Alice in Chains

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) o 14:04, 2 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Alice in Chains
Ilustracja
Alice in Chains, 17 września 2016
Rok założenia

1987

Pochodzenie

Seattle, Waszyngton

Gatunek

metal alternatywny •
grunge • heavy metal •
rock alternatywny[1]

Aktywność

1987–2002, od 2005

Powiązania

Alice N’ Chains, Ozzy Osbourne, Mad Season, Comes with the Fall

Skład
William DuVall
Jerry Cantrell
Mike Inez
Sean Kinney
Byli członkowie
Layne Staley (zmarły)
Mike Starr (zmarły)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Alice in Chains – amerykański zespół muzyczny utworzony w roku 1987 z inicjatywy gitarzysty i wokalisty Jerry’ego Cantrella i perkusisty Seana Kinneya. Przez krytyków zaliczany do tzw. Wielkiej Czwórki z Seattle, obok zespołów Nirvana, Pearl Jam i Soundgarden[2].

Muzyka stworzona przez Alice in Chains jest mroczna i ciężka, lecz bardzo melodyjna. Odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że zespół trudno jest przypisać do konkretnego gatunku. Grupa powszechnie identyfikowana jest z nurtem grunge, lecz czerpiąca wpływy z szeroko pojętej muzyki metalowej lat 70., która zawiera w sobie ciężkie riffy inspirowane twórczością Black Sabbath[3] oraz melodyjnego hard rocka budzącego skojarzenia z dokonaniami Led Zeppelin[4], przeplatanego łagodniejszymi i utrzymanymi w stylistyce muzyki akustycznej kompozycjami[4]. Rozpoznawalną cechą zespołu są rozbudowane aranżacyjnie utwory oraz charakterystyczny styl wokalny, dla którego typowe są zharmonizowane partie wokalne[1]. Łączny nakład sprzedanych albumów wynosi ponad 25 milionów na całym świecie[5], w tym 14 na terenie Stanów Zjednoczonych[6]. Wydawnictwa Jar of Flies i Alice in Chains osiągnęły najwyższą pozycję Billboard 200[7]. Jar of Flies był pierwszym w historii albumem wydanym w formacie EP, który uplasował się na szczycie listy przygotowywanej przez tygodnik „Billboard”. Zespół uzyskał osiem nominacji do nagrody Grammy[8].

Z powodu śmierci wokalisty Layne’a Staleya w kwietniu 2002[9], grupa zawiesiła działalność. Reaktywacja nastąpiła w roku 2005, a od 2006 występuje z Williamem DuVallem[10].

Historia

Wczesny okres (1984–1989)

 Osobny artykuł: Sleze.
 Osobny artykuł: Alice N’ Chains.

W roku 1984 uczniowie Shorewood High School Byron Hansen, James Bergstrom, Johnny Bacolas i Zoli Semanate utworzyli zespół Sleze[11]. Wokalistą został uczeń Meadowdale High School Layne Staley[11]. W ciągu dwóch lat działalności skład wielokrotnie ulegał roszadom. W 1986 dołączył gitarzysta Nick Pollock[12], a zespół przekształcony został w Alice N’ Chains[13]. W trakcie swojej półtorarocznej aktywności, muzycy zarejestrowali dwa albumy demo[14]. W 1987 projekt został rozwiązany[15]. Staley zarządzał kompleksem sal prób Music Bank, który mieścił się nieopodal mostu Ballad Bridge[15]. Składał się on z 60 pomieszczeń i był otwarty przez całą dobę. Pełnił lokalnie istotną funkcję, gdyż umożliwiał początkującym muzykom rozwój artystyczny[15].

Kane Hall na uniwersytecie waszyngtońskim, miejsce pierwszego koncertu zespołu[16]

W 1987 Pollock poznał ze sobą Staleya i gitarzystę Jerry’ego Cantrella[17], udzielającego się w założonym przez siebie rok wcześniej zespole Diamond Lie[13], którego trzon stanowili wokalista Scott Damon, basista Matt Muasau i perkusista Randy Nesbitt[18]. Do składu dołączył Mike Starr, występujący w Gypsy Rose[17]. Po obejrzeniu koncertu Alice N’ Chains w Tacoma Little Theater, Cantrell zwrócił się z propozycją objęcia funkcji wokalisty do Staleya, który w owym czasie wraz z Bergstromem i Dave’em Martinem udzielał się w efemerycznej grupie 40 Years of Hate, prezentującej muzykę z pogranicza funk i industrial[16]. Wokalista zgodził się dołączyć do formacji muzyka pod warunkiem, że ten wystąpi w roli sidemana w jego zespole[16]. Projekt w którym występował Staley, wkrótce uległ rozwiązaniu[16]. Po odbyciu kilku przesłuchań, muzyk objął stanowisko wokalisty w zespole Cantrella i perkusisty Seana Kinneya[17]. Pierwszy koncert odbył się 15 stycznia 1988 w Kane Hall na uniwersytecie waszyngtońskim[16]. W składzie Staley (śpiew), Cantrell (gitara), Starr (gitara basowa), Kinney (perkusja), grupa z powodzeniem zaczęła grać w klubach położonych na północno-zachodnim wybrzeżu[19][20]. Początkowo muzycy występowali z krótkim repertuarem obejmującym nieco ponad 15–20 minut, lecz z czasem zaczęli otrzymywać oferty gry setlisty składającej się z 45 minut[20]. Mimo że występowali jako Alice in Chains, na plakatach zespół często podpisywany był nazwą Diamond Lie[20]. Niejednokrotnie określany był przez lokalne media mianem „Kindergarden”, z uwagi na duże podobieństwo brzmieniowe i sceniczne do Soundgarden[13]. Cantrell przyznał, że w początkowej fazie działalności Alice in Chains, Soundgarden był zespołem „bardzo inspirującym”[21].

W 1988 promotor nagrań Randy Hauser wraz z Kenem Deansem umożliwił grupie nagranie dema[15]. Zespół zarejestrował materiał The Treehouse Tapes składający się z ośmiu kompozycji, w tym cover Davida Bowiego – „Suffragette City”[16]. Od kwietnia do czerwca 1989 członkowie zespołu pracowali w London Bridge Studio nad drugim demem, przy współpracy Ricka Parashara[22]. Nagrany materiał trafił do Deansa, który zwrócił się do managerów Kelly Curtis i Susan Silver, kierujących ówcześnie Soundgarden[20], z propozycją objęcia funkcji zarządzania zespołem[23]. Materiał został przekazany wytwórni Columbia. Nick Terzo: „Wielu myślało, że wybrałem najgorzej z całego grona, ale dla mnie byli niczym nieoszlifowany diament”[24]. 11 września muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią[25]. Sprawami zarządzania zajęły się Curtis i Silver[23].

Facelift (1990–1991)

Od grudnia 1989 do kwietnia 1990, przy współpracy producenta Dave’a Jerdena[24], muzycy pracowali w London Bridge Studio i Capitol Recording Studio w Hollywood, nad materiałem na debiutancki album studyjny. Na przełomie lutego i marca wystąpili w roli supportu przed Extreme w ramach Pornograffiti Tour[26]. W lipcu wytwórnia opublikowała w limitowanym nakładzie minialbum We Die Young[26]. Był on rozsyłany w formie darmowej do najbliższych sklepów muzycznych, których właściciele otrzymywali zysk ze sprzedaży. Miało to na celu promowanie zbliżającego się albumu, jak i samego zespołu[19].

Styl gry Cantrella nawiązywał do klasycznego metalu i bluesa spod znaku Black Sabbath[27]

Premiera Facelift odbyła się 21 sierpnia. Steve Huey z AllMusic napisał, że „jest to jedna z najważniejszych płyt w gatunku grunge i rocka alternatywnego, łącząca przy tym fanów hard rocka i heavy metalu”[28]. Cantrell w rozmowie z „Rock Beat” przyznał, że „album miał mieć ponurą aurę oraz być bezpośredni do panującej ówcześnie w Seattle atmosfery zadumy i stylu”[19].

