Aleksander Romanowicz

Aleksander Romanowicz
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1871 ; Olekszyszki
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1933 ; Wilno
	Przebieg służby
Lata służby	1890-1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie;
Jednostki	Pułk Jazdy Tatarskiej; VII Brygada Jazdy;
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii; dowódca brygady kawalerii;
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka;

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 19 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Aleksander Romanowicz (ur. 1 kwietnia 1871 w majątku rodowym Olekszyszki, w pow. lidzkim, zm. 14 listopada 1933 w Wilnie) - Polak z pochodzenia Tatar, muzułmanin, generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Aleksander Romanowicz urodził się 1 kwietnia 1871 w majątku rodowym Olekszyszki, w powiecie lidzkim, w rodzinie Romualda, kapitana rosyjskiej artylerii, i Emilii z Jakubowskich. Żonaty z Joanną z Bazarewskich, z którą miał czworo dzieci: Stefana, Zofię, Marię i Helenę.

W 1890 ukończył Korpus Kadetów w Połocku, potem Oficerską Szkołę Kawalerii. Od 1892 oficer zawodowy rosyjskiej kawalerii. W 1914 jako dowódca pułku jazdy walczył w kampanii pruskiej. Uratowany z pogromu na Mazurach objął dowództwo kaliskiego pułku strzelców pogranicznych. W 1916 zatruty niemieckimi gazami bojowymi. Po wyleczeniu uzyskał stopień generała majora i do 1917 dowodził Dywizją Pograniczną w Finlandii.

3 lutego 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i mianowany dowódcą Pułku Jazdy Tatarskiej im. Mustafy Achmatowicza^[1].

22 kwietnia 1920 powołany na stanowisko dowódcy VII Brygady Jazdy. lipiec 1920 - marzec 1921 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych, po czym służył w Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Uczestnik wojny bolszewickiej. 26 stycznia 1921 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920.

Nie potrafił przystosować się do nowego środowiska i podał się do dymisji. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Będąc na emeryturze rozwinął ożywioną działalność społeczną i religijną wśród gminy muzułmańskiej, której prezesował. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł 14 listopada 1933. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Niekraszuńcach, w powiecie lidzkim.

Awanse

podporucznik (Подпоручик) - ?
porucznik (Поручик) - 1896
sztabsrotmistrz (Штабс-ротмистр) - 1900
rotmistrz (Ротмистр) - 1900
podpułkownik (Подполковник) - ?
pułkownik (Полковник) - 1913
generał major (Генерал-майор) - 1917
generał podporucznik - zatwierdzony 26 stycznia 1921 z dniem 1 kwietnia 1920
generał brygady - zatwierdzony 26 października 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919

Zobacz też

Tatarzy w Polsce

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 14.02.1920 r. s. 81. Na stanowisku dowódcy pułku zastąpił płk. Eugeniusza Ślaskiego.

Bibliografia

Tadeusz Kryska Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 155.
H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.

[1] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 14.02.1920 r. s. 81. Na stanowisku dowódcy pułku zastąpił płk. Eugeniusza Ślaskiego.

[1]