12 Szwadron Saperów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
12 Szwadron Saperów
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1947

Dowódcy
Pierwszy

por. Zygmunt Jankowski

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa[1]

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska inżynieryjne

Podległość

1 Dywizja Kawalerii

12 samodzielny Szwadron Saperówpododdział saperów w kawalerii ludowego Wojska Polskiego.

Szwadron został sformowany w Trościance w rejonie Sum w składzie 1 Samodzielnej Brygadzie Kawalerii na mocy rozkazu sztabu Armii Polskiej w ZSRR nr 0038 z 8 maja 1944, według etatu Nr 06/452. Przeformowany 7 maja 1945 w związku z rozwinięciem brygady w dywizję[2].

Proporczyk na lance i na mundur czerwono-czarnyy[3].

Działania jednostki[edytuj | edytuj kod]

Szwadron rozpoczął działania bojowe wraz ze swą brygadą na przyczółku warecko-magnuszewskim. Szwadron brał udział w walce o przyczółki warszawskie, w operacji warszawskiej, marszu – manewrze z Warszawy do Bydgoszczy, walkach na Wale Pomorskim, w odsieczy m. Wielboki[4]. W ciężkich sytuacjach kilkakrotnie był użyty jako szwadron liniowy. Wojnę zakończył w rejonie Spaatz nad Hawelą.

Rozformowany w kwietniu 1947[3].

Dowódcy szwadronu[edytuj | edytuj kod]

  • por. Zygmunt Jankowski (10 maja – 20 września 1944)
  • por. Nikita Czunuk (20 września 1944 – 4 stycznia 1945)
  • por. Józef Łajkowski (4 stycznia 1945) czasowo oficer sztabu 1 SBK
  • kpt. Paweł Guśkow (9 lutego 1945)
  • por. Antoni Nitecki (od 10 września 1945)
  • rtm. Edward Mazurek (od 28 listopada 1945)
  • kpt. Henryk Łukaszewicz (od 12 czerwca 1946)

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie do kraju uczestniczył w rozpoznawaniu i rozminowywaniu dróg na Pomorzu Zachodnim w rejonie Koszalina. W czasie zimy pomagał w utrzymaniu dróg w okolicach Warszawy, Legionowa, Mińska Mazowieckiego i Wołomina.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
  • Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945–1979. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej – Warszawa 1982. ISBN 83-11-06710-4
  • Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914–1947. Warszawa: Przedsiębiorstwo zagraniczne TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.