusz

Kazimierz Kutz

Główne role

Janusz Gajos
Jerzy Trela
Jerzy Radziwiłowicz
Mariusz Benoit

Muzyka

Wojciech Kilar

Zdjęcia

Wiesław Zdort

Scenografia

Bolesław Kamykowski

Kostiumy

Renata Kochańska

Montaż

Zygmunt Duś

Produkcja

Społeczny Komitet Realizacji Filmu Fabularnego o Tragedii w Kopalni „Wujek”, Studio Filmowe Tor, Telewizja Polska

Śmierć jak kromka chleba – polski film fabularny (dramat historyczny[1]) z 1994 roku w reżyserii Kazimierza Kutza.

Film upamiętnia pacyfikację kopalni Wujek po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku.

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Katowice, noc z 12 na 13 grudnia 1981 roku. Jednostki wojskowe zajmują strategiczne punkty miasta. Grupa zomowców, rozbijając związkową ochronę, wyciąga z mieszkania przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w kopalni Wujek Jana Ludwiczaka. Wiadomość szybko dotarła do kopalni. Górnicy początkowo zaskoczeni, wkrótce reagują spontanicznym protestem. Tej samej nocy trzej górnicy (m.in. Janusz Gajos, Jerzy Trela) przychodzą do proboszcza (Jerzy Radziwiłowicz), aby odprawił mszę na terenie kopalni. Następnego dnia, 13 grudnia, proboszcz szykuje się na mszę do kopalni, w tym samym czasie słucha komunikatu o wprowadzeniu stanu wojennego.

14 grudnia w zakładzie wybucha strajk. Pojawiają się kolejne postulaty: odwołać stan wojenny, uwolnić wszystkich internowanych, przestrzegać porozumień jastrzębskich. Żaden z nich nie zostaje spełniony. 15 grudnia do górników dociera wiadomość o strzałach w kopalni Manifest Lipcowy (dziś Zofiówka) w Jastrzębiu-Zdroju. Sprowadzony późnym wieczorem do kopalni ks. proboszcz odmawia z górnikami cząstkę różańca. Nie odprawia mszy, bo atmosfera jest już napięta. Modlitwę przerywa alarm, który okazuje się fałszywy. 16 grudnia na teren kopalni wjeżdża wojsko polskie i ZOMO. Rozpoczyna się walka. Wojsko i milicja sięga po broń. Ginie 9 górników[1].

W wydarzeniach autentycznych zginęli górnicy Józef Czekalski, Józef Krzysztof Giza, Joachim Józef Gnida, Ryszard Józef Gzik, Bogusław Kopczak, Andrzej Pełka, Jan Stawisiński, Zbigniew Wilk, Zenon Zając.

Podczas realizacji filmu zginął tragicznie 11-letni statysta, Grzegorz Nowak, trafiony strumieniem z armatki wodnej[2].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 522. ISBN 978-83-60292-30-3.
  2. Strajkowali na niby, mały Grześ zginął naprawdę, katowice.wyborcza.pl, 3 marca 2019 [dostęp 2019-11-25].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]