Od listopada do grudnia zespół odbył trasę po Ameryce Północnej, pełniąc rolę supportu przed Iggy Popem w ramach Brick By Brick Tour[29]. 22 grudnia muzycy wystąpili przed półtoratysięcznym audytorium zgromadzonym w Moore Theatre, ze specjalnie przygotowanym i wyprzedanym koncertem[20]. Materiał w reżyserii Josha Tafta wydano 30 lipca 1991 na kasecie Live Facelift[30]. Podczas lutowych koncertów zespół zaprosił Pearl Jam do otwierania swoich występów[31]. Eddie Vedder odnosząc się do nich przyznał, że „interesującym było oglądać zespół, który potrafi zmieniać nastroje ludzi”[30]. W pierwszym półroczu od premiery, Facelift sprzedał się w ilości 40 tys. kopii[32]. 1 marca 1991 wydany został singel „Man in the Box”, który dotarł do 18. pozycji Mainstream Rock Songs[33]. Kompozycja napisana przez Staleya, poruszała tematykę cenzury rządowej[24]. Teledysk wyreżyserowany przez Paula Rachmana regularnie emitowany był w stacji muzycznej MTV[32], gdzie utrzymywał się na liście przez szesnaście tygodni[20]. Po tych wydarzeniach album w ciągu następnych sześciu tygodni uzyskał nakład sprzedaży na poziomie 400 tys. egzemplarzy[32]. Kontynuując trasę, zespół wyruszył wspólnie z The Almighty i Megadeth w tournée Oxidation of the Nations Tour, zainaugurowane występem w londyńskim Marquee Club 8 marca, a zakończone w Point Theatre w Dublinie 1 kwietnia[34]. Od maja do lipca grupa występowała w roli supportu przed zespołami Anthrax, Megadeth i Slayer, w ramach amerykańskiej edycji tournée Clash of the Titans[34]. 5 czerwca w trakcie występu w Red Rocks Amphitheatre, zespół obrzucony został butelkami przez fanów grupy Slayer[34]. Jedna z nich trafiła w zestaw perkusyjny Kinneya. Staley poirytowany zachowaniem zgromadzonej publiczności, przeskoczył barierki i zaczął odrzucać w stronę tłumu różne przedmioty znalezione na scenie. Po chwili do wokalisty dołączyła reszta członków zespołu[34]. Mimo tych incydentów, grupa zyskała sobie sympatię fanów muzyki metalowej podczas trasy[30]. 6 lipca Facelift uplasował się na 42. pozycji Billboard 200[7], stając się pierwszym albumem wywodzącym się z nurtu grunge’owego, który dotarł do pierwszej 50. zestawienia tygodnika „Billboard”[30]. Od sierpnia do stycznia 1992 muzycy występowali jako support dla Van Halen w ramach For Unlawful Carnal Knowledge Tour[35]. Na początku września Facelift uzyskał certyfikat złotej płyty[6]. Staley: „Pierwotnie zakładaliśmy, że album mógłby sprzedać się w nakładzie 100 tys. kopii. To był nasz cel. Potem pomyśleliśmy, że wynik na poziomie 200 tys. byłby już bardzo dużym osiągnięciem”[36].

Album promowany był dodatkowo singlem „Sea of Sorrow”, który odnotował 27. pozycję Mainstream Rock Songs[33]. Dzięki intensywnym trasom koncertowym, w ramach których zespół wystąpił ponad 200-krotnie, grupa zaczęła zyskiwać atencję mediów głównego nurtu w Stanach oraz spotykać się z coraz bardziej pozytywnym przyjęciem ze strony publiczności[36].

Sap (1991–1992)

Sean Kinney, 2016

W trakcie trwania For Unlawful Carnal Knowledge Tour muzycy rozpoczęli prace nad nagrywaniem materiału na drugi album. Demo wypełniło dziesięć kompozycji, spośród których kilka po przebytej selekcji postanowiono nagrać ponownie[37]. Sesja rozpoczęła się pod koniec listopada 1991 w London Bridge Studio przy współpracy Ricka Parashara[38]. Zarejestrowane zostały cztery utwory utrzymane w stylistyce muzyki akustycznej[37]. Cantrell w rozmowie z „Guitar World” przyznał, że zmiana charakteru brzmienia była zamierzonym zabiegiem[37]. Minialbum Sap opublikowany został 4 lutego 1992, początkowo jedynie w Stanach[37]. Powodem jego nagrania i nazwy był sen, jaki miał Sean Kinney. Muzykowi przyśniło się, że zespół nagrał kilka utworów i zamieścił je na akustycznym minialbumie. Następnego dnia perkusista opowiedział o tym pomyśle kolegom z zespołu i materiał został nagrany w ciągu niespełna tygodnia[38][39]. Trzy z czterech kompozycji pochodziły ze starszych sesji nagraniowych[19]. Na płycie gościnnie wystąpili: wokalistka Heart, Ann Wilson, Chris Cornell i frontman Mudhoney, Mark Arm[38]. W trakcie nagrań zrodziła się supergrupa Alice Mudgarden, w skład której weszli wszyscy członkowie Alice in Chains, Arm i Cornell[38]. Nazwę zaczerpnięto z kontaminacji Alice in Chains, Mudhoney i Soundgarden[38]. Muzycy nagrali utwór „Right Turn”[38].

W 1992 członkowie zespołu pojawili w charakterze gościnnym w filmie obyczajowym Samotnicy w reżyserii Camerona Crowe’a, występując w scenie podczas koncertu w klubie[34]. Do promocji przyczynił się utwór „Would?”, który trafił na ścieżkę dźwiękową do produkcji[34]. 25 lutego podczas gali w Radio City Music Hall w Nowym Jorku, „Man in the Box” wyróżniony został nominacją do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8].

Dirt (1992–1993)

Staley i Cantrell, Boston 1992

Od kwietnia do lipca 1992, przy ponownej współpracy z Jerdenem, muzycy odbyli w Eldorado Recording Studios i One on One Studios na terenie Los Angeles sesję nagraniową drugiego albumu studyjnego[24]. Nowe kompozycje zostały w większości napisane w przerwach pomiędzy trasami koncertowymi[40]. Zespół przebywał w jednej z dzielnic miasta – Oakwoods, kiedy na ulicach wybuchły zamieszki wywołane uniewinnieniem czterech policjantów, oskarżonych o pobicie czarnoskórego taksówkarza Rodneya Kinga. Cantrell: „Byliśmy właśnie w Studio City to Venice, kiedy wybuchły zamieszki. Zadzwoniliśmy do Toma Arayi ze Slayera i udaliśmy się do niego, aby przeczekać ten gorący okres. Nigdy tego nie zapomnę”[39]. Premierę albumu poprzedziło wydanie dwóch singli – „Would?” i „Them Bones”, które zostały odnotowane na Mainstream Rock Songs[33], i uplasowały się w Top 30. na listach w Wielkiej Brytanii[41]. 10 września zespół wystąpił na uroczystości promującej film Samotnicy w Park Plaza Hotel[42]. 15 września muzycy zainaugurowali pierwszy etap tournée promującego album, występując jako gość specjalny na trasie No More Tours Ozzy’ego Osbourne’a[43]. Przed koncertem w Oklahoma City 25 września, Staley złamał nogę podczas jazdy quadem, i na scenie zmuszony był do występowania o kulach oraz na wózku inwalidzkim[24][32]. 29 września nakładem wytwórni Columbia ukazał się drugi album studyjny Alice in Chains – Dirt[28], który uznany został za magnum opus, największe osiągnięcie artystyczne zespołu[27]. W celu dalszej promocji, opublikowano trzy single – „Angry Chair”, „Rooster” i „Down in a Hole”, które uplasowały się na czołowych lokatach Mainstream Rock Songs[33]. Teledysk do kompozycji „Rooster”, mającej charakter osobistych postrzegań wojny wietnamskiej[44], z uwagi na zbyt dużą brutalność, emitowany był w stacji MTV w ocenzurowanej wersji, co spotkało się ze sprzeciwem Cantrella[44].

Staley w tekstach poruszył tematykę osobistej walki z uzależnieniem[32]

Steve Huey z AllMusic stwierdził, że album to „arcydzieło”. Odnosząc się do motywu przewodniego płyty napisał: „Album ze względu na ukazane uzależnienie stanowi jedno z najbardziej wstrząsających koncepcyjnych wydawnictw w historii. Nie wszystkie utwory zawarte na albumie opowiadają o heroinie. Teksty pisane przez Cantrella, mimo że skupiają się na relacjach osobistych, to jednak zachowują spójność tematyczną. Prawie każdy utwór nasycony jest samoobrzydzeniem i rezygnacją. To czyni, że świadomość jest jeszcze bardziej bezsilna”[28]. Chris Gill z miesięcznika „Guitar World” opisał album słowami: „Cudownie mroczny, brutalny, ale szczery”[32]. Mike Boehm z dziennika „Los Angeles Times” napisał, że „najnowszy album zespołu, Dirt, szura po dnie z litanią skarg śpiewanych z głębokiej otchłani rozpaczy, wstrętu do samego siebie i niekończącej się niedoli”[45]. Wiele spekulacji wywołała oprawa graficzna autorstwa Mary Maurer i Rocky’ego Schencka[46]. Okładka ukazuje nagą kobietę pochowaną w Ziemi tuż po erozji na pustyni, gdzie w tle widoczne są góry i pomarańczowe niebo. W sesji wystąpiła 21-letnia aktorka i modelka Mariah O’Brien[46]. W wywiadzie dla „Hit Parader” Mike Starr stwierdził, że album w porównaniu do poprzedniego jest „cięższy i bardziej obłąkany”[47]. 17 października zadebiutował na 6. pozycji Billboard 200, pozostając w zestawieniu przez 102 tygodnie[7]. Na początku grudnia Dirt uzyskał certyfikat platynowej płyty[6].

