Amadeusz Sabaudzki-Aosta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Ignasiak (dyskusja | edycje) o 14:19, 12 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Amadeusz Sabaudzki-Aosta
Amadeusz Humbert Jerzy Paweł Konstantyn Helena Florentius Maria Zvonimir Sabaudzki-Aosta
Amedeo Umberto Giorgio Paolo Costantino Elena Fiorenzo Maria Zvonimir di Savoia-Aosta
ilustracja
Herb
Wielki herb Króla Włoch (1890-1946)
Jego Królewska Wysokość książę Aosty, książę Sabaudii (kwestionowany)[a]
pretendent do tronu Włoch[a]
Dynastia

Dynastia sabaudzka

Rodzina

Sabaudzka-Aosta

Data i miejsce urodzenia

27 września 1943
Florencja

Ojciec

Aimone Sabaudzki-Aosta

Matka

Irena Grecka

Żona

Klaudia Francuska (unieważnione)
Sylwia Paternò z Spedalotto

Dzieci

Blanka Sabaudzka-Aosta
Aimone Sabaudzki-Aosta
Matylda Sabaudzka-Aosta

Odznaczenia
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Order Sabaudzki Cywilny (Włochy) Kawaler/Dama Łaski i Dewocji w Posłuszeństwie – Zakon Maltański (SMOM) Święty Konstantyński Order Wojskowy Świętego Jerzego
herb rodziny Sabaudzkiej-Aosta

Amadeusz Sabaudzki-Aosta (Amadeusz Humbert Jerzy Paweł Konstantyn Helena Florentius Maria Zvonimir) wł. Amedeo Umberto Giorgio Paolo Costantino Elena Fiorenzo Maria Zvonimir (ur. 27 września 1943 we Florencji) – włoski przedsiębiorca, członek Domu Sabaudzkiego[1][2][3][4].

Pomimo że Włochy nie uznaje prawnie dziedzicznych tytułów, Amadeusz jest zwykle nazywany piątym księciem Aosty, księciem Cisterny i Belriguardo, markizem Voghera i hrabią Ponderano[1]. Tytuł księcia Sabaudii, wiąże się z kwestią dynastyczną[5], i jest kwestionowany przez Wiktora Emanuela Sabaudzkiego i jego zwolenników. W Chorwacji Amadeusz, znany również jako Zvonimiro II, pod którym to imieniem stał się królem Chorwacji, po abdykacji ojca w 1943 roku został uznany przez lojalistów chorwackich. Jako prawnuk Amadeusza Hiszpańskiego, Amadeusz ma prawo ubiegać się o tron hiszpański, jako że jest 41. w kolejności do tronu[potrzebny przypis].

Życiorys

Narodziny

Amadeusz Sabaudzki-Aosta jest jedynym synem Ireny Greckiej i Aimone Sabaudzkiego, czwartego księcia Aosty i króla Chorwacji pod imieniem Tomisław II, jego stryjem był jego imiennik bohater z Amba Alagi[6][4][7][3][1][8], zwany "Księciem z Żelaza", a dziadkiem "Książę Niezwyciężony": Emanuel Filibert Sabaudzki-Aosta[9][4][7][3][1][8].

Wybuch bomb aliantów w Willi Cisterna niedaleko Florencji (florenckiej rezydencji Aimone Sabaudzkiego i jego żony Ireny) sprowokował, 27 września 1943[7][3], poród Amadeusza, który nastąpił w pokoju na parterze uważanym za bezpieczny od ostrzału.

Noworodka ochrzcił kardynał arcybiskup Florencji Eliasz Dalla Costa, nadając imiona: Amadeusz (na pamiątkę stryja, który poległ w Afryce) Humbert, Konstantyn, Jerzy, Paweł, Helena, Maria (na cześć rodziców), Fiorenzo (w hołdzie dla miasta Florencja), Zvonimiro. Ostatnie imię, Zvonimiro, zostało nadane ponieważ Amadeusz był z urodzenia księciem Chorwacji (jego ojciec Aimone stał się królem w 1941).

Po urodzeniu otrzymał tytuł księcia Apulii[7][3], a po abdykacji swego ojca, Aimone z tronu Chorwacji w 1943 roku stał się królem Chorwacji, uznanym przez lojalistów, i był nim aż do 1945 roku, kiedy niepodległe Państwo Chorwackie przestało istnieć.

Niewola

Na trzy tygodnie przed urodzinami Amadeusza Królestwo Włoch podpisało kapitulację w Cassibile, kończąc walki przeciwko siłom angielskim i amerykańskim w II wojnie światowej.

26 lipca 1944 roku na rozkaz podpisany osobiście przez Heinricha Himmlera, hitlerowcy deportowali małego Amadeusza do obozu koncentracyjnego w Austrii w Hirschegg, w pobliżu Grazu, wraz z matką Ireną Grecką i kuzynkami Małgorzatą i Marią Krystyną, córkami wuja Amadeusza, trzeciego księcia Aosty i księżnej Anny Orleańskiej.

