Szarota norweska
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Klad | |
Klad | |
Klad | |
Klasa | |
Klad | |
Rząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
szarota norweska |
Nazwa systematyczna | |
{{{nazwa łacińska}}} Gunnerus Fl. Norv. ii. 105. |
Szarota norweska (Gnaphalium norvegicum Gunnerus, według innych ujęć Omalotheca norvegica[2]) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. W Polsce występuje wyłącznie w Sudetach i Karpatach. Jest tam dość pospolity. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy lub zadomowiony.
Morfologia
- Liście
- Ulistnienie skrętoległe. Liście lancetowate, stopniowo przechodzące w ogonek. Mają wyraźnie widoczne 3 nerwy , co jest istotna cechą przy rozróżnianiu od podobnych gatunków. Wszystkie liście są mniej więcej tej samej wielkości, środkowe liście na łodydze są zaostrzone. Wszystkie są obustronnie filcowate (na spodniej stronie nieco silniej) i mają szarobiały odcień.
- Kwiaty
- Kwiatostan złożony: niewielkie koszyczki tworzące kłos na szczycie pędów. Listki okrywy dzwonkowatego koszyczka mają czarnobrunatne szerokie obrzeżenie i długość co najwyżej 1/3 długości koszyczka. Zewnętrzne listki okrywy mają grzbiety zielone i są pokryte wełnistymi włoskami. Zewnętrzne żeńskie kwiaty w koszyczku są nitkowate i wyrastają w kilku szeregach. Kielich przekształcony w pappus o zrośniętych nasadach.
Biologia i ekologia
Bylina. Kwitnie od lipca do września. Siedlisko: świetliste lasy, polany, hale, skały. Zarówno na podłożu wapiennym, jak i granitowym. Występuje od regla dolnego po piętro alpejskie. Gatunek subalpejski. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Nardion, Ass. Hieracio alpini-Nardetum, Ass. Calamagrostietum villosae (tatricum).
Zmienność
Tworzy mieszańce z szarotą leśną.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website. 2001–. [dostęp 2010-04-15]. (ang.).
- ↑ Kadereit J. W., Albach D. C., Ehrendorfer F., Galbany-Casals M. i inni. Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?. „Willdenowia”. 46, s. 39 – 91, 2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105.
Bibliografia
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.