Mike Inez dołączył do zespołu w styczniu 1993

15 stycznia 1993 zespół wystąpił na Estádio do Morumbi w São Paulo[48], podczas pierwszego dnia festiwalu Hollywood Rock, grając dla ponad 80 tys. publiczności[49]. Kontynuując swój udział, tydzień później grupa zagrała obok Red Hot Chili Peppers na placu Praça da Apoteose w Rio de Janeiro[50]. Po zakończeniu koncertu, zmagający się z uzależnieniem od heroiny Mike Starr, o mało nie doprowadził do przedawkowania, tracąc przytomność na kilka minut. Natychmiastową reakcją wykazał się Staley, który widząc poważne zagrożenie życia, cucił kolegę zimnym prysznicem w pokoju hotelowym[48]. Po tym incydencie doszło do zmiany personalnej. W miejsce Starra przyjęty został Mike Inez, współpracujący z Osbourne’em[49]. Muzycy przylecieli wcześniej do Europy, gdzie odbywali pierwsze próby z Inezem w londyńskiej dzielnicy Finchley[49]. 30 stycznia występem w klubie Camden Underworld zespół zainicjował europejskie tournée, obejmujące koncerty m.in. na terenie Francji, Niemiec, Skandynawii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Włoch. Rolę supportu pełnili Screaming Trees i The Wildhearts[50]. 8 lutego, w trakcie występu w klubie Cirkus w Sztokholmie, Staley uderzył w twarz jednego z uczestników koncertu, który wykonywał nazistowskie gesty[50]. 24 lutego podczas gali w Shrine Auditorium, Dirt wyróżniony został nominacją do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8]. W kwietniu muzycy zarejestrowali w Bad Animals Studio dwa utwory – „What the Hell Have I” i „A Little Bitter”[49], które zostały wykorzystane na ścieżce dźwiękowej do filmu Bohater ostatniej akcji w reżyserii Johna McTiernana[50]. Od czerwca do sierpnia grupa występowała na festiwalu muzyki alternatywnej Lollapalooza, grając na głównej scenie m.in. obok Babes in Toyland, Primus, Rage Against the Machine i Tool[51].

Jar of Flies (1993–1994)

Na początku września członkowie zespołu, przy współpracy Toby’ego Wrighta, wynajęli London Bridge Studio na dziesięć dni[52]. Wright przyznał, że w momencie rozpoczęcia sesji, grupa nie miała przygotowanego żadnego materiału[52]. Proces rejestracji trwał tydzień[52]. W połowie września wznowiony został amerykański etap trasy, którego kontynuację stanowiły występy w Europie, przy wsparciu formacji Clawfinger i The Wildhearts[53]. Pod koniec października zespół po raz pierwszy występował na terenie Japonii, Nowej Zelandii i Australii[54]. Występy Amerykanów na kontynencie australijskim poprzedzali Suicidal Tendencies i The Poor[54]. 7 stycznia 1994 grupa zagrała ostatni występ przed zawieszeniem działalności koncertowej. Miał on miejsce w Hollywood Palladium, podczas benefisu Johna Norwooda Fishera z Fishbone[20]. Członkowie zespołu zagrali 20-minutowy akustyczny występ[55]. Część zgromadzonej publiczności nie była zadowolona z faktu lżejszej formy, przez co wygwizdała muzyków. Cantrell: „Zrobiliśmy krótki występ, dając szansę zagrania numerów z minialbumu Sap. Niektórzy fani byli zirytowani, bo nie zagraliśmy nic cięższego”[55].

Jerry Cantrell, 27 listopada 1992

25 stycznia wytwórnia opublikowała trzeci minialbum w dyskografii zespołu[28]. Pierwotnie nieprzeznaczony do wydania Jar of Flies, w pierwszym tygodniu od premiery uzyskał nakład sprzedaży sięgający 141 tys. egzemplarzy[56], dzięki czemu 12 lutego zadebiutował na szczycie Billboard 200[7], przechodząc tym samym do historii jako pierwszy album wydany w formacie EP, który tego dokonał[57]. Poza Stanami Zjednoczonymi, minialbum dotarł do 1. pozycji na terenie Nowej Zelandii, 2. w Australii, 3. w Finlandii i 5. w Danii[58]. Steve Huey z AllMusic podkreślił, że „album ten to połączenie bólu z perfekcją”[28]. Tom Sinclair z „Entertainment Weekly” podsumował cały materiał: „Jeśli przełomowy album Alice in Chains, Dirt, uchwycił rozpacz mężczyzn tarzających się w duchowym szambie, to Jar of Flies brzmi jak opis tych samych facetów ze zwisającymi nogami w mętnej wodzie”[59]. Dziennikarz Jon Pareles z „The New York Times” napisał o minialbumie: „Nagrodzona samotność o chropowatym indywidualizmie”[60]. Promowany był przez dwa single – „No Excuses” i „I Stay Away”. Pierwszy z nich 26 marca osiągnął najwyższą lokatę Mainstream Rock Songs[33] – stając się pierwszym singlem grupy, który uplasował się na szczycie notowania „Billboardu”[33].

Po wydaniu Jar of Flies Staley udał się na leczenie odwykowe do Hazelton Clinic w Minnesocie, spowodowane uzależnieniem od heroiny[61]. Zespół planował w lipcu ruszyć w trasę Shit Hits the Sheds Tour wraz z Danzig, Fight i Suicidal Tendencies, występując jako support przed zespołem Metallica[61], oraz zagrać w sierpniu na festiwalu w Woodstock[52], lecz kiedy Staley przyszedł na jedną z prób będąc pod wpływem narkotyków, Kinney odmówił dalszej chęci grania z wokalistą. Cantrell: „Byliśmy jak cztery rośliny, próbujące rosnąć w tej samej doniczce”[62]. 15 lipca, na dzień przed rozpoczęciem tournée, zespół wycofał swój udział, będąc zastąpionym przez Candlebox[61]. Kinney: „Nie byliśmy wtedy ze sobą szczerzy. Gdybyśmy dalej to ciągnęli, byłoby spore prawdopodobieństwo, że pożarlibyśmy się na trasie, a zdecydowanie nie chcieliśmy, by coś takiego wydarzyło się publicznie”[62]. Muzycy postanowili zrobić sobie przerwę i rozstać się na pewien czas, aby odpocząć od intensywnych tras koncertowych i rosnących wewnętrznych konfliktów. Za pośrednictwem swojego rzecznika, wystosowali oświadczenie do prasy, informujące o zawieszeniu działalności[19]. W listopadzie utwór „Got Me Wrong” został wydany w formacie singla promocyjnego, na potrzeby niskobudżetowego filmu Clerks w reżyserii Kevina Smitha[39]. Dotarł on do 7. pozycji Mainstream Rock Songs[33] oraz trafił na ścieżkę dźwiękową[39].

 Osobny artykuł: Mad Season.

Staley w drugiej połowie 1994 dołączył do supergrupy Mad Season, której skład stanowili: perkusista Barrett Martin, basista John Baker Saunders i gitarzysta Mike McCready[63]. Grupa wydała album studyjny Above[61], gdzie Staley został głównym autorem tekstów i projektantem oprawy graficznej[61]. Zespół odbył trasę składającą się z siedmiu występów oraz opublikował album koncertowy Live at The Moore[42]. Inez dołączył w 1994 do supergrupy Slash’s Snakepit, z którą zarejestrował płytę It’s Five O’Clock Somewhere[62].

Alice in Chains (1995–1996)

1 marca 1995 „I Stay Away”, pochodzący z minialbumu Jar of Flies, uzyskał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8]. Wiosną do składu powrócił Staley, który przyznał, że „wszyscy czuliśmy się rozbici i mieliśmy poczucie jakbyśmy się nawzajem zdradzili”[62]. Prace trwały od kwietnia do sierpnia w Bad Animals Studio[28]. Procesem produkcji zajął się Toby Wright[64]. 6 października udostępniono dla rozgłośni radiowych kompozycję „Grind”, która stała się singlem promującym album. Utwór dotarł do 7. pozycji Mainstream Rock Songs[33] oraz 23. w Wielkiej Brytanii[41].

