2,8 cm sPzB 41
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Mauser-Werke AG |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja seryjna | |
| Wyprodukowano |
2 727 sztuk |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
28/20 mm |
| Długość lufy |
1730 mm (bez hamulca wylotowego) |
| Donośność |
1000 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
1400 m/s |
| Długość |
2690 mm |
| Szerokość |
965 mm |
| Wysokość |
838 mm |
| Masa |
229 kg |
| Kąt ostrzału |
od –5° do 30° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
30 strz./min. |
| Obsługa |
3 |
2,8-cm-schwere Panzerbüchse 41 (2,8 cm sPzB 41) – niemiecka lekka armata przeciwpancerna kalibru 28 mm z okresu II wojny światowej. W wersji dla piechoty Wehrmachtu produkowano ją z ciężką lawetą z tarczą ochronną i dwoma dużymi kołami z ogumieniem. Pierwszy niemiecki typ uzbrojenia, w którym wykorzystano "zasadę Gerlicha", zaprojektowany w odpowiedzi na zgłoszone przez Waffenamt zapotrzebowanie na lekką i skuteczną broń przeciwpancerną. Weszła do służby na przełomie czerwca i lipca 1940 roku.[1]
Armata była wyposażona w lufę stożkową o 12 bruzdach prawoskrętnych, ze zwężającym się ku wylotowi przewodem. Początkowy kaliber lufy wynosił 28 mm, a kaliber u wyjścia lufy 20 mm. Specjalne pociski do armaty wykonane z wolframu zmniejszały swoją średnicę w trakcie przejścia przez lufę. Dzięki temu przy stosunkowo niskim obciążeniu przekroju pocisku w lufie udało się uzyskać wysokie obciążenie przekroju pocisku w czasie lotu do celu, dzięki czemu miał on wysoką przebijalność. Pocisk z odległości 100 metrów przebijał płytę pancerną grubości 60 mm ustawioną pod kątem 60°. Jeżeli płyta była pochylona pod kątem 30°, pocisk przebijał z odległości 100 metrów płytę o grubości 52 mm, z odległości 300 metrów – grubości 46 mm, z odległości 500 metrów – grubości 40 mm, z odległości 1000 metrów – grubości 25 mm. Taka przebijalność umożliwiała zwalczanie prawie wszystkich alianckich czołgów, włącznie z radzieckimi ciężkimi czołgami KW – pod warunkiem, że pocisk trafiał w pancerz z boku.
Produkowano również wersje:
- 2,8 cm sPzB 41 leFl 41 (2.8 cm schwere Panzerbüchse 41 auf leichter Feldlafette 41) – wersja przeznaczona dla oddziałów spadochronowych, z lekkim podwoziem z rur ze stopów lekkich i bez tarczy ochronnej, z małymi kółkami z ogumieniem.
- 2,8 cm KwK 42 – wersja przeznaczona do montowania w pojazdach opancerzonych (Sd.Kfz.221 i Sd.Kfz 250/11).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939-1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 164. ISBN 978-83-8151-551-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Bishop: The encyclopedia Weapons of World War II. Londyn: Barnes & Noble Books, 1998, s. 185. ISBN 0-7607-1022-8.
- Jacek Wolfram, Andrzej Zasieczny: Broń piechoty Wehrmachtu 1939–1945. Warszawa: Alma-Press, 2009, s. 116–119. ISBN 978-83-7020-363-4.
- Marcin Bryja: Artyleria niemiecka 1933–1945. Warszawa: Militaria, 1996, s. 137. ISBN 83-86209-54-2.