10,5 cm leFH 18
 leFH 18 w Lubuskim Muzeum Wojskowym | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1928–1935 |
| Wyprodukowano |
< 11.000 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
105 mm |
| Długość lufy |
2941 mm (L/28) |
| Donośność |
10 675 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
470 m/s (pocisku o masie ok. 15,14 kg) |
| Masa |
1985 kg (bojowa) |
| Kąt ostrzału |
-5° do +42° (w pionie) |
| Długość odrzutu |
1150–1170 mm |
| Szybkostrzelność |
8 strz./min |
| Prędkość marszowa |
7 km/h (po drodze) |
10,5 cm leichte Feldhaubitze 18 (10,5 cm leFH 18) – haubica kalibru 105 mm, standardowe wyposażenie jednostek niemieckiej artylerii polowej podczas II wojny światowej. Używana także w pojeździe Wespe.
Analizy przeprowadzone przez niemiecką armię w latach 20. wykazały, że zastąpienie armat kalibru 77 mm haubicami kalibru 105 mm pozwoli zwiększyć siłę ognia artylerii polowej kosztem niewielkiego wzrostu masy pojedynczego działa. Na przełomie 1928 i 1929 roku pod przewodnictwem firmy Rheinmetall AG rozpoczęto prace nad haubicą kalibru 105 mm, następcą 7,7 cm FK 16, a w 1935 roku nowa konstrukcja była gotowa. leFH 18 była wyposażona w łoże kołowe, dwuogonowe, rozstawne. Haubica przystosowana była do trakcji konnej. Zasilanie odbywało się przy pomocy naboi składanych. W drugiej połowie lat 30. le.F.H.18 stała się podstawowym działem niemieckiej artylerii polowej, była także eksportowana do Hiszpanii, Portugalii, na Węgry, a także do krajów Ameryki Południowej. Pomimo skonstruowania w Niemczech na przełomie lat 30. i 40. nowych haubic leFH 18(M) i leFH 18/40 leFH 18 była używana do końca wojny.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8.