Sean Kinney był głównym pomysłodawcą nazwy Tripod[64]

7 listopada wytwórnia wydała trzeci album studyjny – Alice in Chains, znany również pod nazwą Tripod[64]. Mike Inez w jednym z wywiadów stwierdził, że „był to bardzo mroczny i smutny okres (…) To była zdecydowanie jedna z najtrudniejszych sesji nagraniowych w jakiej brałem udział”[65]. Zespół w trakcie prac nie spieszył się z zakończeniem, chcąc, aby materiał był dokładnie taki jak zaplanowano[19]. Album w pierwszym tygodniu od premiery uzyskał sprzedaż na poziomie 189 tys. egzemplarzy[66], dzięki czemu 25 listopada uplasował się na szczycie Billboard 200[7]. Promowany był przez trzy single – „Grind”, „Heaven Beside You” i „Again”. Drugi z nich osiągnął pozycję 3. na Mainstream Rock Songs[33] oraz odnotował 35. lokatę w Wielkiej Brytanii[41]. „Again” dotarł do pozycji 8. w Stanach Zjednoczonych[33]. Steve Huey z AllMusic określił album „najbardziej dojrzałym w dorobku zespołu”. Odnosząc się do warstwy lirycznej podkreślił, że „tematy takie jak cierpienie, samotność, rozczarowanie czy rozpacz, zostały przedstawione w jeszcze bardziej przygnębiający sposób niż miało to miejsce wcześniej”[28]. Jon Wiederhorn z „Rolling Stone” opisał go jako „odrodzenie musicalu” oraz nazwał „wyzwalającym i pouczającym”, a utwory określił jako „zaskakujące i zdumiewające”[67]. Jon Pareles z „The New York Times” zaznaczył, że „w przeciwieństwie do surowych zakłóceń charakterystycznych dla muzyki grunge’owej, album prezentuje wytyczone staranne warstwy”[68]. Mimo pochlebnych recenzji, zespół ponownie nie zdecydował się na trasę koncertową, co spowodowane było uzależnieniem Staleya od heroiny[65]. 12 grudnia ukazał się mockument The Nona Tapes w reżyserii Schencka, przedstawiający losy dziennikarki Nony Weisbaum (granej przez Cantrella), która przemieszcza się ulicami miasta w celu poszukiwania „gwiazd rocka”[64]. 28 lutego 1996 „Grind” otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8].

Unplugged (1996)

Majestic Theatre – miejsce, w którym zarejestrowano Unplugged

10 kwietnia muzycy zagrali pierwszy występ od 7 stycznia 1994[55]. Odbył się on w ramach serii cyklu koncertów MTV Unplugged w historycznym Majestic Theatre w Brooklyn Academy of Music w Nowym Jorku[69]. Na koncercie obecnych było 400 fanów, w tym członkowie Metalliki i prezes Columbia Records Don Ienner[69]. Inez: „Myślę, że ludzie mogli od nas oczekiwać MTV Unplugged. Tak się już bowiem przyjęło, że po płycie elektrycznej nagrywamy akustyczną”[70]. Zespół zaprezentował materiał składający się ze specjalnie przygotowanych i zaaranżowanych utworów[70]. Premierowo wykonana została kompozycja „Killer is Me”, którą Cantrell napisał podczas jednej z prób poprzedzających koncert[70]. Na występie zespół wspomagany był przez gitarzystę i inżyniera dźwięku Scotta Olsona, który stworzył z Cantrellem podwójny line-up[69]. Produkcją zajął się Alex Coletti[69]. Zapis występu ukazał się na płycie Unplugged, której premiera odbyła się 30 lipca[69]. W pierwszym tygodniu od premiery album uzyskał nakład sprzedaży wynoszący 124 tys. egzemplarzy[69]. 17 sierpnia osiągnął 3. pozycję w zestawieniu Billboard 200[7]. Dotarł również m.in. do 8. pozycji w Nowej Zelandii, 9. w Norwegii i Portugalii oraz 7. w Szwecji[71]. Promowany był przez dwa single – „Over Now” i „Would?”. Pierwszy z nich zanotował 4. pozycję Mainstream Rock Songs[33].

20 maja muzycy rozpoczęli próby w Moore Theatre, mające na celu przygotowanie się do wspólnej trasy wraz z Kiss[65]. Staley początkowo nie był przychylny powrotowi na scenę i odmówił, jednak ostatecznie zgodził się na udział[65]. Trasa Alive/Worldwide Tour rozpoczęła się 28 czerwca. Zespół zagrał cztery koncerty[65]. W założeniach planowane były dalsze promocyjne występy, m.in. na terenie Japonii w styczniu 1997[32]. Ostatni występ zespołu ze Staleyem miał miejsce 3 lipca w Kemper Arena w Kansas City[65]. Po jego zakończeniu trafił on do miejscowego szpitala, w związku z problemami powstałymi na skutek długoletniego uzależnienia od heroiny. Susan Silver: „Wyszłam z hotelu i miałam rano lecieć do Seattle z Kansas. Chłopaki jechali na lotnisko autobusem. Kiedy wylądowałam, dostałam informację, że nie mogą ocucić Layne’a. Skończyło się na wizycie w szpitalu w Kansas”[65].

Zawieszenie działalności, śmierć Staleya (1996–2002)

Cantrell w latach 1998–2002 zrealizował dwa albumy solowe

W październiku 1996 walka Staleya z uzależnieniem narkotykowym całkowicie osłabła, po tym, gdy jego wieloletnia partnerka Demri Lara Parrott zmarła z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia[72]. W udzielonym w 1996 wywiadzie dla „Rolling Stone” stwierdził: „Pisałem o narkotykach i nie wydaje mi się, żebym był niebezpieczny czy nierozważny pisząc o nich. Oto jak przebiegała ścieżka mojego myślenia: Kiedy spróbowałem narkotyków, były wspaniałe i pomagały mi przez lata, ale teraz obracają się przeciwko mnie – teraz przechodzę przez piekło i to jest koszmarne”[62]. 26 lutego 1997 „Again” został wyróżniony nominacją do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8]. 18 marca 1998 Cantrell wydał solowy album Boggy Depot[73]. Pod koniec sierpnia, przy współpracy Dave’a Jerdena, muzycy rozpoczęli w Eldorado Recording Studios sesję, przygotowującą do nagrania dwóch utworów na potrzeby albumu kompilacyjnego[74]. Proces został odwołany po tym, gdy Staley przyznał, że musi wracać na ślub siostry, co okazało się nieprawdą[74]. Sytuacja ta doprowadziła do pogłębienia się konfliktu z Cantrellem i Jerdenem[74]. Nagrania dokończone zostały na przełomie września i października w Robert Lang Studios w Shoreline, przy współpracy Wrighta i inżyniera dźwięku Bryana Carlstroma[74]. Podczas sesji powstały dwa utwory – „Get Born Again” i „Died”[74]. Ostatni z nich Staley zadedykował pamięci swojej zmarłej dziewczyny[74]. Dave Jerden stwierdził, że stan zdrowia wokalisty był niepokojący. „Ważył niecałe 80 funtów i był blady jak ściana”[74].

 Osobny artykuł: Class of ’99.

W listopadzie Staley wziął udział w ostatnim projekcie. Dołączył do supergrupy Class of ’99, w której skład weszli: Martyn LeNoble, Matt Serletic, Stephen Perkins i Tom Morello[74]. Muzycy nagrali cover „Another Brick in the Wall”, pochodzący z albumu The Wall Pink Floyd[74]. 29 czerwca wydana została kompilacja zespołu – Nothing Safe: Best of the Box, promowana singlem „Get Born Again”, który dotarł do 4. pozycji Mainstream Rock Songs[33]. 19 lipca krajowe konsorcjum radiowe Rockline przeprowadziło wywiad z muzykami Alice in Chains, przy okazji wydania kompilacji. Z uwagi na nieobecność Staleya w studiu, połączono się z nim telefonicznie[75]. 26 października ukazał się retrospekcyjny 4-płytowy box set – Music Bank[76]. Prócz studyjnych i koncertowych wersji, zawierał nieopublikowane wcześniej kompozycje oraz dema i remiksy niektórych utworów[76]. Promowany był singlem „Fear the Voices”, który dotarł do 11. lokaty Mainstream Rock Songs[33].

Kinney utworzył Spys4Darwin[10]

23 lutego 2000 podczas gali w Staples Center, „Get Born Again” wyróżniony został nominacją do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance[8]. 5 grudnia wytwórnia wydała koncertowo-kompilacyjny album Live, będący zapisem występów w latach 1990–1996[28]. 24 lipca 2001 ukazała się trzecia z kolei składanka zespołu – Greatest Hits[28].

 Osobny artykuł: Spys4Darwin.

W 2001 Kinney utworzył supergrupę Spys4Darwin wspólnie z gitarzystą Chrisem DeGarmo, znanym z występów w Queensrÿche[10]. Skład uzupełnili Inez i wokalista Sponge Vinnie Dombroski[10]. Grupa zrealizowała minialbum Microfish[10] oraz zagrała jeden koncert podczas festiwalu Endfest. Projekt zakończył działalność w 2002[10]. Pod koniec 2001 Cantrell przystąpił do pracy nad drugim albumem solowym – Degradation Trip[75]. Gitarzystę w pracach nad płytą wspomagali Robert Trujillo (gitara basowa) i Mike Bordin (perkusja)[75].

