155 mm haubicoarmata GC-45
 ex-iracka GHN 45 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1975–1977 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
155 mm |
| Długość lufy |
6975 mm (L/45) |
| Donośność |
30 000 m (granatu dalekonośnego) |
| Prędkość pocz. pocisku |
897 m/s |
| Długość |
10 820 mm (w położeniu bojowym) |
| Masa |
8222 kg (w położeniu bojowym) |
| Obsługa |
8 osób |
GC-45 (Gun, Canada, 45-calibre) – haubicoarmata holowana kalibru 155 mm.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1975 roku Gerald Bull, założyciel Space Research Corporation[1], rozpoczął prace nad nowym działem o donośności większej od dział produkowanych w 70. XX wieku. Zwiększenie donośności miało być osiągnięte dzięki wydłużeniu lufy i zastosowaniu granatów artyleryjskich o specjalnej konstrukcji.
Prototypowe działo pierwsze strzelania odbyło 1977 roku. Miało lufę długości 45 kalibrów (standardem były lufy 39 kalibrów), a dzięki zastosowaniu granatów dalekonośnych osiągnęło donośność 30 km (granat dalekonośny o masie 45,4 kg) i 39 km (granat z gazogeneratorem). Dla porównania donośność granatu M107 wystrzelonego z haubicy M198 wynosi 18,5 km.
Pierwszym producentem działa GC-45 była belgijska filia przedsiębiorstwa Space Research Corporation. Wyprodukowała ona tylko krótką serię tych dział dla Tajlandii, po czym prawa do produkcji przejęła austriacka firma Voest-Alpine. Produkowała ona haubicoarmaty GC-45 dla armii Tajlandii (6 szt.), Iraku i Iranu.
Haubicoarmata GC-45 została wyprodukowana w niewielkiej liczbie egzemplarzy, ale wytyczyła kierunek rozwoju sprzętu artyleryjskiego. W następnych latach pojawił się szeregi dział holowanych kalibru 155 mm o lufach długości 45 kalibrów i dłuższych. Do uzbrojenia wprowadzono także nowe typy granatów artyleryjskich.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
GC-45 miała łoże dolne z dwoma ogonami i cztery koła jezdne. Lufa o długości 45 kalibrów była zakończona hamulcem wylotowym, samowzmocniona. Koła resorowane, w położeniu bojowym haubicoarmata spoczywa na opuszczanej platformie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kevin Toolis: The Man Behind Iraq's Supergun. The New York Times, 1990-08-26. [dostęp 2016-04-17]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- T.J. O'Malley: Artyleria: działa i polowe wyrzutnie rakietowe. Woźniak, R; Kupidura, P (przekład i redakcja naukowa); Hutchins, R. (ilustracje). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2000. ISBN 83-11-09172-2.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 77. ISBN 83-86028-01-7.