Alain Juppé

Alain Juppé
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1945 ; Mont-de-Marsan
	Premier Francji
Okres	od 17 maja 1995; do 2 czerwca 1997
Przynależność polityczna	RPR
Poprzednik	Édouard Balladur
Następca	Lionel Jospin
	Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od marca 1993; do maja 1995
Przynależność polityczna	RPR
Poprzednik	Roland Dumas
Następca	Hervé de Charette
	Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od lutego 2011; do maja 2012
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Michèle Alliot-Marie
Następca	Laurent Fabius
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 15 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Alain Juppé (wym. [a l ɛ̃ ʒ y p e]; ur. 15 sierpnia 1945 w Mont-de-Marsan) – francuski polityk, premier dwóch gabinetów, mer Bordeaux, parlamentarzysta krajowy i europejski, minister w różnych resortach, w latach 2002–2004 przewodniczący Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

Życiorys

Absolwent École normale supérieure i École nationale d’administration z 1972. Po ukończeniu studiów pracował we francuskiej generalnej inspekcji finansowej.

Zaangażował się w działalność gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. Należał do bliskich współpracowników Jacques'a Chiraca, w latach 1983–1995 pełnił funkcję zastępcy mera Paryża. W 1984 i 1989 uzyskiwał mandat posła do Parlamentu Europejskiego, który złożył na początku III kadencji PE^[1]. Dwa lata później po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego, później skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1988, 1993, 1997 i 2002.

W 1986 w gabinecie Jacques'a Chiraca został młodszym ministrem (odpowiednik wiceministra) do spraw budżetu, a także rzecznikiem rządu. Obie te funkcje pełnił do 1988. W 1993 objął urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie Édouarda Balladura. W 2008 jako były szef MSZ został wymieniony przez władze Rwandy w raporcie, oskarżającym 33 wysokich przedstawicieli wojskowych i cywilnych Francji o odegranie roli w ludobójstwie z 1994^[2].

W 1994 powołano go na przewodniczącego Zgromadzenia na rzecz Republiki. W maju 1995, po wygranych przez Jacques'a Chiraca wyborach prezydenckich, zastąpił Édouarda Balladura na urzędzie premiera. W tym samym roku został także merem Bordeaux. Kierował dwoma kolejnymi gabinetami (tworzonymi przez RPR i UDF) do czerwca 1997, ze stanowiska premiera ustąpił po przegranych przez prawicę wyborach parlamentarnych. Zrezygnował wówczas też z kierowania RPR. W 2002 został przewodniczącym nowo powołanej Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

Na początku 2004 za nadużycia w publicznych funduszach z okresu kierowania gaullistami został w pierwszej instancji skazany na karę 18 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzeczono także pozbawienie prawa do piastowania urzędów publicznych przez 10 lat. Były premier złożył apelację od tego wyroku^[3], zrezygnował jednak z przewodniczenia UMP, urzędu burmistrza i mandatu poselskiego. Pod koniec 2004 sąd odwoławczy zmniejszył karę pozbawienia wolności do 14 miesięcy, a także obniżył okres utraty biernego prawa wyborczego do roku^[4].

Przez rok pracował jako wykładowca w École nationale d’administration publique w Montrealu. W 2006 powrócił do krajowej polityki, kiedy to wygrał wybory na urząd burmistrza Bordeaux. 18 maja 2007 został ministrem stanu ds. środowiska, zrównoważonego rozwoju, energii i transportu w pierwszym gabinecie François Fillona. W czerwcu tego samego roku w drugiej turze wyborów do Zgromadzenia Narodowego minimalnie przegrał z kandydatem Partii Socjalistycznej. W związku z powyższym 18 czerwca podał się do dymisji^[5], zgodnie z ustaloną wcześniej przez premiera zasadą, wedle której ci z ministrów, którzy będą kandydowali do parlamentu i nie zostaną wybrani, złożą rezygnację.

W 2008 skutecznie ubiegał się o urząd mera Bordeaux na kolejną kadencję, wygrywając już w pierwsze turze z wynikiem ponad 56% głosów^[6]. Reelekcję uzyskał również w 2014.

14 listopada 2010 powrócił w skład rządu, obejmując stanowisko ministra stanu, ministra obrony i spraw kombatantów w trzecim gabinecie François Fillona^[7], 27 lutego 2011 został w tym samym gabinecie ministrem spraw zagranicznych i europejskich, urząd ten sprawował do 15 maja 2012.

W 2016 Alain Juppé wziął udział w prawyborach przed wyborami prezydenckimi w 2017, które zorganizowała centroprawica skupiona wokół partii Republikanie (będącej następczynią UMP). W pierwszej turze zajął drugie miejsce z wynikiem 29% głosów^[8]. W drugiej turze z wynikiem 33% głosów przegrał ze swoim kontrkandydatem François Fillonem^[9].

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Legią Honorową, Orderem Narodowym Zasługi oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[10].