Po dziesięciu latach walki z uzależnieniem, 19 kwietnia 2002 w swojej posiadłości w dzielnicy uniwersyteckiej w Seattle, Layne Staley został znaleziony martwy przez policję[9]. Autopsja ostatecznie wykazała, że zmarł on z powodu przedawkowania mieszanki heroiny i kokainy, zwanej potocznie speedballem[9]. Ciało wokalisty odkryto dwa tygodnie po śmierci[9]. Nieformalna ceremonia żałobna odbyła się w nocy z 20 na 21 kwietnia w Seattle Center[77].

Reaktywacja (2005–2007)

William DuVall i Jerry Cantrell w ramach reaktywacyjnej trasy, 2006

Pod koniec stycznia 2005 Kinney zainicjował pomysł charytatywnego koncertu Alice in Chains na rzecz ofiar tsunami z 2004. Odbył się on 18 lutego w Premier Nightclub w Seattle[10]. Zespół wspomagali na scenie zaprzyjaźnieni muzycy, wśród nich: Ann Wilson, Chris DeGarmo, Maynard James Keenan, Patrick Lachman, Scott Olson i Wes Scantlin[10]. 10 marca 2006 grupa zagrała koncert w Etess Arena dla kanału VH1 Classic w ramach imprezy Decades Rock Live!. Gościnnie na scenie wystąpili: Ann Wilson, Duff McKagan, Phil Anselmo i William DuVall[10]. Ten ostatni został wokalistą grupy[10]. Cantrell: „Zagraliśmy z grupą przyjaciół, w tym także z Williamem, ale nie obnosiliśmy się z tym pomysłem (…) Okazało się jednak, że poczuliśmy się z tym dobrze, i że właściwym krokiem będzie dalsza działalność”[78]. W maju muzycy rozpoczęli trasę Finish What we Started Tour, której pierwszy etap objął sześć klubowych występów w Stanach Zjednoczonych[79]. Od maja do lipca grupa zagrała na kilkunastu europejskich festiwalach, m.in. Download Festival w Anglii, Hellfest we Francji i Rock am Ring w Niemczech[79]. Pod koniec lipca muzycy wystąpili na dwóch koncertach w ramach japońskiego UDO Music Festival[79]. Z zespołem w charakterze gościnnym występowali zaprzyjaźnieni artyści, m.in. Billy Corgan, Corey Taylor, Duff McKagan, James Hetfield i Sebastian Bach[80]. 5 września wytwórnia opublikowała czwartą kompilację – The Essential Alice in Chains[28]. Od 22 września do 28 listopada zespół zagrał 45 koncertów w Ameryce Północnej przy wsparciu formacji Hurt, podczas ostatniego etapu trasy[79]. 12 maja 2007 zespół wystąpił w Mandalay Bay Events Center w Las Vegas na imprezie mającej na celu oddanie hołdu wykonawcom, którzy mieli znaczący wpływ na rozwój i kształtowanie się muzyki rockowej. Muzycy zagrali wspólnie z wokalistką Gretchen Wilson i gitarzystką Nancy Wilson w utworze „Barracuda” z repertuaru Heart[81]. 5 sierpnia zespół zainaugurował tournée 2007 North American Tour, występując gościnnie w zakresie Re-Evolution Tour formacji Velvet Revolver. Wspólna trasa liczyła 39 występów i odbyła się w miastach Ameryki Północnej[10].

Black Gives Way to Blue (2008–2011)

DuVall i Kinney, 9 lipca 2010

14 września 2008 muzycy zagrali przed 67 tys. widownią na obiekcie CenturyLink Field w Seattle, podczas przerwy w meczu Seattle Seahawks i San Francisco 49ers, prezentując „Kashmir” Led Zeppelin przy akompaniamencie Northwest Symphony Orchestra[82]. Pod koniec października rozpoczęli prace nad nowym albumem studyjnym[83]. Sesja nagraniowa odbyła się w 606 Studio na terenie Los Angeles, przy współpracy Nicka Raskulinecza[83]. Na przełomie lutego i marca 2009 zespół koncertował na kontynencie australijskim, występując wraz z Bloodhound Gang i Nine Inch Nails jako headliner na Soundwave Festival[84]. Pod koniec kwietnia Steve Appleford z dziennika „Los Angeles Times” poinformował, że materiał ukaże się we wrześniu nakładem Virgin/EMI, kończąc tym samym 20-letnią współpracę z wytwórnią Columbia[84]. 30 czerwca opublikowany został w formacie digital download singel „A Looking in View”[78]. 1 sierpnia Alice in Chains wraz z Avenged Sevenfold, Glyder i Mastodon, zagrał jako support przed Metalliką w Marlay Park w Dublinie w ramach World Magnetic Tour. Kontynuując przedpremierową mini trasę, muzycy zagrali 8 koncertów – na terenie Anglii, Holandii, Niemiec oraz jeden w Stanach[85]. 14 sierpnia ukazał się drugi singel – „Check My Brain”, który dotarł do najwyższej lokaty Mainstream Rock Songs[33].

Alice in Chains, 9 lipca 2010

4 września koncertem w Waszyngtonie, zespół zainicjował trasę Black Gives Way to Blue Tour[79]. 29 września odbyła się premiera czwartego albumu – Black Gives Way to Blue, który w pierwszym tygodniu uzyskał nakład sprzedaży na poziomie 126 tys. kopii[28]. 17 października zadebiutował on na 5. pozycji w zestawieniu Billboard 200[7]. W Australii uplasował się na 12. pozycji, w Norwegii na 9., w Nowej Zelandii na 7., w Wielkiej Brytanii na 19.[28] Na płycie w tytułowym utworze gościnnie wystąpił Elton John[83]. W celu dalszej promocji wydane zostały dwa single – „Your Decision” i „Lesson Learned”, które uplasowały się na czołowych lokatach Mainstream Rock Songs[33]. 31 stycznia 2010, podczas 52. ceremonii wręczenia nagród Grammy, „Check My Brain” uzyskał nominację w kategorii Best Hard Rock Performance[8]. 26 maja Black Gives Way to Blue otrzymał w Stanach certyfikat złotej płyty, za sprzedaż 500 tys. egzemplarzy[6]. 16 września Alice in Chains wraz z Deftones i Mastodon zainaugurował tournée Blackdiamondskye, składające się z 19 koncertów w Ameryce Północnej[86]. 13 lutego 2011 „A Looking in View” uzyskał nominację do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance, podczas 53. ceremonii wręczenia[8].

8 marca w wieku 44 lat zmarł były basista Mike Starr[87]. Przyczyną zgonu było przedawkowanie metadonu i leków przeciwlękowych, jakie muzyk zażył na kilka godzin przed śmiercią[87].

The Devil Put Dinosaurs Here (2012–2016)

DuVall i Inez, 10 kwietnia 2013

W listopadzie 2012 zespół zakończył sesję nagraniową. Odbyła się ona w Henson Recording Studios w Los Angeles, przy ponownej współpracy z Raskulineczem[83]. 18 grudnia za pośrednictwem oficjalnej strony oraz serwisu YouTube, gdzie zamieszczono tzw. lyric video i statyczne obrazki przekazane przez fanów za pośrednictwem fotograficznego serwisu społecznościowego Instagram, odbyła się premiera singla „Hollow”[88]. 8 stycznia 2013 ukazał się on w dystrybucji cyfrowej[88]. Kompozycja dotarła do najwyższej lokaty Mainstream Rock Songs i utrzymała się na niej trzy tygodnie[33]. W marcu członkowie zespołu wystąpili w 11-minutowym mockumencie AIC 23, w którym odpowiadali w formie żartobliwej na pytania zadawane przez współpracownika serwisu Funny or Die, Alana Poole’a McLarda[89]. Ilustrowany był on krótkimi fragmentami nowych utworów oraz wypowiedziami członków grup Heart, Mastodon, Metallica, Pearl Jam i Soundgarden[89]. 22 marca wydany został drugi singel – „Stone”, który uplasował się na szczycie Mainstream Rock Songs[33].

28 maja nakładem wytwórni Capitol opublikowany został piąty album studyjny – The Devil Put Dinosaurs Here, który w pierwszym tygodniu uzyskał nakład sprzedaży sięgający 61 tys. kopii[90]. 15 czerwca zadebiutował na 2. pozycji w zestawieniu Billboard 200[7]. W sierpniu wydany został singel „Voices”, który dotarł do 3. pozycji Mainstream Rock Songs[33]. W ramach promocji, zespół odbył 16-miesięczne tournée The Devil Put Dinosaurs Here Tour, występując m.in. jako headliner w ramach Uproar Festival w Ameryce Północnej, Rock in Rio w Ameryce Południowej, na australijskim Soundwave[91], kontynencie europejskim, podczas kilkunastu letnich festiwali, m.in. angielskim Download[88], i w ramach Sonisphere Festival wraz z Metalliką[91].