Carmine Senise, który także przebywał w obozie koncentracyjnym w Hirschegg, wspomina w swoim pamiętniku:

Giulio Vignoli, Il Sovrano Sconosciuto, Tomislavo II Re di Croazia, Mursia, strona 149.

W końcu lipca doszły dwie księżne Aosta: Anny Orleańskiej z malutkimi księżniczkami Małgorzatą i Marią Krystyną, i Irena Grecka, z ukochanym ośmiomiesięcznym księciem Amadeuszem. Niemiecki brutalność nie miał względu dla obu młodych wiekiem dzieci, [...] ani dla godności osobistej okazywanej przez dwie księżne, które pozostały we Florencji po prostu aby nie porzucić w godzinę zagrożenia ludzi, wśród których żyli. Bez ludzkich uczuć, bez respektu dla rangi, (Niemcy) zdobyli więźniów przyzwyczajonych do pobytu w całkiem innym internacie. Ich sprawa poruszyła nas, cierpieliśmy w naszych sercach i w naszych uczuciach do Włoch, ale ich obecność w momencie smutku przynosła od razu ton dużej życzliwości, a następnie musiała być, z powodu ich dalszych aktów dobroci, jak promień słońca

Wyzwolenie i powrót do Włoch

Amedeo Sabaudzki-Aosta z matką

Po zwolnieniu z obozu koncentracyjnego w Hirschegg w maju 1945 roku Amadeusz mieszkał kilka tygodni w Szwajcarii. W dniu 7 lipca 1945 Irena Grecka z synem powrócili do Włoch: zatrzymali się najpierw w Mediolanie, gdzie Aimone po raz pierwszy zobaczył syna, a następnie dotarli do Neapolu, gdzie Amadeusz poznał swoją babcię Helenę Orleańską.

We Włoszech Irena i Amadeusz osiedlili się w Fiesole, w pobliżu Florencji. W 1948 roku zmarł w Buenos Aires na zawał Aimone Sabaudzki, ojciec Amadeusza, i ten ostatni przyjął tytuł książęcy, jako głowa domu Sabaudzkiego-Aosta[7][3]. W związku z utratą ojca, Amadeusz otrzymał mentora w nauce – admirała Giulio Cerrina Ferroni, później studiował w Kolegium Querce we Florencji, a następnie w Kolegium Marynarki Wojennej Morosini w Wenecji, a następnie udał się na studia w Anglii. Uczęszczał na kursy w Akademii Marynarki Wojennej w Livorno, na zakończenie których wziął udział jako oficer Marynarki Wojennej w ćwiczeniach na Atlantyku i na morzu Śródziemnym. Posiada licencjat z politologii uzyskany na uniwersytecie we Florencji.

W wyniku zmiany instytucjonalnej 1946 roku stał się punktem odniesienia dla rojalistów włoskich i reprezentował kilka razy Humberta II, zmuszonego do emigracji aż do śmierci, na imprezach organizowanych w kraju.

Jako syn matki Greczynki, 14 maja 1962 roku Amedeo był jednym z książąt, wybranych do włożenia koron na głowy pana młodego i panny młodej podczas ceremonii prawosławnego ślubu Jana Karola I Hiszpańskiego (jego kuzyna drugiego stopnia) i Zofii Greckiej (jej kuzynki pierwszego stopnia).

Dziś

Obecnie Amadeusz mieszka w Toskanii, w Castiglion Fibocchi, gdzie jest przedsiębiorcą rolnym (Wina Savoie Aosta) i gdzie pracuje jako konsultant, doradca administracji i prezydenta. W 1996 roku został mianowany przedstawicielem gminy Palermo w Międzynarodowej Fundacji "Pro Herbario Mediterraneo", a od 1997 roku jest jej prezesem.

W 2003 został mianowany przez Rząd Włoch, przewodniczący stałego komitetu ds. zarządzania Rezerwatem na Wyspie Vivara[10]. W tym samym roku został wybrany "świadectwem" Międzynarodowej Wystawy Kino Nomadów i Emigracji "Metix Film Festival". Ponadto jest honorowym obywatelem Marigliano i Pantelleri i i Abetone. Miłośnik botaniki, w szczególności sukulentów, podróżował po całym świecie, szczególnie po Afryce.

Potomstwo

Klaudia Orleańska i Amadeusz Sabaudzki-Aosta w dniu ślubu
Amadeusz Sabaudzki- Aosta z żoną i dziećmi

Zgodnie z tradycją rodu Aosta, Amadeusz poślubił księżniczkę francuską, Klaudię Francuską (ur. 1943), córkę Henryka Orleańskiego, hrabiego Paryża i pretendenta do tronu Francji. Poznali się na ślubie swoich kuzynów Jana Karola Hiszpańskiego i Zofii Greckiej[11]. Małżeństwo zawarto 22 lipca 1964 roku, w Sintra w Portugalii[12][1][2][7]. Świadkami pana młodego byli Jan Karol I Hiszpański i Humbert II Włoski.

