3 Pułk Ułanów (Królestwo Kongresowe)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Karol Madaliński |
| Działania zbrojne | |
| powstanie listopadowe | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
województwo podlaskie |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.jpg)
3 Pułk Ułanów – oddział jazdy Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Utworzony w 1815[1]. Składał się z czterech szwadronów i piątego rezerwowego. Szwadrony pierwszy i drugi stanowiły 1 dywizjon, a trzeci i czwarty wchodziły w skład 2 dywizjonu. Szwadron dzielił się na dwa półszwadrony, każdy półszwadron na dwa plutony, każdy pluton na półplutony czyli sekcje. Pluton dzielił się także na oddziały, czyli trójki, po trzy roty każdy[2]. Wchodził w skład 1 brygady Dywizji Ułanów Królestwa Kongresowego[3].
Ubiór[edytuj | edytuj kod]
Barwą pułku był kolor żółty[4].
Kurtka ułańska granatowa z wyłogami i wypustkami i kołnierzem barwy żółtej. Czapka barwy żółtej. Na kokardach przy czapkach oficerowie nosili złocone krzyże kawalerskie.
Kołnierze na surdutach, lejbikach i płaszczach barwy żółtej. Na guzikach i na czapkach numer 3.
Chorągiewki na lancach żółto-białe [4].
Miejsce dyslokacji w 1830[edytuj | edytuj kod]
Stanowisko: województwo podlaskie[1]
- sztab – Międzyrzec
- 1 szwadron – Międzyrzec
- 2 szwadron – Biała
- 3 szwadron – Łomazy
- 4 szwadron – Terespol
- rezerwa – Mordy
Konie[edytuj | edytuj kod]
Pułk posiadał konie kasztanowate[4].
- 1 szwadron – konie jednostajnej maści
- 2 szwadron – konie mogły mieć gwiazdki na czole
- 3 szwadron – konie mogły mieć gwiazdki, strzałki i pęciny
- 4 szwadron – konie mogły mieć łysiny
- trębacze – konie gniado–srokate
Konie żołnierskie miały ogony obcięte do kolon i przerywane. Konie oficerskie – anglizowane.
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy pułku [1]
- płk Karol Madaliński
- płk Wincenty Szeptycki (1817)
- płk Michał Korytowski (1818 do 1 lutego 1831),
- ppłk Ludwik Chmielewski (od 1 lutego 1831 do 8 kwietnia),
- ppłk Karol Pawłowski,
- ppłk Marcin Żółkiewski.
Oficerowie pułku
Walki pułku[edytuj | edytuj kod]
Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.
Bitwy i potyczki[1]:
- Węgrów (8 lutego)
- Liw (11 lutego)
- Jadów (12 lutego)
- Stoczek (14 lutego)
- Dobre (17 lutego)
- Nowa Wieś (19 lutego)
- Grochów (24 lutego)
- Wawer (31 marca)
- Seroczyn (10 kwietnia)
- Boreml (19 kwietnia)
- Mińsk (26 kwietnia i 14 lipca)
- Barania Ruda (10 maja)
- Ostrołęka (18 i 26 maja)
- Raciąż (23 lipca)
- Szymanów (15 sierpnia)
- Karczew (23 sierpnia)
- Żelechów (26 sierpnia)
- Krynka (28 sierpnia)
- Międzyrzec (29 sierpnia)
- Kazimierz Dolny (14 września)
- Rachów (16 września)
Za zasługi w walkach pułk został odznaczony 1 krzyżem kawalerskim, 16 złotymi i 15 srebrnymi[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Gembarzewski 1925 ↓, s. 82.
- ↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 378.
- ↑ Korzon, Gembarzewski i Rogowa 1923 ↓, s. 373.
- ↑ a b c Gembarzewski 2003 ↓, s. 115.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie. Tom IV. Od 1815 do 1831 roku. Warszawa: 1966.
- Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydaw. Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
- Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
- Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
- Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
| Wojska |
| ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
|