18 stycznia 2015 muzycy wystąpili w przerwie meczu NFC Championship Game pomiędzy drużynami Seattle Seahawks a Green Bay Packers na stadionie CenturyLink Field[92]. Od 17 lipca do 18 września grupa koncertowała w ramach 2015 North American Tour[93]. Od 8 kwietnia do 8 października zespół odbył trasę 2016 North American Tour[94], której część stanowiły gościnne występy podczas pierwszego etapu tournée Not in This Lifetime... Tour grupy Guns N’ Roses[94].

Klasyfikacja gatunkowa, tematyka tekstów

Styl muzyczny

Jerry Cantrell jest głównym autorem kompozycji zespołu

Zespół kategoryzowany jest przez krytyków jako przedstawiciel metalu alternatywnego, heavy metalu i rocka alternatywnego[1]. Ze względu na ciężkie, powolne tempo oraz mroczny i depresyjny przekaz tekstowy, odwołuje się w swej twórczości do takich gatunków jak doom metal[95], sludge metal[96], a także blues[27], hard rock[13], rock psychodeliczny[97] i stoner rock[98]. Autorzy książki Encyclopedia of Heavy Metal Music, Brian Cogan i William Phillips określili grupę mianem „jednego z najbardziej udanych heavymetalowych wykonawców ery grunge’owej”[99]. Ze względu na swoje pochodzenie i fakt, że część zespołów sceny Seattle na początku lat 90. zaczęła zwracać na siebie coraz większą uwagę mediów głównego nurtu w Stanach, grupa identyfikowana jest z nurtem grunge’owym, łączącym elementy punk rocka i „brudnego” metalowego, połączonego z psychodelicznym klimatem brzmienia[1]. Termin ten nie był akceptowany przez członków zespołu[100]. W rozmowie z „Guitar World” z 1996 Cantrell stwierdził: „Nie wiem konkretnie jaką mieszankę gramy, ale na pewno jest to metal, blues, rock and roll i może odrobina punku. Nigdy nie odchodzimy od metalowych rzeczy. Ja tego nie chcę”[101].

Muzyka zespołu charakteryzuje się ciężkim brzmieniem, opartym na mocnych i powolnych partiach gitarowych riffów oraz rozbudowanej grze sekcji rytmicznej. W swoich utworach najczęściej używa niskiego schematu strojenia E (Eb-Ab-Bb-Eb-Db-Gb), które Cantrell określił mianem „standardowego”[102], lecz w niektórych stosuje nieco bardziej alternatywny i odwrotny strój D („What the Hell Have I”, „Shame in You”). Grupa korzysta także z różnych innych odrębnych aspektów rytmicznych, takich jak nieparzyste metrum („I Can’t Remember”, „Them Bones”)[103]. Styl Jerry’ego Cantrella, inspirowany w dużej mierze grą Tony’ego Iommiego[104], określony został przez Stephena Thomasa Erlewine’a jako „oparty na mocnych gitarowych riffach i perforowanych teksturach, tworzący wolne rytmy w niższej jakości”[1]. Efekt nastrojonych o pół tonu niżej gitar, połączony z wokalem Staleya, dawał odrębny styl „szept-krzyk”[32]. Erlewine w biografii zespołu napisał: „Heavy metal z początku lat 90., pozostający pod wyraźnym wpływem ciężkich riffów spod znaku Van Halen, połączonych z mroczną odmianą post punku”[1]. Recenzent zaznaczył, że zespół wypracował własny, rozpoznawalny styl, charakteryzujący się ponurym, nihilistycznym brzmieniem oraz niekonwencjonalnym stylem wokalnym, dla którego typowe są zharmonizowane partie wokalne[1]. Jon Pareles z „The New York Times” stwierdził, że muzyka Alice in Chains stanowi silne nawiązanie do klasycznego hard rocka końca lat 60. i początku 70.[105] Holly George-Warren z „Rolling Stone” w biografii zespołu napisała: „Mroczne i gorzkie utwory, obciążone odniesieniami do uzależnienia od narkotyków i śmierci, zajmują krajobraz muzyczny gdzieś pomiędzy gęstym headbangiem Metalliki a szlifowaniem hymnów Pearl Jam”[106]. Magazyn „Spin” napisał: „W najlepszym, Alice in Chains uderza w żyły tradycji rockowej, która odważnie konfrontuje się z najgroźniejszymi biegunami emocjonalnymi”[100]. W twórczości grupy widoczne są wpływy takich wykonawców jak AC/DC, Black Sabbath, Budgie, The Cult, Deep Purple, The Doors, Led Zeppelin, Metallica oraz Motörhead[107].

Teksty

Śpiew Staleya, ze względu na swój mocny, pełen ekspresji i mroczny styl, często był porównywany do prowadzenia wokaliz w charakterystyce typowej dla Jima Morrisona czy Ozzy’ego Osbourne’a[19]. Kyle Anderson z magazynu „Spin” stwierdził, że charakterystyczny dźwięk pochodził od stylu śpiewania Staleya i jego tekstów, w których poruszał osobiste przeżycia i uzależnienie od narkotyków[27]. W latach 90. teksty pisane przez Staleya często miały charakter dekadencki, egzystencjalistyczny, melancholijny, nihilistyczny, pesymistyczny, przez co były określane mianem „mrocznych”[1]. Poruszały takie wątki jak alienacja[97], ból[100], depresja[97], samobójstwo[100], samotność[100], śmierć[62] czy uzależnienie[62]. W okresie Facelift, Staley w niektórych utworach podejmował problematykę dotykającą szeroko pojmowanych relacji damsko-męskich, zarówno w sferze uczuciowej, jak i tej fizycznej, przez co niekiedy były interpretowane jako mizoginistyczne („Love, Hate, Love”, „Confusion”). Utwory o uzależnieniu narkotykowym zawarte zostały na albumie Dirt[62]. „Junkhead”, „Dirt”, „God Smack”, „Hate to Feel” i „Angry Chair”, w otwarty sposób ukazują rodzaj autodestrukcji i zmęczenia psychicznego[106]. Teksty pisane przez Cantrella w większym stopniu odnoszą się do relacji interpersonalnych, w których wyczuwalne są stany melancholii, utraty, jednakże poprzez swój depresyjny, ponury, posępny i przygnębiający charakter, zachowują spójność tematyczną i klimatyczną. Jeden z recenzentów magazynu „Spin”, odwołując się do warstwy lirycznej prezentowanej przez zespół, określił ją jako „obsesję śmiertelnego bólu i emocjonalnej dewastacji”[100].

Odbiór, wpływ na innych artystów

Nagrody i wyróżnienia

Alice in Chains, 18 września 2010
 Osobny artykuł: Lista nagród i nominacji Alice in Chains.

W 1991 zespół został laureatem Foundations Award w kategorii Best Debut Album[108] i Northwest Music Award za Facelift w kategorii Rock Recording[109]. We wrześniu 1993 grupa zdobyła statuetkę MTV Video Music Award w kategorii Best Video from a Film za utwór „Would?”[110]. W 2009 zespołowi przyznano specjalną nagrodę Kerrang! Award – Icon Award[111]. Rok później grupa zdobyła dwie statuetki Revolver Golden Gods Award – w kategoriach Album of the Year i Comeback of the Year[79]. Również w 2010 Black Gives Way to Blue uhonorowany został Fryderykiem w kategorii dla najlepszego albumu zagranicznego[112]. W czerwcu 2013 grupie przyznano specjalną statuetkę Metal Hammer Golden Gods Award – Icon Award[88]. Zespół uzyskał osiem nominacji do nagrody Grammy[8].

Redakcja magazynu „RIP” uznała Alice in Chains w 1991 za najlepszy nowy zespół[36]. Pod koniec 1992 album Dirt uznany został przez redakcje brytyjskiego tygodnika „Kerrang!” i amerykańskiego miesięcznika „Guitar World” za najlepsze wydawnictwo roku[20]. W 2000 grupa sklasyfikowana została na 34. pozycji w zestawieniu kanału VH1 „100 najlepszych artystów hardrockowych”[110]. W 2001 redakcja „Hit Parader” sklasyfikowała Alice in Chains na 17. miejscu listy „100 najlepszych heavymetalowych zespołów”[113]. To samo czasopismo wymieniło grupę w gronie „15 najważniejszych koncertowych wykonawców”[114]. Druga płyta studyjna zespołu – Dirt, wyróżniona została w 2004 przez kanadyjskiego dziennikarza Martina Popoffa, który sklasyfikował ją na 52. pozycji w wydanej przez siebie książce The Top 500 Heavy Metal Albums of All Time[115].

