Pafawag 1K
| kryty | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1950–1953 |
| Wymiary | |
| Długość całkowita |
10580 mm |
| Wysokość całkowita |
3840 mm |
| Masa własna |
12000/11200 kg |
| Podwozie | |
| Rozstaw osi |
6000 mm |
| Średnica kół |
1000 mm |
| Nadwozie i załadunek | |
| Długość ładunkowa |
9260 mm |
| Powierzchnia ładunkowa |
25 m² |
| Pojemność ładunkowa |
60 m³ |
| Granica obciążenia |
21 t |
| Szerokość drzwi |
1800 mm |
| Konstrukcja | |
| Hamulec |
W-GP SAB (Westinghouse) lub przelotowy przewód gł. |
| Minimalny promień łuku |
75 m |
| Prędkość maksymalna |
80 km/h |
1K, 3K, 7K — pokrewne typy krytych wagonów towarowych produkcji wrocławskiej fabryki Pafawag.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja wagonu powstała po wojnie w CBK PTK w latach 1949–1950. Wagon oznakowany początkowo jako 75W (później 1K) został skonstruowany odmiennie niż pojazdy przedwojenne. Częściowo spełniał nowe standardy międzynarodowe.
Ostoja i szkielet pudła wagonu były spawane, oszalowanie ścian i podłoga – drewniane. Półwypukły dach wyłożony był deskami, pokryty ocynkowaną blachą. W ścianach bocznych umieszczone zostały cztery otwory, każdy o wymiarach 400x1026 mm - skrajne służące do załadunku dłużycy, natomiast wewnętrzne – osłonięte żaluzjami, przewidziane dla wentylacji.
Wagon posiadał zestawy kołowe oparte na łożyskach ślizgowych, o średnicy czopa 115 mm, resory dziesięciopiórowe, zawieszone na pojedynczych ogniwach, hamulec Westinghouse'a z cylindrem 12-calowym i nawskrośne urządzenie cięgłowe.
Dostawy[edytuj | edytuj kod]
W okresie 1950—1953 Pafawag zbudował ponad 15 tysięcy egzemplarzy tego typu wagonów, przy czym połowa z nich trafiła na eksport: głównie do Czechosłowacji (4,5 tys.) oraz do Bułgarii, Węgier i Albanii.
Polska[edytuj | edytuj kod]
Dla PKP dostarczano wagony w kilku odmianach różniących się jedynie szczegółami: 3K — o zmienionej konstrukcji mocowania dachu i 7K — bez hamulca (przelotowy przewód główny).
W późniejszym okresie wagony były modernizowane, w wyniku czego zmieniano układ biegowy i dodawano hamulec, a oznaczenie zmieniano na znak serii Gs.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Terczyński: Atlas wagonów towarowych. Poznań: Kolpress, 2011, s. 137. ISBN 978-83-933257-1-9.