Agatokles z Samos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Agatokles z Samos – faworyt i minister Ptolemeusza IV, koregent Egiptu (wraz z Sosibiosem) w latach 204-203 p.n.e., samodzielny regent w 203 p.n.e.

Karierę rozpoczął jeszcze za Prolemeusza III[1], po jego śmierci i wstąpieniu na tron młodego Ptolemeusza IV (w 221 p.n.e.) razem z Sosibiosem odgrywał ważną rolę w państwie (swą pozycję zawdzięczał m.in. swojej siostrze Agatoklei - kochance króla[2]). Od 215/14 r. p.n.e. sprawował zaszczytną funkcję kapłana kultu Aleksandra Wielkiego[3]. W pierwszych miesiącach nowego panowania obaj doradcy władcy przeprowadzili czystki na dworze, pozbywająć się konkurencji. Podczas IV wojny syryjskiej, kiedy wojska egipskie w Syrii dowodzone przez Teodotosa przeszły na stronę Seleucydy Antiocha III, Agatokles i Sosibios zdecydowali się na radykalny krok przeszkolenia rdzennych Egipcjan do walki w szyku macedońskiej falangi. Pozwoliło to Egiptowi odnieść zwycięstwo pod Rafią w 217 p.n.e. i zachować terytoria Palestyny i Syrii.

Wraz z Sosibiosem zamordował żonę Ptolemeusza IV, Arsinoe III, i sfałszował jego testament, w wyniku czego objął faktyczne rządy w Egipcie[4]. Małoletniego króla Ptolemeusza V oddał pod opiekę swojej siostry Agatoklei i matki Oinanty[4]. Nielubiany przez lud Aleksandrii ze względu na hulaszczy tryb życia i liczne nadużycia, sprowokował wystąpienie opozycji na czele z dowódcą garnizonu w Peluzjum, Tlepolemosem.[potrzebny przypis]

Wydany tłumowi został zamordowany wraz z rodziną w 203 r. p.n.e.[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Benedetto Bravo, Ewa Wipszycka: Historia starożytnych Greków. T. 3: Okres hellenistyczny. Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 1992, s. 157. ISBN 83-01-06653-9.
  2. Anna Świderkówna: Hellada królów. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 254.
  3. Tomasz Grabowski: Ostatni triumf Ptolemeuszy. Czwarta wojna syryjska (221-217 p.n.e.). Kraków: Historia Iagiellonica, 2010, s. 200.
  4. a b Polybius. Histories - Book 15. [dostęp 2011-02-02]. (ang.).
  5. Adam Łukasiewicz: Egipt Greków i Rzymian. Warszawa: Książka i Wiedza, 2006, s. 95. ISBN 83-05-13452-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]