11 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
11 Dywizja Strzelecka
11-я стрелковая дивизия
Historia
Państwo

 Rosyjska FSRR
 ZSRR

Sformowanie

1918

Rozformowanie

1945

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

11 Korpus Strzelecki

Odznaczenia

11 Leningradzka Dywizja Strzelecka odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru (ros. 11-я Ленинградская Краснознаменная стрелковая дивизия, 11 DS) – dywizja piechoty Armii Czerwonej.

Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]

Skład[edytuj | edytuj kod]

W 1930 skład 11 Dywizji Strzeleckiej był następujący:

  • trzy pułki strzeleckie,
  • pułk artylerii,
  • oddział zmotoryzowany:
    • 12 samochodów pancernych,
    • 51 samochodów,
    • 29 motocykli[1].

W 1931 do oddziału zmotoryzowanego dywizji dodano: 15 tankietek, 12 samochodów pancernych BA-27, 132 samochody oraz 19 motocykli[1].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1941 pod dowództwem pułkownika N.A. Sokołowa w składzie 11 Korpusu Strzeleckiego, 8 Armii Nadbałtyckiego Specjalnego Okręgu Wojskowego (od ok. 20 czerwca 1941 Front Północno-Zachodni).

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

  • 163 pułk strzelecki
  • 219 pułk strzelecki
  • 320 pułk strzelecki
  • 72 pułk artylerii
  • (-) pułk artylerii haubic
  • dywizjon przeciwpancerny
  • dywizjon artylerii przeciwlotniczej
  • batalion rozpoznawczy
  • batalion saperów
  • inne służby.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]