Wpływ

Marionetki Alice in Chains w muzeum Rock and Roll Hall of Fame

W udzielonym we wrześniu 1995 wywiadzie dla „Guitar International” gitarzysta Pantery, Dimebag Darrell wyraził duże uznanie dla gry Cantrella[116]. Członkowie Metalliki przyznali, że zawsze chcieli pojechać we wspólną trasę oraz wskazali Alice in Chains i osobę Layne’a Staleya, jako jedne z głównych inspiracji do powstania albumu studyjnego Death Magnetic[117]. Zarejestrowany podczas sesji utwór „Shine”, jest hołdem dla wokalisty. Nie znalazł się on na albumie z powodu ograniczeń produkcji[117]. Gitarzysta Brian Welch w wywiadzie stwierdził: „Jestem wielkim fanem Alice in Chains. Kiedy pierwszy raz usłyszałem «Man in the Box», chciałem być autorem tego riffu”[118]. Frontman zespołów Slipknot i Stone Sour, Corey Taylor przyznał: „Czuję, że są odpowiedzialni za to, że piszę. «Would?» to jedna z moich ulubionych kompozycji w całej historii. Ten utwór uświadomił mnie, że w muzyce wszystko jest możliwe (…) Oni zawsze będą jednym z moich ulubionych zespołów”[118]. David Draiman, wokalista Disturbed wyznał: „Pamiętam «Man in the Box» (…), ten utwór był wielki. Wszyscy byli zdumieni wokalem Layne’a. Pamiętam, że śpiewałem go na stu różnych przesłuchaniach (…) Zawsze będę ich kochał”[118]. Ivan Moody z Five Finger Death Punch stwierdził: „Alice in Chains mnie naprawdę ukształtowali. Są jedną z moich największych inspiracji i zawsze będą. Wracam do Dirt cały czas. Jar of Flies jest jednym z moich ulubionych wydawnictw. Teksty na tych płytach są tak potężne i prześladujące. Layne był jedyny w swoim rodzaju”[118]. Robb Flynn z Machine Head przyznał: „Kocham Alice in Chains (…) Dirt był cholernie dobry. Pamiętam, że mnóstwo czasu tego słuchałem”[118]. Sully Erna z Godsmack wyznał: „Gdy wyszedł Dirt, długo nie opuszczał mojego odtwarzacza. Nigdy wcześniej nie słyszałem, by czyjś głos brzmiał tak przebojowo na jakiejś płycie. Jest powodem, dla którego zacząłem śpiewać”[119]. Frontman Black Label Society, Zakk Wylde stwierdził: „Wszystkie ich płyty są fajne. Są jak Led Zeppelin, ponieważ każdy ich album jest różny”[118].

Skład zespołu

Skład Alice in Chains od 2006
 Osobny artykuł: Lista członków Alice in Chains.
Obecni członkowie
Byli członkowie
  • Layne Staley (zmarły) – śpiew (1987–2002), okazjonalnie gitara rytmiczna (1992–1996)
  • Mike Starr (zmarły) – gitara basowa, wokal wspierający (1987–1993)

Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Alice in Chains.

