(253) Mathilde
Planetoida Matylda widziana z sondy NEAR | |
Odkrywca | |
---|---|
Data odkrycia |
12 listopada 1885 |
Numer kolejny |
253 |
Charakterystyka orbity (J2000) | |
Przynależność obiektu |
|
Półoś wielka |
2,6472 au |
Mimośród |
0,2652 |
Peryhelium |
1,9393 au |
Aphelium |
3,3513 au |
Okres obiegu wokół Słońca |
4 lata 111 dni 21 godzin |
Średnia prędkość |
17,98 km/s |
Inklinacja |
6,71° |
Charakterystyka fizyczna | |
Średnica |
66×48×46 km |
Masa |
1,033 × 1017 kg |
Średnia gęstość |
1,3 g/cm3 |
Okres obrotu |
(17 d 9 h 30 m) h |
Albedo |
0,04 |
Jasność absolutna |
10,3m |
Typ spektralny | |
Średnia temperatura powierzchni |
~174 K |
Satelity naturalne |
brak |
(253) Mathilde – mała planetoida z pasa głównego.
Odkrycie
Planetoida została odkryta 12 listopada 1885 w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez austriackiego astronoma Johanna Palisę. Obiekt ten nosi imię żony francuskiego astronoma Moritza Loewy’ego.
Orbita
Orbita (253) Mathilde jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,7°. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 4 lat i 112 dni, krążąc w średniej odległości 2,64 j.a. od naszej Dziennej Gwiazdy. Średnia prędkość orbitalna tej planetoidy to ok. 17,98 km/s.
Właściwości fizyczne
(253) Mathilde ma bardzo nieregularny kształt, jej rozmiary to 66×48×46 km. Jej albedo jest niskie i wynosi 0,04, a jasność absolutna to 10,3m. Średnia temperatura na jej powierzchni sięga ok. 174 K. Zalicza się do planetoid typu C; na jej powierzchni występują związki węgla, dlatego też jest ona bardzo ciemna, zbudowana z takich samych materiałów co meteoryty z grupy chondrytów węglowych. Ciało to bardzo wolno obraca się wokół własnej osi, pełny obrót trwa 17 dni, 9 godzin i 30 minut.
Na powierzchni można dostrzec wiele małych kraterów oraz jeden – w porównaniu do wielkości samej planetoidy – ogromnych rozmiarów. Jest to krater uderzeniowy o głębokości ok. 10 km. Uderzenia o tak wielkiej sile, która spowodowała powstanie tego krateru, Mathilde z pewnością by nie przetrwała w jednym kawałku. Stąd wysnuwa się wniosek, że jest ona zlepkiem wielu okruchów skalnych, które „trzymają się” razem dzięki sile przyciągania.
Badania bezpośrednie
27 czerwca 1997 roku sonda kosmiczna NEAR Shoemaker przeleciała w niewielkiej odległości od (253) Mathilde. Wykonała wiele zdjęć, dzięki którym więcej wiemy o tym małym obiekcie, ale ze względu na jej powolny obrót udało się zobaczyć tylko połowę jej powierzchni.
Lista tworów geologicznych na powierzchni (253) Mathilde
Ze względu na swoją bardzo ciemną (ciemniejszą od węgla) powierzchnię, kraterom na Mathilde nadano nazwy pochodzące od różnych słynnych regionów na Ziemi, w których wydobywa się węgiel kamienny.
Zobacz też
Bibliografia
- (253) Mathilde w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (253) Mathilde w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne
- Diagram orbity (253) Mathilde w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- Mathilde. [w:] Gazetteer of Planetary Nomenclature [on-line]. IAU, USGS, NASA. [dostęp 2016-03-19]. (ang.).