Alfred Jan Schmidt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfred Jan Schmidt
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1888
Kraków

Data i miejsce śmierci

6 maja 1968
Penley

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

69 Pułk Piechoty
78 Pułk Piechoty
21 Pułk Piechoty
10 Dywizja Piechoty
7 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
kwatermistrz pułku
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Alfred Jan Schmidt (ur. 19 czerwca 1888 w Krakowie, zm. 6 maja 1968 w Penley) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Alfred Jan Schmidt urodził się 19 czerwca 1888 w Krakowie, w rodzinie Rudolfa i Anny z Zagórskich. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie studiował chemię na Politechnice w Brnie. W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W 1914 roku został zmobilizowany do c. i k. armii, i skierowany na front gdzie dostał się do rosyjskiej niewoli. W niewoli spędził cztery lata. W 1918 roku znalazł się w Semipałatyńsku[1].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w 84 pułku piechoty.

30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej 5 Dywizji Strzelców Polskich[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 489. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 82 Syberyjski pułk piechoty w Brześciu[3]. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 84 pułku piechoty w Pińsku[4][5]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu na stanowisko dowódcy II batalionu[6][7]. W następnym roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[8]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 28 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z 39 pp do 69 pułku piechoty wielkopolskiej w Gnieźnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10][11][12]. 4 lipca 1935 roku został przeniesiony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisko dowódcy pułku[13]. Pułkownikiem został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził etapami Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”.

Od 1 października 1941 roku do 8 stycznia 1942 roku był dowódcą 21 pułku piechoty[15]. W 1942 roku dowodził 10 Dywizją Piechoty wchodzącą w skład Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W okresie od 7 września 1943 do 12 kwietnia 1944 dowodził 7 Dywizją Piechoty wchodzącą w skład Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie Bazy Armii Polskiej na Wschodzie. Od maja do lipca 1944 r. w dyspozycji dowódcy 2 KP, od 27 lipca 1944 r. do grudnia tego roku w Centrum Wyszkolenia Piechoty 1 KP. Od grudnia 1944 r. do października 1945 r. w dyspozycji dowódcy Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. W latach 1945–1947 w rezerwie[16].

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji. Zmarł 6 maja 1968 roku w Penley[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Judycki i Klimaszewski 2000 ↓, s. 111.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 899.
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 553.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 404.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 222, 347.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 270. Obsada pułków piechoty.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 19.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 83, 168.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 597.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 9.
  15. Wawer 2001 ↓, s. 233.
  16. Grzegorz Gera, Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty. „Militaria. Wydanie Specjalne: ilustrowany magazyn wojskowy” nr 63 5/2018, s. 68., 2019.
  17. M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]