Aksis kalamiański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aksis kalamiański
Axis calamianensis[1]
(Heude, 1888)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

parzystokopytne

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

jelenie

Rodzaj

aksis

Gatunek

aksis kalamiański

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Aksis kalamiański[3], jeleń kalamiański, jeleń filipiński[4] (Axis calamianensis) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).

Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]

Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje wyspy w grupie Calamian, na północ od wyspy Palawan (zachodnie Filipiny).

Jego siedliskiem są porośnięte wysoką trawą podmokłe tereny w pobliżu rzek, mokradła, bagna i torfowiska.

Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]

Podstawowe dane[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała Wysokość w kłębie Długość ogona Masa ciała Dojrzałość płciowa Długość ciąży
105–115 cm 60–75 cm 20 cm 36–50 kg 8–12 miesięcy 180 dni[5] (lub 240 dni)[6]

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Ciało krępe, jasnobrązowe. Suknia samców ciemnieje z wiekiem. Dorosłe samce mają poroże z trzema odgałęzieniami. Podobnie jak aksis bengalski, aksis kalamiański nazywany jest również jeleniem świńskim (hog deer), ponieważ – kiedy jest wystraszony – biegnie kłusem z opuszczoną głową, przypominając wyglądem świnię.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Przeważnie bytują samotnie, rzadko tworzą małe stada. W ciągu dnia odpoczywają, a na miejsca żerowania wychodzą o zmierzchu i o świcie. Mogą żerować również w nocy, zwłaszcza jeśli są niepokojone. Są przede wszystkim trawożerne, dietę uzupełniają liśćmi i leśnymi owocami.

Rozród[edytuj | edytuj kod]

Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 8-12 miesiącem życia. Dane dotyczące czasu trwania ciąży są rozbieżne. Autorzy podają wartości od 180-240 dni.

Młode rodzą się w kwietniu-maju, nie mają cętek.

Podgatunki[edytuj | edytuj kod]

Nie wyróżniono podgatunków Axis calamianensis.

Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]

Na obszarze występowania jeleni kalamiańskich jedynym zagrożeniem jest człowiek. Na wyspach Calamian nie ma drapieżników, które mogłyby być naturalnym wrogiem jeleni. Do lat 70. XX w. jelenie kalamiańskie licznie występowały zwłaszcza na wyspach Busuanga i Culion. Później ich populacja zaczęła zmniejszać się gwałtownie z powodu przełowienia[7]. Jedyny obszar, na którym te zwierzęta objęto ochroną utworzono na wyspie Calauit w 1976 (Calauit Game Preserve & Wildlife Sanctuary).

Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I)[8].

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (endangered – zagrożone wyginięciem)[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Axis calamianensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b P. Widmann, E. Lastica, Axis calamianensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).
  3. Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 174. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 193. ISBN 83-01-14344-4.
  5. Brent Huffman: www.ultimateungulate.com. 2004. [dostęp 2007-09-07]. (ang.).
  6. Paul Massicot, Animal Info – Calamian Deer (en)
  7. Grimwood, I. 1976. Hunting a deer to extinction. Oryx 13:294.
  8. Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-26]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]