AMZ Żubr

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AMZ Żubr
Ilustracja
Podstawowa wersja AMZ Żubr na targach MSPO 2009
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

AMZ-Kutno

Typ pojazdu

samochód pancerny

Trakcja

kołowa

Załoga

10

Historia
Prototypy

2008

Produkcja

od 2008

Dane techniczne
Silnik

Iveco Tector NEF N60 ENT C o mocy 202 KW (275 KM)

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

z płyt stalowych

Długość

6450 mm (6950 mm - Żubr-P z wyciągarką)

Szerokość

2450 mm

Wysokość

2650 mm

Prześwit

około 320 mm

Masa

12 000 kg

Moc jedn.

22,92

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

700 mm

Kąt podjazdu

35°

Dane operacyjne
Użytkownicy
 Polska

AMZ Żubr − pojazd pancerny produkcji polskiej, najcięższy z dotychczasowych pojazdów firmy AMZ-Kutno. Jego masa to ok. 12 ton.

Historia[edytuj | edytuj kod]

12 marca 2008 r. po raz pierwszy zaprezentowano publicznie prototyp wersji specjalnej Żubr-P jako nośnik platformę systemów specjalnych, np. zabudowanej kolumny wyrzutni systemu POPRAD, radaru N-26/MMSR. Podstawowa wersja pojazdu zadebiutowała w czerwcu 2008. Wykorzystano podwozie Iveco EuroCargo 4x4 oraz silnik Iveco NEF N60ENTC o mocy 202 KW (275 KM). Pojazd został tak zaprojektowany, aby mógł zmieścić się w ładowni samolotu transportowego C-130 Hercules. Ma być używany m.in. przez polski kontyngent w Afganistanie.

Według producenta pojazd jest odporny na przestrzelenie z broni o kalibrze 12,7 mm, oraz jest odporny na wybuchy np. min pułapek dzięki opancerzeniu pod podwoziem w kształcie litery „V”, które rozprasza siłę eksplozji. Pojazd spełnia wymagania kuloodporności oraz odporności na działanie pocisków artyleryjskich w/g STANAG 4569 poziom 4, zaś odporność na wybuchy w klasie 3a/3b.

Żubr-P ma ładowność 2000 kg, dodatkowo może ciągnąć przyczepę o maksymalnej masie 1500 kg.

Pierwsze dwa Żubry-P zostały przekazane Wojsku Polskiemu 8 lutego 2011[1]

Wersje[edytuj | edytuj kod]

  1. Żubr P – nośnik systemów POPRAD, radarów Soła i Bystra oraz wozu kierowania ogniem WG-35[2]
  2. Żubr MMSR – nośnik stacji radiolokacyjnej N-26A/MMSR
  3. Żubr WD – wersja wozu dowodzenia
  4. Żubr Argus – wersja policyjna[3]

Planowano wariant artyleryjskiego wozu rozpoznawczego (Żubr-AWR) dla kompanijnego modułu ogniowego M120K Rak, wyposażony w pokładowy zestaw obserwacyjno-rozpoznawczy z radarem pola walki Thales Squire i głowicą optoelektroniczną na rozkładanym 4-metrowym maszcie, oraz wynośny zestaw obserwacyjno-rozpoznawczy i uzbrojony w zdalnie sterowane stanowisko z 7,62 mm UKM-2000C[4]. Prototyp powstał w 2012 roku, jednakże podwozie nie przeszło badań kwalifikacyjnych i ostatecznie wojsko w 2016 roku zdecydowało wykorzystać jako bazę dla AWR transporter KTO Rosomak, a prototyp Żubra-AWR przekazano Wojskowej Akademii Technicznej[4].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pierwsze dwa pancerne Żubry już w armii. newsweek.pl, 2011-01-08. [dostęp 2011-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-12)].
  2. Julisz Sabak, Od Loary do baterii przeciwlotniczej 35 mm. PIT-RADWAR w programie „Noteć” [online], Defence24, 5 września 2016 [dostęp 2018-09-02] (pol.).
  3. Nowa pancerna bestia policji warta pięć milionów!. auto.dziennik.pl, 2012-04-06. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-23)]. (ang.).
  4. a b Andrzej Kiński. Rosomak AWR – ostatni element KMO Rak. „Wojsko i Technika”. Nr 4/2021, s. 12-16, kwiecień 2021. Warszawa. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Hołdanowicz, Żubr w ślad za Turem. [w:] Raport. Wojsko Technika Obronność, nr 3, 2008, s. 52-53.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]