Aleksander Rafałowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Rafałowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1894
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 stycznia 1981
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Kawiarnia IPS w Warszawie (1933). Od lewej: Alfred Terlecki, Ludomir Janowski, Henryk-Nowina Czerny, Edward Czerwiński, Aleksander Rafałowski, Maciej Nehring

Aleksander Rafałowski (ur. 5 czerwca 1894 w Warszawie, zm. 22 stycznia 1981 tamże) – polski artysta malarz i scenograf.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Henryka. Studiował w latach 1913–1914 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, w latach 1915−1922 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Edwarda Trojanowskiego oraz w latach 1922−1923 w Berlinie u Aleksandra Archipenki. Potem przebywał w Paryżu. Członek grupy Blok (1923−1926) i grupy Praesens (1926−1929).

Okres II wojny światowej wojny spędził w ZSRR. 31 grudnia 1944 został posłem do Krajowej Rady Narodowej, reprezentując Polską Partię Robotniczą. W latach 19461965 profesor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

22 lipca 1964 roku z okazji 20-lecia Polski Ludowej otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia[1].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A39-2-9)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziennik Polski, rok XX, nr 171 (6363), s. 3.
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
  4. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  5. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]