4 Dywizjon Artylerii Konnej (austro-węgierski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4
Reitende Artilleriedivision Nr. 4
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Sformowanie

1908

Rozformowanie

1916

Tradycje
Święto

24 czerwca

Rodowód

4. Dywizjon Artylerii Konnej

Kontynuacja

Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10
Pułk Artylerii Polowej Nr 10 K

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Budapeszt

Rodzaj sił zbrojnych

c. i k. Armia

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

4 Brygada Artylerii Polowej
Dywizja Kawalerii Temeszwar
10 Dywizja Kawalerii

Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4 (rtAD. 4) – dywizjon artylerii konnej cesarskiej i królewskiej Armii.

Historia dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

W 1889 roku w Budapeszcie, w składzie 4. Węgierskiego Pułku Artylerii Korpuśnej został zorganizowany 4. Dywizjon Artylerii Konnej[1].

Z dniem 6 kwietnia 1908 roku weszła w życie nowa organizacja artylerii, w ramach której dywizjon został wyłączony ze składu 4. Pułku Artylerii Korpuśnej i przekształcony w samodzielny oddział pod nazwą 4. Dywizjon Artylerii Konnej. Dywizjon wchodził w skład 4 Brygady Artylerii Polowej, natomiast pod względem taktycznym został podporządkowany komendantowi 4 Brygady Kawalerii[2].

W latach 1909–1912 dywizjon pod względem taktycznym był został podporządkowany komendantowi nowo utworzonej Dywizji Kawalerii Temeszwar[3][4].

W 1914 dywizjon wchodził w skład 10 Dywizji Kawalerii.

Dywizjon obchodził swoje święto 24 czerwca w rocznicę bitwy pod Custozą stoczonej w 1866 roku[5].

W 1916 roku oddział został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10. Równocześnie dotychczasowy Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10 należący do 6 Dywizji Kawalerii został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 6[6]. W 1918 roku jednostka nosiła nazwę „Pułk Artylerii Polowej Nr 10 K” (niem. Feldartillerieregiment Nr 10 K)[7].

Skład[edytuj | edytuj kod]

Komendanci dywizjonu[edytuj | edytuj kod]

  • mjr Ludwig Merkel (1889[1] – )
  • ppłk Alfred Hoberstorfer ( – 1909)
  • mjr / ppłk Emanuel Kaempf (1909 – )
  • mjr Johann Sponner von Oknaringen (1914[5])

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Schematismus 1890 ↓, s. 699.
  2. Schematismus 1909 ↓, s. 131, 952.
  3. Schematismus 1910 ↓, s. 133, 139, 970.
  4. Schematismus 1912 ↓, s. 141, 147.
  5. a b Schematismus 1914 ↓, s. 851.
  6. Ranglisten 1917 ↓, s. 1017, 1021.
  7. Ranglisten 1918 ↓, s. 1251.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1910. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1909. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1911. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Juliusz Bator: Wojna galicyjska. Działania armii austro-węgierskiej na froncie północnym (galicyjskim) w latach 1914-1915. Kraków: Wydawnictwo EGIS Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-7396-747-2. (pol.).