Skład rządów Alaina Juppé

Pierwszy gabinet (od 18 maja 1995 do 7 listopada 1995)

Alain Juppé – premier^[11]
Hervé de Charette – minister spraw zagranicznych
Charles Millon – minister obrony
Jean-Louis Debré – minister spraw wewnętrznych
Alain Madelin – minister gospodarki i finansów (do 25 sierpnia 1995)
Jacques Toubon – minister sprawiedliwości
Yves Galland – minister przemysłu
François Bayrou – minister edukacji narodowej, szkoleń zawodowych, szkolnictwa wyższego i nauki
Jacques Barrot – minister pracy i dialogu społecznego
Pierre Pasquini – minister ds. weteranów i ofiar wojen
Philippe Douste-Blazy – minister kultury
Philippe Vasseur – minister rolnictwa, rybołówstwa i gospodarki żywnościowej
Corinne Lepage – minister środowiska
Jean-Jacques de Peretti – minister terytoriów zamorskich
Bernard Pons – minister transportu, planowania regionalnego i zaopatrzenia
Roger Romani – minister ds. kontaktów z parlamentem
Élisabeth Hubert – minister zdrowia publicznego i ubezpieczeń zdrowotnych
Pierre-André Périssol – minister mieszkalnictwa
Françoise de Panafieu – minister turystyki
François Fillon – minister technologii informatycznych i poczty
Jean Puech – minister służb publicznych
Jean-Pierre Raffarin – minister ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego
Claude Goasguen – minister ds. reform, decentralizacji i obywatelstwa
Colette Codaccioni – minister ds. solidarności pokoleń
Eric Raoult – minister ds. integracji i przeciwdziałania wykluczeniom
Jean Arthuis – minister planowania (od 25 sierpnia 1995 także minister gospodarki i finansów)
ministrowie delegowani (ministres délégués): Jacques Godfrain, Michel Barnier

Drugi gabinet (od 7 listopada 1995 do 4 czerwca 1997)

Alain Juppé – premier^[11]
Hervé de Charette – minister spraw zagranicznych
Charles Millon – minister obrony
Jean-Louis Debré – minister spraw wewnętrznych
Jean Arthuis – minister gospodarki i finansów
Jacques Toubon – minister sprawiedliwości
Franck Borotra – minister przemysłu, poczty i telekomunikacji
François Bayrou – minister edukacji narodowej, szkoleń zawodowych, szkolnictwa wyższego i nauki
Jacques Barrot – minister pracy i stosunków społecznych
Philippe Douste-Blazy – minister kultury
Philippe Vasseur – minister rolnictwa, rybołówstwa i gospodarki żywnościowej
Guy Drut – minister młodzieży i sportu
Corinne Lepage – minister środowiska
Bernard Pons – minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki i zaopatrzenia
Roger Romani – minister ds. kontaktów z parlamentem
Dominique Perben – minister służb publicznych, reform i decentralizacji
Jean-Claude Gaudin – minister ds. polityki miejskiej i regionalnego planowania
Jean-Pierre Raffarin – minister ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego
ministrowie delegowani (ministres délégués): Pierre Pasquini, Jean-Jacques de Peretti, Guy Drut, Pierre-André Périssol, Jacques Godfrain, Michel Barnier, Anne-Marie Couderc, Alain Lamassoure, Yves Galland, François Fillon, Éric Raoult

Przypisy

↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].
↑ Martin Plaut: Rwanda report raises issue of motive. bbc.co.uk, 5 sierpnia 2008. [dostęp 2016-04-13]. (ang.).
↑ Francja: Były premier Alain Juppe skazany!. psz.pl, 30 stycznia 2004. [dostęp 2016-04-13].
↑ Powrót byłego premiera, „Gazeta Wyborcza” nr 282 z 2 grudnia 2004, s. 10
↑ Battu, Alain Juppé démissionne du gouvernement. lefigaro.fr, 18 czerwca 2007. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
↑ Un triomphe pour Alain Juppé. 20minutes.fr, 20 marca 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
↑ Communiqué de la Présidence de la République. elysee.fr, 14 listopada 2010. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
↑ Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).
↑ Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).
↑ M.P. z 2000 r. nr 23, poz. 477
↑ ^a ^b Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

Bibliografia

Alain Juppé na stronie Zgromadzenia Narodowego XII kadencji. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

Linki zewnętrzne

Blog Alaina Juppé. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[1] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].

[2] Martin Plaut: Rwanda report raises issue of motive. bbc.co.uk, 5 sierpnia 2008. [dostęp 2016-04-13]. (ang.).

[3] Francja: Były premier Alain Juppe skazany!. psz.pl, 30 stycznia 2004. [dostęp 2016-04-13].

[4] Powrót byłego premiera, „Gazeta Wyborcza” nr 282 z 2 grudnia 2004, s. 10

[5] Battu, Alain Juppé démissionne du gouvernement. lefigaro.fr, 18 czerwca 2007. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[6] Un triomphe pour Alain Juppé. 20minutes.fr, 20 marca 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[7] Communiqué de la Présidence de la République. elysee.fr, 14 listopada 2010. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[8] Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).

[9] Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).

[10] M.P. z 2000 r. nr 23, poz. 477

[rząd-11] Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (od 2024)