Źródło (obraz Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingres’a)
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1820–1856 |
| Medium | |
| Wymiary |
163 × 80 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Źródło (fr. La Source) – obraz olejny Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingres’a, obecnie przechowywany w Musée d’Orsay w Paryżu.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Źródło jest jednym z najdłużej malowanych dzieł Ingres’a. Zostało rozpoczęte w 1820 roku podczas pobytu mistrza we Florencji. Tam przez cztery lata autor studiował malarstwo renesansowe, co widoczne jest na obrazie w giętkich liniach i jasnej karnacji postaci. Ukończenie obrazu nastąpiło w 1856 roku przy asyście jego uczniów Alexandre’a Legoffe'a i Jean-Paul-Etienne'a Balze'a i zostało zaprezentowane w pracowni mistrza niewielkiej grupie przyjaciół. Dopiero później zostało pokazane szerszej publiczności, stając się inspiracją dla pisarzy i poetów.
Obraz uważany jest za przykład klasycyzmu. Ingres przekładał wyższość linii nad kolorem, czym przeciwstawiał się zasadom malarstwa romantycznego, gdzie przedmioty były pozbawione wyraźnych konturów.
Przedstawiona postać, jak i jej klasyczna poza, personifikuje nagą kobietę w postaci Wenus Anadyomene, ukazaną przez Sandra Botticellego na obrazie Narodziny Wenus. Motywy mitologiczne pozwalały na pokazanie przez malarzy aktu kobiecego.
ok. 1484, Florencja, Uffizi
_-_The_Birth_of_Venus_(1879).jpg)
Narodziny Wenus (1879)
Boginie Wenus i odaliski Ingres malował kilkakrotnie, kładąc nacisk głównie na oryginalne pozy modelek i arabeskowe linie, odchodząc jednocześnie od wiernego przedstawiania anatomii. Przykładem tego może być postać przedstawiona na obrazie Wielka odaliska.
Nawiązania[edytuj | edytuj kod]
Gładka karnacja kobiety daje złudzenie posągu. Taki styl malowania znalazł wielu naśladowców, głównie widoczny w dziełach uczniów Ingres’a, gdzie sceny mitologiczne i akty są wyidealizowane, a detale wiernie odtworzone. Przykładem tego mogą być: obraz Williama Adolphe’a Bouguereau pt. Narodziny Wenus z 1879 roku (obecnie w Musée d’Orsay), czy obraz Georges’a Seurata Angelica (według Ingres’a), z 1878 roku (w zbiorach prywatnych).
Irlandzki pisarz George Augustus Moore w swojej książce Confessions of a Young Man posłużył się Źródłem jako punktem wyjścia rozważań o moralności w sztuce, pisząc: „Na ile dbam o to, że ceną zapłaconą za Źródło Ingres’a była cnota pewnej szesnastoletniej panienki? To, że modelka zmarła w przytułku od pijaństwa i chorób, jest niczym w porównaniu z podstawową potrzebą dysponowania Źródłem, prześlicznym snem o niewinności, ażeby myśleć o nim, aż moja dusza rozchoruje się z zachwytu nad świętą wizją malarza. Co więcej, wiedza o tym, że zło zostało uczynione – że (…) dziewczę, albo tysiąc dziewcząt, zmarło w przytułku za tę jedną dziewiczą rzecz – stanowi dodatkową przyjemność, której nie potrafiłbym sobie odmówić”[a].
.jpg)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ What care I that the virtue of some sixteen-year-old maiden was the price paid for Ingres' La Source? That the model died of drink and disease in the hospital, is nothing when compared with the essential that I should have La Source, that exquisite dream of innocence, to think of till my soul is sick with delight of the painter's holy vision. Nay more, the knowledge that a wrong was done—that (…) a girl, or a thousand girls, died in the hospital for that one virginal thing, is an added pleasure which I could not afford to spare.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Margherita d'Ayala Valva, Wielkie muzea. Musée d’Orsay, Warszawa: HPS, 2007, ISBN 978-83-60688-41-0.