Agostino Steffani

Data urodzenia	25 lipca 1654
Data śmierci	12 lutego 1728
Wyznanie	chrześcijaństwo
Kościół	rzymskokatolicki
	Multimedia w Wikimedia Commons

Agostino Steffani
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1654 ; Castelfranco Veneto
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1728 ; Frankfurt
Instrumenty	głos, organy
Gatunki	muzyka barokowa

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Agostino Steffani (ur. 25 lipca 1654 w Castelfranco Veneto, zm. 12 lutego 1728 we Frankfurcie) – włoski kompozytor, kapłan katolicki i biskup, dyplomata. Steffani był muzykiem barokowym z pokolenia poprzedzającego pokolenie wielkich mistrzów dojrzałego baroku (Antonio Vivaldi, Georg Philipp Telemann, Georg Friedrich Händel, Johann Sebastian Bach etc.); współczesnymi Steffaniemu byli m.in. Arcangelo Corelli, Johann Pachelbel, Henry Purcell i Alessandro Scarlatti. Steffani stworzył formę włoskiego duetu kameralnego (kantaty kameralnej), zajmującą miejsce pośrednie pomiędzy ścisłą polifonią pochodzącą od Giovanni Palestriny i rozwijaną przez kompozytorów barokowych, a nowym stylem harmonicznym z basso continuo^[1]^[2]. Salonowe duety odznaczały się techniką kontrapunktyczną i wyrafinowanym warsztatem wokalnym^[1]. Pod wpływem muzyki Steffaniego tworzyli wszyscy kompozytorzy włoskiego i niemieckiego baroku^[1].

Agostino Steffani od wczesnej młodości żył i działał w Niemczech, gdzie był uczniem Johanna Kaspara Kerlla^[3]. Steffani napisał 18 oper w stylu wywodzącym się od przedstawicieli opery weneckiej (Giovanni Legrenzi i Carlo Pallavicino), który rozwinął muzycznie i tematycznie^[2]; w Paryżu zapoznał się też z operami Jean-Baptiste Lully^[3]. Oprócz tematyki antycznej Steffani posługiwał się historycznymi tradycjami germańskimi, a w sferze muzycznej dokonał syntezy osiągnięć włoskich, francuskich i niemieckich^[2]. Przykładami oper są Marco Aurelio (1681), Alarico il Baltha (1687), Niobe (1688), Henrico Leone (1689), La superbia d’Alessandro (1690), Orlando generoso (1696), Arminio (1707), Amor vien dal destino i Tassilone (1709)^[2]^[3]. W operach Steffaniego, zgodnie z włoską tradycją, eksponowana jest liryczna melodyka, a w technicznie karkołomnych popisowych ariach wokalista konkuruje nieraz z solistami instrumentalnymi^[3]. Steffani był głównym w Niemczech kompozytorem oper; w szeregu przypadków libretta były współcześnie tłumaczone na język niemiecki i opery były lokalnie wystawiane w tym języku^[3]. Concerto grosso jest jedną z form instrumentalnych stosowanych przez tego kompozytora^[4]. W latach 1681–1688 Steffani był zatrudniony jako kapelmistrz na dworze bawarskim w Monachium, gdzie skomponował pięć oper, wśród nich Servio Tullio (1686) na okazję ślubu Maksymiliana II Emanuela i Marii Antoniny^[5]. Wiele istotnych dzieł, w tym osiem oper (libretta napisał Ortensio Mauro) powstało, kiedy Steffani pełnił funkcję kapelmistrza na dworze elektora w Hanowerze (1688–1703), gdzie książę Ernest August założył stałą operę włoską^[5]^[6]. W tym czasie Steffani również sfinalizował formę duetu kameralnego i tworzył popularne dawniej madrygały bez akompaniamentu^[7]. Działalność polityczno-dyplomatyczna zawsze zakłócała pracę Steffaniego jako kompozytora; nie pisał z tego powodu oper w okresie 1696–1707^[3]. Muzyczne innowacje i synteza stylów dokonane przez Steffaniego miały szczególne znaczenie jako punkt wyjściowy dla twórczości Jerzego Fryderyka Haendla, który naśladował m.in. kilkuczęściowe duety-kantaty liryczne i rozwijał technikę polifoniczną włosko-niemieckiego poprzednika^[1]^[7]^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Józef W. Reiss – Mała historia muzyki, s. 70, 78–79. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965.
↑ ^a ^b ^c ^d Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 184–185. Redakcja Józef M. Chomiński, rozdział Barok Elżbieta Dziębowska, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gerald Abraham, The Concise Oxford History of Music, s. 365–366. Oxford University Press, Oxford 1979, 1985; ISBN 0-19-311319-8 ISBN 0-19-284010-X pbk.
↑ Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 157.
↑ ^a ^b The Oxford Illustrated History of Opera, redakcja Roger Parker, s. 32. Oxford University Press, Oxford 1994, ISBN 0-19-285445-3.
↑ Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 212.
↑ ^a ^b Gerald Abraham, The Concise Oxford History of Music, s. 379, 383.
↑ Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 184-185, 218.

Linki zewnętrzne

Nuty na Agostino Steffani stronie Choral Public Domain Library (ChoralWiki)
Agostino Steffani – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
First Listen: Cecilia Bartoli, 'Mission'. National Public Radio, 23 września 2012. [dostęp 29 września 2012]. Nowa płyta Cecilii Bartoli z muzyką Agostino Steffani.

[mała_historia_muzyki-1] Józef W. Reiss – Mała historia muzyki, s. 70, 78–79. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965.

[historia_muzyki_powszechnej_II_184-185-2] Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 184–185. Redakcja Józef M. Chomiński, rozdział Barok Elżbieta Dziębowska, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965.

[the_concise_oxford_history_of_music_365-366-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gerald Abraham, The Concise Oxford History of Music, s. 365–366. Oxford University Press, Oxford 1979, 1985; ISBN 0-19-311319-8 ISBN 0-19-284010-X pbk.

[historia_muzyki_powszechnej_II_157-4] Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 157.

[the_oxford_illustrated_history_of_opera_32-5] The Oxford Illustrated History of Opera, redakcja Roger Parker, s. 32. Oxford University Press, Oxford 1994, ISBN 0-19-285445-3.

[historia_muzyki_powszechnej_II_212-6] Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 212.

[the_concise_oxford_history_of_music_379,_383-7] Gerald Abraham, The Concise Oxford History of Music, s. 379, 383.

[historia_muzyki_powszechnej_II_184-185,_218-8] Historia muzyki powszechnej, tom II, s. 184-185, 218.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]