Aleksiej Chworostuchin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksiej Chworostuchin
Алексе́й Ива́нович Хворосту́хин
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1900
Grigorjewka

Data i miejsce śmierci

9 lutego 1985
Moskwa

Zawód, zajęcie

polityk, dyplomata

Narodowość

rosyjska

Stanowisko

ambasador

Partia

KC KPZR

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order „Znak Honoru” Order „Znak Honoru”

Aleksiej Iwanowicz Chworostuchin (ros. Алексе́й Ива́нович Хворосту́хин, ur. 7 marca?/20 marca 1900 we wsi Grigorjewka w guberni charkowskiej, zm. 9 lutego 1985 w Moskwie) – radziecki polityk, dyplomata, członek KC KPZR (1952-1961).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początkowo służył w Armii Czerwonej, w 1924 wstąpił do RKP(b), 1924-1929 sekretarz partyjnego komitetu przedsiębiorstw w Wiaznikach i Aleksandrowie. W latach 1929-1935 studiował w Leningradzkim Instytucie Inżynierów Połączeń Drogowych, 1933-1935 instruktor rejonowego komitetu WKP(b) w Leningradzie, 1935-1939 inżynier montażowy, główny inżynier i szef elektrociepłowni fabryki w Ułan Ude, 1939-1940 sekretarz partyjnego komitetu fabrycznego w fabryce w Ułan Ude, od 1940 do czerwca 1942 sekretarz Komitetu WKP(b) Obwodu Buriacko-Mongolskiego, od czerwca 1942 do listopada 1944 organizator odpowiedzialny Zarządu Kadr KC WKP(b). Od 20 listopada 1944 II sekretarz, a od 21 marca 1949 do 14 września 1955 I sekretarz Komitetu Obwodowego WKP(b)/KPZR w Irkucku. Od 14 października 1952 do 17 października 1961 członek KC KPZR, od 31 sierpnia 1955 do 27 września 1960 I sekretarz Komitetu Obwodowego KPZR w Tule, od 3 lipca 1960 do 14 lutego 1962 ambasador nadzwyczajny i pełnomocny ZSRR w Mongolii (listy uwierzytelniające złożył 25 stycznia 1961). Od 1962 pracował w Państwowym Komitecie Planowania ZSRR, potem w Sownarchozie ZSRR, następnie w Państwowym Komitecie Rady Ministrów ZSRR ds. zaopatrzenia materiałowo-technicznego, od 1970 na emeryturze. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 2 do 5 kadencji, delegat na XIX i XX Zjazdy KPZR. Odznaczony trzema Orderami Lenina i dwoma Orderami „Znak Honoru”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]