Albumy studyjne

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Stephen Thomas Erlewine: Alice in Chains Biography & History. AllMusic. [dostęp 2010-05-28]. (ang.).
  2. ↑ Prato 2009 ↓, s. 317; de Sola 2015 ↓, s. 1.
  3. ↑ Bob Gulla: The Greenwood Encyclopedia of Rock History: The grunge and post-grunge years, 1991–2005. Greenwood Publishing Group, 2006, s. 231. ISBN 978-0-313-32981-4. (ang.).
  4. ↑ a b Greg Kot: New Rolling Stone Album Guide. Christian Hoard, Nathan Brackett (red.). Fireside, 2004, s. 13. ISBN 0-7432-0169-8. (ang.).
  5. ↑ Alice In Chains. Virgin Records. [dostęp 2013-01-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-20)]. (ang.).
  6. ↑ a b c d Gold & Platinum – RIAA. Recording Industry Association of America. [dostęp 2010-05-28]. (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h Alice in Chains – Chart History – Billboard 200. Billboard. [dostęp 2013-01-31]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j Alice in Chains: The Recording Academy. [dostęp 2017-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-15)]. (ang.).
  9. ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 292–295.
  10. ↑ a b c d e f g h i j k de Sola 2015 ↓, s. 323–325.
  11. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 17.
  12. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 26.
  13. ↑ a b c d Prato 2009 ↓, s. 213–215.
  14. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 38–48.
  15. ↑ a b c d Yarm 2012 ↓, s. 168–174.
  16. ↑ a b c d e f de Sola 2015 ↓, s. 70–74.
  17. ↑ a b c Prato 2009 ↓, s. 217–219.
  18. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 62.
  19. ↑ a b c d e f g Jordan Babula. Alice in Chains. Bezsenność w Seattle. „Teraz Rock”, s. 65–76, czerwiec 2006. ISSN 1730-394X. 
  20. ↑ a b c d e f g h Alice in Chains w pigułce. „Metal Hammer”, s. 42–43, 2005. ISSN 0955-1190. 
  21. ↑ Prato 2009 ↓, s. 204.
  22. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 96.
  23. ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 220–221.
  24. ↑ a b c d e Jeffrey Ressner. Alice in Chains: Through the Looking Glass. „Rolling Stone”, s. 47–48, 26 listopada 1992. ISSN 0035-791X. 
  25. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 110.
  26. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 129–131.
  27. ↑ a b c d Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Griffin, 2007, s. 93–96. ISBN 978-0312358198. (ang.).
  28. ↑ a b c d e f g h i j k l Brown 2010 ↓.
  29. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 134.
  30. ↑ a b c d Prato 2009 ↓, s. 263–264.
  31. ↑ Prato 2009 ↓, s. 253.
  32. ↑ a b c d e f g h Chris Gill. Alice in Chains – Dirt. „Guitar World”, s. 53–60, wrzesień 1999. ISSN 1045-6295. 
  33. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Alice in Chains – Chart History – Mainstream Rock Songs. Billboard. [dostęp 2016-08-04]. (ang.).
  34. ↑ a b c d e f de Sola 2015 ↓, s. 141–144.
  35. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 152.
  36. ↑ a b c Kristina Estlund. Alice in Metal-Land. „RIP”, s. 89–91, kwiecień 1992. ISSN 0889-5791. 
  37. ↑ a b c d Katherine Turman. Unchained. „Guitar World”, s. 23–24, 104, kwiecień 1992. ISSN 1045-6295. 
  38. ↑ a b c d e f de Sola 2015 ↓, s. 159–163.
  39. ↑ a b c d Prato 2009 ↓, s. 340–341.
  40. ↑ Katherine Truman. Digging Dirt. „RIP”, s. 46–47, 94, luty 1993. ISSN 0889-5791. 
  41. ↑ a b c David Roberts: Guinness Book of British Hit Singles & Albums, 19th edition. HIT Entertainment, 2006. ISBN 1-904994-10-5. (ang.).
  42. ↑ a b Cameron Crowe: Pearl Jam Twenty. Simon & Schuster, 2013, s. 92, 166. ISBN 978-1439169377. (ang.).
  43. ↑ James Hester: Rock Scars. iUniverse, 2009, s. 61. ISBN 978-1440127731. (ang.).
  44. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 171.
  45. ↑ Mike Boehm: When It Comes to the Genre of Gloom and Doom, Alice in Chains Is a Heavyweight. Los Angeles Times. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-21)]. (ang.).
  46. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 179–180.
  47. ↑ Diane Morrison. Breakin’ The Rules. „Hit Parader”, s. 30–31, 1992. ISSN 0162-0266. 
  48. ↑ a b Yarm 2012 ↓, s. 399–400.
  49. ↑ a b c d Prato 2009 ↓, s. 344–345.
  50. ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 194–197.
  51. ↑ Yarm 2012 ↓, s. 423.
  52. ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 208–212.
  53. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 214.
  54. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 203.
  55. ↑ a b c Jeff Kitts. The Soft Parade. „Guitar School”, s. 27–30, sierpień 1996. ISSN 1058-0220. 
  56. ↑ Troy J. Augusto. Alice in Chains’ ‘Flies’ to top SoundScan chart. „Variety”, s. 45, 2 lutego 1994. ISSN 0042-2738. 
  57. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 210; Prato 2009 ↓, s. 405.
  58. ↑ Hits of the World Continued. „Billboard”, s. 45, 2 kwietnia 1994. ISSN 0006-2510. 
  59. ↑ Tom Sinclair. Jar of Flies. „Entertainment Weekly”, s. 56, 28 stycznia 1994. ISSN 1049-0434. 
  60. ↑ Jon Pareles: Lightening Up On the Gloom In Grunge. The New York Times. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-13)]. (ang.).
  61. ↑ a b c d e Prato 2009 ↓, s. 407–408.
  62. ↑ a b c d e f g h Jon Wiederhorn. To Hell and Back. „Rolling Stone”, s. 32–37, 8 lutego 1996. ISSN 0035-791X. 
  63. ↑ Yarm 2012 ↓, s. 481–482.
  64. ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 228–234.
  65. ↑ a b c d e f g Prato 2009 ↓, s. 410–414.
  66. ↑ Geoff Mayfield. Between the Bullets. „Billboard”, s. 100, 17 sierpnia 1996. ISSN 0006-2510. 
  67. ↑ Jon Wiederhorn. Alice in Chains. „Rolling Stone”, s. 63–64, 30 listopada 1995. ISSN 0035-791X. 
  68. ↑ Jon Pareles: Alice in Chains Finds Persecutors All Around. The New York Times. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-08)]. (ang.).
  69. ↑ a b c d e f de Sola 2015 ↓, s. 240–243.
  70. ↑ a b c Wiesław Weiss. Pójść na ryby. „Tylko Rock”, s. 30–31, 1 grudnia 1996. ISSN 1230-2317. 
  71. ↑ Hits of the World. „Billboard”, s. 58, 24 sierpnia 1996. ISSN 0006-2510. 
  72. ↑ Prato 2009 ↓, s. 414; de Sola 2015 ↓, s. 258.
  73. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 272.
  74. ↑ a b c d e f g h i de Sola 2015 ↓, s. 273–280.
  75. ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 280–282.
  76. ↑ a b Paul Brannigan. This is the End. „Kerrang!”, s. 26–28, 9 października 1999. ISSN 0262-6624. 
  77. ↑ Yarm 2012 ↓, s. 538.
  78. ↑ a b Jordan Babula. Właściwy krok. „Teraz Rock”, s. 13, sierpień 2009. ISSN 1730-394X. 
  79. ↑ a b c d e f Kory Grow. Back to the Grind. „Revolver”, s. 59–61, kwiecień 2013. ISSN 1527-408X. 
  80. ↑ Charles R. Cross. No Pain, No Chains. „Guitar World”, s. 46–50, lipiec 2006. ISSN 1045-6295. 
  81. ↑ Kristina Tunzi. VH1 Rock Honors. „Billboard”, s. 58, 16 czerwca 2007. ISSN 0006-2510. 
  82. ↑ ALICE IN CHAINS Performs LED ZEPPELIN’s ‘Kashmir’ At Seattle’s Qwest Field. Blabbermouth.net. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-24)]. (ang.).
  83. ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 327–330.
  84. ↑ a b Steve Appleford: A studio visit with Alice in Chains. Los Angeles Times. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (ang.).
  85. ↑ ALICE IN CHAINS Announces Tour Dates. Blabbermouth.net. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-20)]. (ang.).
  86. ↑ Jon Wiederhorn. Kings of the Road. „Guitar World”, s. 69–76, 159–160, 2010. ISSN 1045-6295. 
  87. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 325–326.
  88. ↑ a b c d Amit Sharma. Angels and Demons. „Metal Hammer”, s. 64–68, czerwiec 2013. ISSN 0955-1190. 
  89. ↑ a b Ross Baker. Alice in Chains. „Powerplay”, s. 8–9, maj 2013. ISSN 1474287X. 
  90. ↑ Keith Caulfield: Alice in Chains, John Fogerty and Little Mix all make Top 5 debuts. Billboard. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-06)]. (ang.).
  91. ↑ a b ALICE IN CHAINS Bassist MIKE INEZ: It’s Time For Us To ‘Turn Into Mere Mortals For Awhile’. Blabbermouth.net. [dostęp 2014-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-26)]. (ang.).
  92. ↑ ALICE IN CHAINS Performs At Halftime During NFC Championship Game. Blabbermouth.net. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-06)]. (ang.).
  93. ↑ Jeff Cornell: Alice In Chains Unveil 2015 Summer Tour Dates. Loudwire. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-16)]. (ang.).
  94. ↑ a b Chad Childers: Guns N’ Roses Select Alice in Chains + Lenny Kravitz to Open Not in This Lifetime Shows. Loudwire. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-02)]. (ang.).
  95. ↑ Steven Daly: Alt. Culture: An A-To-Z Guide to the ’90S-Underground, Online, and Over-The-Counter. HarperCollins, 1995, s. 136. ISBN 978-0062733832. (ang.).
  96. ↑ Marc Halupczok. Wechselhafte Winde. „Metal Hammer”, s. 26, 2012. ISSN 0955-1190. 
  97. ↑ a b c Justin Henderson: Grunge: Seattle. Roaring Forties Press, 2016. ISBN 978-1938901546. (ang.).
  98. ↑ Alex Pappademas, Chuck Klosterman, Greg Milner. 15 Most Influential Albums. „Spin”, s. 84, kwiecień 2003. ISSN 0886-3032. 
  99. ↑ Brian Cogan, William Phillips: Encyclopedia of Heavy Metal Music. Greenwood Publishing Group, 2009, s. 21–22. ISBN 978-0313348006. (ang.).
  100. ↑ a b c d e f Misery Loves Company. „Spin”, s. 36–38, marzec 1993. ISSN 0886-3032. 
  101. ↑ Jeff Gilbert. Go Ask Alice. „Guitar World”, s. 61–66, styczeń 1996. ISSN 1045-6295. 
  102. ↑ Andy Aledort. Facelift. „Guitar World”, s. 77, grudzień 2009. ISSN 1045-6295. 
  103. ↑ Marc Weingarten. Unchained. „Guitar World”, s. 40–44, czerwiec 1998. ISSN 1045-6295. 
  104. ↑ Matt Blackett. Jerry Cantrell talks ‘Devils & Dinosaurs’. „Guitar Player”, s. 66–78, 30 stycznia 2014. ISSN 0017-5463. 
  105. ↑ Jon Pareles: No ‘Just Say No’ Sloganeering For Alice in Chains. The New York Times. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-29)]. (ang.).
  106. ↑ a b Holly George-Warren: The Rolling Stone Encyclopedia of Rock & Roll. Simon & Schuster, 2001. ISBN 0-7432-2055-2. (ang.).
  107. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Alice in Chains – Similar Artists, Influenced By, Followers. AllMusic. [dostęp 2012-10-24]. (ang.).
  108. ↑ „Metal Forces”, s. 60–61, grudzień 1991. OCLC 859210254. 
  109. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 140.
  110. ↑ a b Rock On The Net: Alice In Chains. [dostęp 2014-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-07)]. (ang.).
  111. ↑ Eleanor Goodman. Heavy Metal Hunder!. „Kerrang!”, s. 38–41, maj 2013. ISSN 0262-6624. 
  112. ↑ Nominowani i laureaci 2010. Związek Producentów Audio-Video. [dostęp 2015-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (pol.).
  113. ↑ Top 100 Metal Bands. „Hit Parader”, grudzień 2001. ISSN 0162-0266. 
  114. ↑ Hard Rock’s All-Time Top 100 Live Bands. „Hit Parader”, luty 2008. ISSN 0162-0266. 
  115. ↑ Martin Popoff: The Top 500 Heavy Metal Albums of All Time. ECW Press, 2004. ISBN 1-55022-600-2. (ang.).
  116. ↑ Dimebag Darell Interview: A Cowboy from Hell. „Guitar International”, wrzesień 1995. OCLC 803274524. 
  117. ↑ a b David Fricke. Metallica: Metal Machines (Louder Faster Stronger). „Rolling Stone”, s. 58–67, 10 października 2008. ISSN 0035-791X. 
  118. ↑ a b c d e f Alice In Chains Stories from Korn, Slipknot, Zakk Wylde, Device, Five Finger Death Punch, Mad Season, and More. [dostęp 2014-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-28)]. (ang.).
  119. ↑ Charles R. Cross. The Last Days of Layne Staley. „Rolling Stone”, s. 21, 6 czerwca 2002. ISSN 0035-791X. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Cytaty w Wikicytatach
Alice in Chains
Albumy studyjne
EP
Albumy demo
Albumy koncertowe
Kompilacje
Wideografia
Single
Facelift
Dirt
Jar of Flies
Alice in Chains
Unplugged
Black Gives Way to Blue
The Devil Put Dinosaurs Here
Rainier Fog
Single promocyjne
Ścieżki dźwiękowe
Kompilacje
Trasy koncertowe
Powiązane artykuły
Listy
Artykuły
Projekty muzyczne
Książki
Ludzie
Wytwórnie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alice_in_Chains&oldid=53053877”