Akita (rasa psa)
 Akita o umaszczeniu pręgowanym | |
| Inne nazwy |
akita inu |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
grupa V, sekcja 5, |
| AKC |
Working |
| ANKC |
Grupa 6 – (Utility) |
| CKC |
Grupa 3 – Working Dogs |
| KC(UK) |
Utility |
| NZKC |
Utility |
| UKC |
Grupa 5 – Northern Breed |
| Wzorce rasy | |
Akita (jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) – rasa psa zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych. Wyhodowana w Japonii pierwotnie do walk psów, później użytkowana również do polowań. Współcześnie pełni funkcje psa stróżująco-obronnego oraz psa do towarzystwa. Jest to największa rasa spośród ras japońskich. Nie podlega próbom pracy[3].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę – dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami – poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu do współczesnego akita inu[potrzebny przypis].
Akity istniały na Wyspach Japońskich 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, z posiadaniem której wiązały się określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość[potrzebny przypis].
Następne stulecia obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie tej rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło renesans rasy. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów[potrzebny przypis].
Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk[potrzebny przypis].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Wzorzec przewiduje umaszczenie białe, rude, pręgowane i sezamowe (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie (oprócz białego) musi mieć białe znaczenia po bokach (z jap. urajiro) kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogonie, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Akita jako pies myśliwski znany jest z uporu i zawziętości w walce, a także z pasji łowieckiej. Psy tej rasy wykorzystywane są również przez policję i armię[4]. To rasa psów niezależnych, mających zdecydowany charakter. Wymaga konsekwentnego, ale równocześnie łagodnego prowadzenia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest lojalny wobec swojego właściciela i bardzo do niego przywiązany. Jest nieufny wobec obcych ludzi. Akita jest psem posiadającym bardzo silny instynkt myśliwski[5].
Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy 5 – Szpice i psy w typie pierwotnym, w sekcji 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne[6]. Nie podlega próbom pracy[2] (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów). Ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z dnia 13 marca 2001 r.
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów pracujących[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
- ↑ a b Wzorzec rasy nr 255 (FCI Standard N° 255) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 189.
- ↑ Wendy Boorer: "Psy. Miniencyklopedia". Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 1994, s. 54-55. ISBN 83-85414-46-0.
- ↑ Akita – psy.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2019-04-12] (pol.).
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 144.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 148. ISBN 83-7079-672-9.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
