Adolf Suligowski

Adolf Suligowski
	; Adolf Suligowski (1927)
Pełne imię i nazwisko	Adolf Mścisław Suligowski h. Sulima
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1849 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1932 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	prawnik
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach

Adolf Suligowski (ur. 3 marca 1849 w Warszawie, zm. 16 lutego 1932 tamże) – polski prawnik, adwokat, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm Ustawodawczy, autor Bibljografji prawniczej polskiej XIX i XX wieku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Lublinie. Od 1868 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu dokończył studia w 1872 na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim.

Po odbyciu aplikacji i zdaniu egzaminu sędziowskiego w 1875 został mianowany patronem przy Trybunale Warszawskim. W 1877 został adwokatem. Specjalizował się w sprawach z zakresu prawa cywilnego. W latach późniejszych także ekspert z zakresu prawa samorządu terytorialnego. W 1893 za odczytanie przysięgi sądowej po polsku, a nie po rosyjsku, został ukarany skreśleniem z listy adwokatów (po odwołaniu karę zamieniono na karę surowej nagany). Po podobnej sprawie w 1914 został w trybie dyscyplinarnym definitywnie wykreślony z listy adwokatów i do zawodu powrócił dopiero w wolnej Polsce.

Współpracował z Gazetą Sądową Warszawską, w swoich publikacjach skupiając się na kwestiach etyki adwokackiej, samorządu zawodowego adwokatów oraz zasad kształcenia adwokatów.

W roku 1905 zainicjował utworzenie „Stowarzyszenia właścicieli nieruchomości m. Warszawy” i przez kilkanaście lat był jego prezesem.

W 1911 ukazała się w Warszawie jego Bibljografja prawnicza polska XIX i XX wieku: poprzedzona słowem wstępnym i rzutem oka na twórczość piśmienniczą prawników polskich w ciągu XIX wieku i pierwszego dziesięciolecia XX wieku, która do dzisiaj pozostaje podstawowym źródłem informacji bibliograficznej o polskim piśmiennictwie prawniczym z tamtego okresu.

Wybrany w 1916 do pierwszej Rady Miejskiej w Warszawie, po śmierci rektora Józefa Brudzińskiego został jej prezesem. W 1917 był organizatorem zjazdu miast polskich w Warszawie, podczas którego powołano Związek Miast Polskich z nim, jako prezesem, na czele. Był pracownikiem Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu^[1]. Postanowieniem Rady Regencyjnej z dnia 26 kwietnia 1918 został mianowany członkiem Rady Stanu^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został uroczyście wpisany na listę adwokatów. Został też profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, prowadząc wykłady z prawa samorządowego i administracji sądownictwa. Opublikował w tym czasie wiele artykułów i rozpraw naukowych.

W 1919 wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego. W Sejmie wchodził w skład Komisji Prawniczej oraz Komisji Konstytucyjnej. Był przewodniczącym, powołanej z jego inicjatywy, Komisji do spraw Miejskich. Był członkiem Klubu Zjednoczenia Mieszczańskiego na Sejmie Ustawodawczym^[3]. Będąc posłem opracował projekt jednolitej dla całego państwa ustawy o ustroju adwokatury.

W 1920 założył „Związek Stowarzyszeń nieruchomości miejskiej w Polsce”, któremu przewodniczył do 1925 roku.

Od 1882 był mężem Wandy (1861–1932), z którą miał trzy córki: Marię (1884–1971), żonę inż. Feliksa Bańkowskiego, ? (1888–1950), Jadwigę (1897–1980), żonę ppłk. Stanisława Trzebuni, oraz syna Bohdana (1901–1984) – adwokata i dziekana warszawskiej Tajnej Rady Adwokackiej w czasie okupacji niemieckiej.

Zmarł w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera D-2-22,23).

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Warszawie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
↑ M.P. z 1918 r. nr 57, s. 1 Dział Urzędowy.
↑ Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.

Bibliografia (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Z dziedziny praw kobiety: o prawie assystencyi męża, Warszawa 1881
O konwersji listów zastawnych ziemskich i jej znaczeniu, Warszawa 1893
O samorządzie ziemskim, Warszawa 1898
Instytucye ziemskie w państwie rosyjskiem, Kraków 1905
O instytucyach ziemskich i ich potrzebie u nas, Warszawa 1905 (wyd. 2)
Z ciężkich lat (Mowy), Kraków 1905
Bibljografja prawnicza polska XIX i XX wieku: poprzedzona słowem wstępnym i rzutem oka na twórczość piśmienniczą prawników polskich w ciągu XIX wieku i pierwszego dziesięciolecia XX wieku, Warszawa 1911
Projekt przyszłego Samorządu Miejskiego, Warszawa 1911
Słowa przestrogi dla Polski czyli Konieczna naprawa konstytucji, Warszawa 1927
Bezprawia i konfiskaty pod rządami rosyjskimi, Warszawa 1928

Noty biograficzne[edytuj | edytuj kod]

Zdzisław Krzemiński, Sławni warszawscy adwokaci, Kraków 1999.
Krzysztof Pol, Adw. Adolf Suligowski (1849–1932), Palestra 2001, z. 11–12.
Zdzisław Krzemiński, Historia warszawskiej adwokatury, Warszawa 2005.
Adam Bosiacki, Adolf Suligowski, [w]: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808–2008. Praca zbiorowa pod red. Grażyny Bałtruszajtys, Warszawa 2008, s. 117–120.
Krzysztof Pol, Adolf Suligowski, Polski Słownik Biograficzny 2008, tom XLV, z. 3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dzieła Adolfa Suligowskiego w bibliotece Polona

[1] Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.

[2] M.P. z 1918 r. nr 57, s. 1 Dział Urzędowy.

[3] Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.

[1]

[2]

[3]