3 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego (LWP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
3 Brandenburska Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

7 września 1944

Rozformowanie

1946

Tradycje
Rodowód

10 Brygada Szkolno-Treningowa

Działania zbrojne
operacja berlińska
Organizacja
Dyslokacja

Kutno, Łowicz, Kraków

Rodzaj sił zbrojnych

Lotnictwo

Rodzaj wojsk

lotnictwo myśliwskie

Podległość

1 Mieszany Korpus Lotniczy

Odznaczenia

3 Brandenburska Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (3 DLM) – związek taktyczny lotnictwa myśliwskiego ludowego Wojska Polskiego.

Historia 3 DLM[edytuj | edytuj kod]

Formowanie jednostki Dywizji rozpoczęto w miejscowości Karłówka na Ukrainie na podstawie rozkazu organizacyjnego z 7 września 1944 roku, powołującego do życia 1 Mieszany Korpus Lotniczy. Dywizję formowano na bazie 10 Brygady Szkolno-Treningowej z 2 Armii Lotniczej. 17 września przystąpiono do intensywnego szkolenia pilotów 9 pułku lotnictwa myśliwskiego (plm) na lotnisku Krasnogród oraz 10 i 11 plm na lotnisku Karłówka.

Po osiągnięciu gotowości bojowej 20 stycznia 1945 roku przystąpiono do przebazowania dywizji na teren Polski. Przeprowadzono je w kilku rzutach powietrznych i naziemnych w lutym i marcu.

Na przełomie marca i kwietnia 1945 roku dywizja wzięła udział w działaniach na kierunku berlińskim, niszcząc samoloty oraz umocnienia wroga. Za wysiłek bojowy w operacji berlińskiej nadano dywizji miano "Brandenburska" i odznaczono ją Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1] oraz Krzyżem Grunwaldu III klasy[a].

W styczniu 1946 roku w skład 1 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, powstałej z przeformowanej 3 Brandenburskiej DLM, wszedł 1 pułk lotnictwa myśliwskiego, a pozostałe pułki 10 i 11 zmieniły nazwę na 2 i 3 pułk lotnictwa myśliwskiego[2].

Rozpoczęto też zmiany dyslokacji jednostek lotniczych. Na dotychczasowym lotnisku pozostał 1 pułk lotnictwa myśliwskiego, a dowództwo dywizji z dwoma pułkami zostało ulokowane w Krakowie[3].

Jesienią 1946 roku rozformowano dowództwo 1 Brandenburskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Krakowie, a jej pułki podporządkowano bezpośrednio Dowództwu Lotnictwa WP[4].

Skład organizacyjny[edytuj | edytuj kod]

Dywizja etatowo liczyła 682 żołnierzy. Jej uzbrojenie stanowiły 103 samoloty, w tym: 96 myśliwców typu Jak-9, 1 myśliwiec Jak-1, 1 samolot szkolno-treningowy Jak-7 i 5 samolotów łącznikowych Po-2.

Dowództwo[edytuj | edytuj kod]

  • dowódca dywizji - płk Iwan Chłusowicz
  • szef sztabu - ppłk Wasyl Markowski

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkaz ND WP nr 189 z 22 sierpnia 1945 roku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kazimierz Kaczmarek: Polacy na polach Brandenburgii. s. 363.
  2. Izydor Koliński, Przejście lotnictwa polskiego na stopę pokojową w latach 1945-1947, s. 22.
  3. Izydor Koliński, Przejście lotnictwa polskiego na stopę pokojową w latach 1945-1947, s. 24.
  4. Izydor Koliński, Przejście lotnictwa polskiego na stopę pokojową w latach 1945-1947, s. 29.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
  • Izydor Koliński: Regularne jednostki Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Kazimierz Kaczmarek: Polacy na polach Brandenburgii. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981. ISBN 83-11-06672-8.
  • Izydor Koliński. Przejście lotnictwa polskiego na stopę pokojową w latach 1945-1947. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1, 1984. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0043-7182.