16 Kołobrzeski Pułk Piechoty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
16 Pułk Piechoty
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1957

Nazwa wyróżniająca

Kołobrzeski[1]

Tradycje
Nadanie sztandaru

1946

Kontynuacja

16 Batalion Powietrznodesantowy

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Wasyl Czernysz

Organizacja
Numer

JW 1597[2][3]

Dyslokacja

Kraków[4]

Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

6 Pomorska Dywizja Piechoty[4]

Odznaczenia

16 Kołobrzeski Pułk Piechoty (16 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Pułk został sformowany w rejonie Żytomierza na podstawie rozkazu nr 00130 dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR z 5 lipca 1944 w oparciu o sowiecki etat pułku strzeleckiego nr 04/501. Wchodził w skład 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty z 1 Armii WP.

Rozkazem NDWP nr 130 z 21 czerwca 1945 pułk został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy[5]. 11 lutego 1946 pułk otrzymał sztandar ufundowany przez mieszkańców Krakowa. Sztandar wręczał Marszałek Polski Michał Żymierski.

W 1957 pułk został rozformowany. Na jego bazie sformowano 10 Batalion Powietrznodesantowy i 16 Batalion Powietrznodesantowy. Jego tradycje kontynuuje 16 bpd. On też przyjął nazwę wyróżniającą "kołobrzeski" i stacjonował w byłych koszarach pułku.

Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: żołnierze 16 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty.

Dowódcy

  • ppłk Wasyl Czernysz (24 lipca 1944 – 19 lutego 1945, ranny 19 II 1945)[6]
  • mjr Aleksander Diergunow (p.o. 19 lutego – 15 marca 1945)[6]
  • ppłk Piotr Karpowicz (15 marca - 4 kwietnia 1945)[6]
  • ppłk Wasyl Czernysz (6 kwietnia – 30 listopada 1945)[7]
  • ppłk Jan Wichor (30 listopada 1945 – 22 października 1946)[7]
  • ppłk Tadeusz Zbigniew Zbiegień (22 października 1946 – 7 maja 1947)[7]
  • ppłk Michał Pazowski (7 maja – 10 października 1947)[7]
  • ppłk Emil Cimura (10 października 1947)[7]

Zastępcy dowódcy ds. polityczno-wychowawczych[7]

  • por. Mieczysław Taube (15 lipca – 10 grudnia 1945)
  • kpt. Leon Goetz (10 grudnia 1945 – 16 lipca 1946)
  • kpt. Wacław Jackowski (16 lipca 1946)

Zastępcy dowódcy ds. liniowych[7]

  • mjr Aleksander Diergunow (11 sierpnia 1944 – 15 marca 1945)
  • mjr Iwan Dołgow (15 marca – 21 września 1945)

Szefowie sztabu[7]

  • mjr Iwan Dołgow (28 sierpnia 1944 – 21 lutego 1945)
  • mjr Lew Rostow-Rudin (21 lutego – 21 maja 1945)
  • mjr Aleksander Diergunow (21 maja – 18 października 1945)
  • ppłk Antoni Górecki (18 października – 30 grudnia 1945)
  • por. Władysław Szewczykowski (30 grudnia 1945 – 31 stycznia 1946)
  • mjr Wiktor Wieliczko (31 stycznia 1946 – 17 kwietnia 1947)
  • mjr Jarosław Sienkiewicz (17 kwietnia 1947 – 22 lipca 1948)

Kawalerowie Orderu Virtuti Militari

płk Czernysz Wasyl
mjr Dziergunow Aleksander
kpt. Dołgów Jan
st sierż. Grzejek Kazimierz
kpr. Posecki Piotr
kpt. Przewłocki Antoni
chor. Religia Edward
kpr. Romański Leon
por. Traube Mieczysław

Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]

dowództwo i sztab

Razem:

żołnierzy 2915 (w tym oficerów – 276, podoficerów 872, szeregowców – 1765).

Sprzęt:

162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm

Marsze i działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

Od chwili sformowania do zakończenia wojny pułk walczył w składzie 6 Dywizji Piechoty. W czasie operacji warszawskiej jako pierwszy wkroczył na teren centralnych dzielnic Warszawy forsując Wisłę po lodzie z Pragi. Na Wale Pomorskim toczył walki pod Nadarzycami i Świerczyną. W Kołobrzegu zdobył park miejski, towarową stację kolejową i kilka fortów. Jako pierwszy wszedł do portu. Po sforsowaniu Odry walczył na terenie Brandenburgii kończąc szlak bojowy nad Łabą[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkazem NDWP Nr 225 z 29 września 1945 pułkowi nadano nazwę wyróżniającą Kołobrzeski.
  2. Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946
  3. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
  4. a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
  5. Stachula 1981 ↓, s. 295.
  6. a b c Stachula 1981 ↓, s. 297.
  7. a b c d e f g h Stachula 1981 ↓, s. 298.
  8. Komornicki 1965 ↓, s. 197.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne 1945–1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO: Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
  • Adolf Stachula: Szósta pomorska: z dziejów Szóstej Pomorskiej Dywizji Piechoty 1944-1948. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej, 1981. ISBN 83-11-06602-7.
  • Juliusz Malczewski: Szesnasty kołobrzeski. Z dziejów 16 Kołobrzeskiego pułku piechoty 1944-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06744-9.