Karabin Fiodorowa
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1913–1916 |
| Produkcja |
1916–1925 |
| Wyprodukowano |
ok. 3200 egz. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
6,5 mm |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość |
1045 mm |
| Długość lufy |
520 mm |
| Masa | |
| broni |
4,4 kg (bez magazynka) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
660 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
600 strz./min |
Karabin Fiodorowa (ros. Aвтомат Фёдорова[a], pol. automat Fiodorowa, karabin wz. 16) – rosyjski karabin automatyczny skonstruowany podczas I wojny światowej przez Władimira Fiodorowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Karabin Fiodorowa był udoskonaloną wersją karabinu wz. 1912 (wyprodukowanego w krótkiej serii i testowanego w warunkach bojowych). Podstawową zmianą w stosunku do poprzednika była zmiana naboju. Nietypowy, opracowany specjalnie dla tej broni nabój 6,5 mm zastąpiono japońskim nabojem 6,5 x 50 mm SR Arisaka. Duże ilości tej amunicji zostały w czasie I wojny światowej zakupione wraz z karabinami Arisaka Typ 30 w Japonii. Już po rewolucji październikowej Fiodorow próbował stworzyć kompletny system broni w skład którego miał wejść karabin, ręczny i ciężki karabin maszynowy strzelające amunicją 6,5 mm i mające wiele podzespołów wspólnych. Dzięki zastosowaniu stosunkowo słabego naboju 6,5 mm (słabszego od rosyjskich nabojów karabinowych 7,62 × 54 mm R), automatyka broni działała dobrze[1]. Karabin został przyjęty do uzbrojenia armii carskiej i w stosunkowo niewielkiej liczbie użyty bojowo podczas I wojny światowej[1].
Produkcję karabinu Fiodorowa zakończono w 1925 roku. W tym samym roku wycofano go z uzbrojenia jako broń strzelającą nietypową amunicją. Zmagazynowane karabiny ponownie trafiły w ręce żołnierzy Armii Czerwonej na przełomie 1939 i 1940 roku w czasie wojny zimowej. Przyczyną uzbrojenia żołnierzy w broń magazynowaną od 14 lat był brak pistoletów maszynowych. W latach 1935–1939 w ZSRR wyprodukowano około 4000 egzemplarzy pistoletów maszynowych PPD, zbyt mało jak na potrzeby armii walczącej z oddziałami fińskimi wyposażonymi w duże ilości pistoletów maszynowych Suomi.
Po wznowieniu w 1940 roku produkcji pm. PPD karabiny Fiodorowa ponownie zmagazynowano. Ponieważ strzelały one japońskim nabojem 6,5 × 50 mm SR, w latach 40 XX wieku, nieznana ich liczba została przekazana oddziałom chińskich komunistów walczących z Japończykami.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Karabin Fiodorowa był indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy. Ryglowanie zamka ryglami wahliwymi. Mechanizm spustowy kurkowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym lub ciągłym. Zasilanie z wymiennych magazynków łukowych o pojemności 25 naboi. Otwarte przyrządy celownicze składały się z muszki i celownika krzywkowego ze szczerbiną. Kolba drewniana stała, połączona z łożem.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Techniki Wojskowej, Jerzy Modrzewski (red.), Czesław Czarnogórski (red.), Edmund Bamburski, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, ISBN 83-11-07275-2, OCLC 835884142.
- Zygmunt Czarnotta, Zbigniew Muszyński, Wojna zimowa, Wydawnictwo Altair 1994, ISBN 83-86217-03-0
- Szczepan Twardoch, Muzeum Wojska w Pekinie, Strzał 11/2004. ISSN 1644-4906