109P/Swift-Tuttle
| |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
16 lipca 1862 |
| Nazwy alternatywne |
1862 III, 1992t |
| Elementy orbity | |
| Półoś wielka |
26,0921 au |
| Mimośród |
0,9632 |
| Peryhelium |
0,9595 au |
| Aphelium |
51,2246 au |
| Okres orbitalny |
133,28 lat |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki |
113,4538° |
| Długość węzła wstępującego |
139,3812° |
| Argument peryhelium |
152,9822° |
| Moment przejścia przez peryhelium |
1992-12-11,9998 |
| Charakterystyka fizyczna jądra | |
| Średnica |
26 km |
| Roje meteorów związane z kometą | |
Kometa Swifta-Tuttle’a (formalne oznaczenie 109P/Swift-Tuttle) – kometa okresowa należąca do grupy komet typu Halleya o okresie obiegu 133 lat. Po raz pierwszy została zaobserwowana w lipcu 1862 roku, niezależnie przez Lewisa Swifta i Horace’a Parnella Tuttle’a, a po raz drugi przez japońskiego astronoma Tsuruhiko Kiuchiego w czasie jej ponownego pojawienia się w 1992 roku.
Za każdym razem, kiedy kometa zbliży się do Słońca, jej lodowe jądro paruje, uwalniając cząstki i grudki pyłu, które tworzą potem długi warkocz w przestrzeni kosmicznej. Co roku Ziemia w swej okołosłonecznej wędrówce wpada na rój meteoroidów związany z tą kometą, a małe drobiny, które wchodzą w jego skład, rozpędzone do 59 km/s dostają się do atmosfery i spalają się, tworząc zjawisko „spadających gwiazd” nazwanych Perseidami.
109P/Swift-Tuttle znajduje się na orbicie przecinającej orbitę Ziemi, co może doprowadzić w przyszłości do jej zderzenia z Ziemią lub Księżycem. Z pewnością nie nastąpi to jednak w najbliższym tysiącleciu.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- 109P/Swift-Tuttle w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- 109P/Swift-Tuttle w bazie Minor Planet Center (ang.)