4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (PSZ)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej
Ilustracja
Barwy pułku
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1945

Rozformowanie

1947

Tradycje
Rodowód

1 Kompania Przeciwpancerna
I Dyon 2 Pułku Przeciwpancernego (Kadrowego)

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Tadeusz Rohoziński

Ostatni

mjr Franciszek Brzeziński

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

4 Dywizji Piechoty

4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (4 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza L.dz. 1210/Tjn.Org.43 z 21 września 1943 roku i rozkazu dziennego Nr 63 dowódcy 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej) z 18 listopada 1943 roku dotychczasowa 1 Kompania Przeciwpancerna została przemianowana na I Dyon 2 Pułku Przeciwpancernego (Kadrowego). Na stanowisko dowódcy dywizjonu został wyznaczony kpt. art. Adam Heybowicz[1].

W maju 1944 roku, w wyniku dalszej redukcji 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej), I/2 ppanc został włączony w skład 3 Pułku Artylerii Motorowej.

W lutym 1945 roku na bazie I/2 pappanc. przystąpiono do formowania 4 Pułku Artylerii Przeciwpancernej[a] będącego organiczną jednostką artylerii 4 Dywizji Piechoty. Oddział miał osiągnąć gotowość bojową do 1 czerwca 1945. W walkach na froncie nie wziął udziału. Większość żołnierzy stanowili Polacy przymusowo wcieleni do Wehrmachtu i organizacji Todta oraz przymusowi robotnicy.

10 marca 1947 roku płk Eugeniusz Luśniak rozkazał, z oddziałów artylerii dywizyjnej 4 DP, zorganizować Jednostkę Nr 4 PKPR (ang. Unit Nr 4 P.R.C.). Do pułku wcieleni zostali żołnierze 4 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej.

Organizacja i obsada personalna pułku[edytuj | edytuj kod]

  • Dowództwo[2]
    • dowódca – ppłk Tadeusz Rohoziński (do 10 VIII 1946), mjr Franciszek Brzeziński (od 11 VIII 1946)
    • zastępca dowódcy pułku - ppłk dypl. Ewald Jaskulski, kpt. Mieczysław Więcław
  • dowódca I dywizjonu - kpt. Henryk Gąsecki
  • dowódca II dywizjonu - kpt. Józef Jaroński
  • dowódca III dywizjonu - kpt. Jan Burda
  • dowódca IV dywizjonu - kpt. Alfons Wiktor Maćkowiak
  • dowódca baterii – por. art. rez. inż. Andrzej Krąkowski (II 1945 – VIII 1946)[3]

Każdy dywizjon składał się z trzech baterii po cztery 4 działony. W każdym z czterech dywizjonów dwie baterie uzbrojone były w 57 mm armaty przeciwpancerne natomiast trzecia bateria w 76,2 mm armaty przeciwpancerne.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Numer 2 otrzymał pułk artylerii przeciwpancernej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 226.
  2. 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 37.
  3. Andrzej Krąkowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12371 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]