14 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1955 |
| Rozformowanie |
1958 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Jan Sienkiel |
| Ostatni |
mjr Stefan Tkaczyk |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
Wojska Lotnicze i OPL OK |
| Rodzaj wojsk | |
14 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych (14 OSSR) – pododdział Wojsk Radiotechnicznych Sił Zbrojnych PRL.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1949 roku rozpoczęły się prace nad organizacją Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju i już wówczas pojawił się pomysł utworzenia 14 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych. Ostatecznie w 1952 roku, w Malborku została sformowana 11 kompania radiotechniczna (Jednostka Wojskowa Nr 5208)[1].
W 1953 roku został sformowany 1 Samodzielny Batalion Radiotechniczny[2], który funkcjonował do 1955 roku. W tym samym roku w Przasnyszu został sformowany 14 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych (JW 2277) oraz podporządkowana mu 10 kompania radiotechniczna[2] na podstawie zarządzenia Nr 0200/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z dnia 20 września 1955 roku. Jednostka powstała na bazie 1 Samodzielnego Batalionu Radiotechnicznego. Pod koniec 1955 roku jednostki te przeniesiono z Warszawy-Bemowa do garnizonu Przasnysz i zakwaterowano je w kompleksie koszarowym, który charakteryzował się w dużej części budynkami carskimi wybudowanymi w latach 1897-1903[3].
Jednostka w swojej strukturze miała trzy kompanie szkolne o specjalnościach radiolokacji: operatorzy, planszeciści, radiotelegrafiści. Trzon kadry 14 OSSR wyłonił się w 1954 roku. Stanowiło ją 19 absolwentów z Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Beniaminowie[4].
Dowódcą jednostki został kpt. Jan Sienkiel, zastępcą dowódcy ds. politycznych Stanisław Walczak, zastępcą ds. liniowych kpt. Piotr Gryzło. Szefem sztabu był kpt. Mieczysław Kuźniar. Proces szkoleniowy rozpoczął się 2 stycznia 1956 roku. Głównym zadaniem 14 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych było wyszkolenie żołnierzy na specjalistów radiotechnicznych, którzy po zakończeniu kursu byli kierowani do oddziałów i poddziałów Wojsk Obserwacyjno-Meldunkowych. Działalność 14 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Radiotechnicznych w Przasnyszu została zakończona w grudniu 1957 roku na podstawie rozkazu Ministra Obrony Narodowej nr 070/0rg. z 2 grudnia 1957 roku.
W 1958 roku rozformowane jednostki przeniesiono do Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze[5].
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
Dowódcami ośrodka w latach istnienia (1955-1958) byli[4]:
- kpt. Jan Sienkiel (1955-1956)
- kpt. Józef Lemieszek (1956)
- kpt. Mieczysław Renkas (1956-1957)
- mjr Stefan Tkaczyk (1957-1958)
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Na wyposażeniu jednostki znajdowały się[potrzebny przypis]:
- stacje P–20, P–10, P–15, P–8, SON 4 i P–3a
- zespoły prądotwórcze JAZ, AD, PAD i DiDT.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Peikert i in. 2011 ↓, s. 26.
- ↑ a b Peikert i in. 2011 ↓, s. 27.
- ↑ TPZP 2003 ↓, s. 40.
- ↑ a b Peikert i in. 2011 ↓, s. 252-253.
- ↑ TPZP 2003 ↓, s. 55.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- TPZP, Muzeum Historyczne w Przasnyszu, JW 5699: Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX I XX wieku. Przasnysz: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, Forteca, 2003. ISBN 8391771912.
- Bronisław Peikert, Zbigniew Kuśmierek, Jan Ginowicz, Adolf Stachula, Kazimierz Walkowiak: 60 lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa: Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, 2011. ISBN 978-83-930536-7-4.
