6 Siczowa Dywizja Strzelców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
6 Siczowa Dywizja Strzelców
Ilustracja
Defilada 6 SDS przed Symonem Petlurą, Berdyczów, kwiecień 1920
Historia
Państwo

 Ukraińska Republika Ludowa

Dowódcy
Pierwszy

ppłk szt. gen. Marko Bezruczko

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
(od kwietnia do listopada 1920)
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Podległość

3 Armia Wojska Polskiego

Wręczenie sztandaru 6 Siczowej Dywizji Strzelców. Symon Petlura, gen. Wołodymyr Salski, gen. Antoni Listowski, Berdyczów 21 kwietnia 1920
Symon Petlura w otoczeniu oficerów ukraińskich i polskich przyjmuje defiladę 6 Siczowej Dywizji Strzelców pod pomnikiem Bohdana Chmielnickiego w Kijowie, 23 maja 1920.

6 Siczowa Dywizja Strzelców – dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, działająca operacyjnie w składzie 3 Armii Wojska Polskiego, uczestnicząca w wyprawie kijowskiej w 1920 roku i w dalszych działaniach przeciw Armii Czerwonej, w tym w bitwie pod Komarowem.

Dywizja ta była początkowo formowana w Łańcucie, a następnie w twierdzy w Brześciu nad Bugiem. W późniejszym czasie otrzymała nazwę „6 Dywizji Siczowej”, a znajdowała się pod komendą podpułkownika Marka Bezruczki. 22 kwietnia została podporządkowana 3 Armii Wojska Polskiego i otrzymała rozkaz wymarszu na front. Liczyła wówczas ponad 2 tysiące żołnierzy.

Zdaniem Lecha Wyszczelskiego, w maju 1920 roku 6 Siczowa Dywizja Strzelców była bardzo słabym związkiem taktycznym (...) dysponowała nielicznymi kadrami umożliwiającymi w dalekiej perspektywie osiągnięcie stanu polskiej dywizji[1]. 12 czerwca 1920, stan osobowy 6 dywizji wynosił 225 oficerów i 1720 żołnierzy (z czego 301 niewyszkolonych)[2], 7 listopada 1920 stan wynosił 407 oficerów i 4143 żołnierzy[3].

W sierpniu 1920 dywizja broniła Zamościa przed 1 Armią Konną Budionnego. Na froncie pozostała do listopada 1920.

Stan dywizji w lipcu 1920[edytuj | edytuj kod]

dowódca - ppłk szt. gen. Marko Bezruczko

  • szef sztabu - płk szt. gen. Wsewołod Zmijenko
    • sotnia sztabowa
    • sotnia oficerska
    • pluton telegraficzny
    • pluton żandarmerii polowej
  • 16 Brygada Piechoty - ppor. Roman Suszko
    • 46 kureń strzelców - kpt. Grigoriak
    • 47 kureń strzelców - kpt. Stefaniszyn
  • 17 Brygada Piechoty - ppor. Woroniew
    • 49 kureń strzelców - kpt. Wergeler
    • 50 kureń strzelców - kpt. Georgiew
  • 6 pułk kawalerii - ppor. Jaroszewski
    • 1 sotnia konna
    • 2 sotnia konna
    • 3 sotnia konna
  • 6 pułk artylerii polowej - kpt. Protiwieński
    • 16 bateria artylerii polowej
    • 17 bateria artylerii polowej
  • 6 kureń techniczny - kpt. Oleksiejew
    • 1 kompania saperów
    • 2 kompania saperów
  • kompania kolejowa
  • kompania (park) amunicyjna
  • 6 zapasowa brygada strzelców

Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo jednostki[4]
Stopień, imię i nazwisko Okres pełnienia służby Uwagi
Dowódca dywizji
gen. chor. Marko Bezruczko 8 II – koniec wojny
Zastępca dowódcy dywizji
ppłk Anatolij Budnyj
Szefowie sztabu
płk Wsewołod Zmijenko 8 II – koniec wojny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lech Wyszczelski: Operacja ukraińska Wojska Polskiego. W: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. s. 381.
  2. Robert Potocki Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej , Lublin 1999 ; ISBN 83-85854-46-0 s.87. tabela
  3. Robert Potocki Idea restytucji Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920-1939) Wydawnictwo: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej , Lublin 1999 ; ISBN 83-85854-46-0 s.107. tabela
  4. Rukkas 2020 ↓, s. 257.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]