51 Dywizjon Pancerny
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Sformowany przez 5 Batalion Pancerny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Henryk Świetlicki |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem (17–20 IX 1939) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
51 Dywizjon Pancerny – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w alarmie w dniach 24–25 sierpnia 1939 roku, w Krakowie dla Krakowskiej Brygady Kawalerii[1] w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[2]. Jednostką mobilizującą był 5 batalion pancerny[3].
Organizacja i obsada personalna dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
Dowództwo (poczet dowódcy)
- dowódca – mjr br. panc. Henryk Kazimierz Świetlicki
- adiutant – por. br. panc. Ludomił Ślaski
- płatnik – por. rez. int. Karol Bartoszek
szwadron czołgów rozpoznawczych nr 51 (13 czołgów TK-3)
- dowódca szwadronu – kpt. br. panc. Edward Herbert (zamordowany w niewoli[4])
- dowódca 1 plutonu – por. br. panc. Kazimierz Wenda
- dowódca 2 plutonu – ppor. rez. br. panc. Leonard Bigaj Mianowski[c] († 9 IX 1939[4])
szwadron samochodów pancernych nr 51 (8 samochodów pancernych wzór 1934-II)
- dowódca szwadronu – kpt. br. panc. Jan Rusinowski (ranny 1 IX 1939[4])
- dowódca 1 plutonu – por. br. panc. Leopold Schreiner
- dowódca 2 plutonu – ppor. rez. br. panc. Zygmunt Karol Kurczak († 2 IX 1939[4])
pluton techniczno-gospodarczy
- dowódca plutonu – por. br. panc. Roman Proszek
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1 – czołg dowódcy kompanii; 2 – czołg dowódcy 1 plutonu; 3 – czołg dowódcy 2 plutonu; 4 – czołg dowódcy 3 plutonu; 5 – czołgi z 1 plutonu; 6 – czołgi z 2 plutonu; 7 – czołgi z 3 plutonu
- ↑ 1 – wóz dowódcy szwadronu; 2 – wóz dowódcy 1 plutonu; 3 – wóz dowódcy 2 plutonu; 4 – wóz z 1 plutonu; 5 – wóz z 2 plutonu.
- ↑ Pisownia nazwiska podana przez A. Nawrockiego na podstawie akt personalnych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Żebrowski 1973 ↓, s. 315.
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 173.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 315.
- ↑ a b c d Szubański 2011 ↓, s. 280.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 r. – Organizacja pokojowa i wojenna jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
- Wspomnienia mjr. Henryka Świetlickiego, dowódcy 51 Dywizjonu Pancernego Krakowskiej Brygady Kawalerii z walk wrześniowych 1939 roku, wstęp i oprac. Antoni Nawrocki, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 4 (219), Warszawa 2007, ISSN 1640-6281, s. 192.