Z małżeństwa urodzili się[2][7][3]:

Między Amadeuszem i Klaudią trwały spory i ciągłe kłótnie: w 1976 współżycie kończy się[11], małżonkowie rozwiedli się w Port-au-Prince (Haiti) 26 kwietnia 1982[1][2]. Małżeństwo zostało unieważnione przez Trybunał Roty Rzymskiej w Rzymie 8 stycznia 1987 roku[12][1][2]. Klaudia wyszła powtórnie za mąż za amerykańskiego wydawcę, Arnaldo R. la Cagnina (ślub cywilny w Port-au-Prince 27 kwietnia 1982, a po rozwodzie po raz kolejny za Henryka Gandolfi (ślub religijny koło Mediolanu 14 czerwca 2006)[1]. Dzieci pozostały z Amadeuszem na podstawie "Borro"[11].

W dniu 30 marca 1987 roku Amadeusz ożenił się w Bagheria koło Palermo z Sylwią Paterno z Spedalotto, córką Wincentego Paterno markiza Regiovanni, hrabiego Prades, barona Spedalotto i Roseanne Bellardo Ferraris z Celle[12][1][2][7].

Ponadto, ze związku z Janką van Ellinkhuizen, córką artysty i grawera Bertusa van Ellinkhuizen i sopranu i kierowniczki chóru Gabrieli Rossi przyszła na świat:

Głowa Domu Savoia

Amadeusz Sabaudzki-Aosta i Klaudia Orleańska rozmawiają z Humbertem II Sabaudzkim w przeddzień ich ślubu
Dwie gałęzie dynastii Sabaudzkiej

 Miejsce w kolejce do tronu Amadeusza jest kontrowersyjne: część rojalistów twierdzi, że Amadeusz, jest Głową Domu Królewskiego, i w konsekwencji, prawowitym pretendentem do tronu Włoch. Inni uważają, że Głową Domu jest Wiktor Emanuel Sabaudzki i, że Amadeusz jest trzeci w kolejce do sukcesji po Wiktorze Emanuelu i jego synu Emanuelu Filibercie. Spór, patrz pytanie dynastyczne, toczy się wokół pytania, czy Wiktor Emanuel Sabaudzki (co odnosi również do jego syna Emanuela Filiberta) stracił wszelkie prawa do tronu Włoch[5], w następstwie czego na  Amadeusza przeszły wszelkie prawa dynastyczne. Spór był przedmiotem oficjalnego stanowiska  Rady Senatorów Królestwa, która 7 lipca 2006 roku oficjalnie stwierdziła[13] , że:

głową domu Sabaudzkiego jest książę Amadeusz Sabaudzki ze wszystkimi z tym związanymi tytułami i prerogatywami.

Amedeo staje się następcą Humberta II. Formalnym powodem jest małżeństwo Wiktora Emanuela Sabaudzkiego z osobą o innym pochodzeniu społecznym bez wyraźnej zgody suwerena w osobie głowy domu (tzw. sankcja królewska), określona przez połączone przepisy art. 2 patentów Królewskich z 13 września 1782 Króla Sardynii Wiktora Amadeusza III Sabaudzkiego, i królewskiego dekretu z 1890 o Domu Królewskim i art. 92 starego włoskiego kodeksu cywilnego[5]. Tego samego dnia Amadeusz proklamował się księciem Sabaudii[7][3]

Kilku komentatorów – prawidłowo, lub nie – zasugerowało, że decyzja, lub, co najmniej, wybór momentu jej ogłoszenia, była również wynikiem niedawnych sprawach sądowych z udziałem syna ostatniego Króla Włoch. Należy jednak zauważyć, że takie wyjaśnienie nie jest konieczne dla uznania (utraty praw) za prawnie wiążące, ponieważ wykluczenie z Domu Królewskiego, i utrata, wszystkich przywilejów, tytułów, stopni przez Wiktora Emanuela, nastąpiła bezpośrednio i automatycznie ipso jure w czasie uroczystości zawarcia związku małżeńskiego.

Jednak Amadeusz, w niektórych kontekstach, w przeszłości zgadzał się z niektórymi oświadczeniami Wiktora Emanuela, nawet gdy były w opozycji do Rady Senatorów Królestwa, której przewodniczył Aldo Aleksander Mola. W wywiadzie dla "Corriere della Sera", w 2002 roku oświadczył on, odpowiadając na pytanie Juliana Gallo czy wysuwa siebie jako kandydat na hipotetyczny tron we Włoszech:

Amadeusz Sabaudzki: gotowy do polityki, moim wzorem jest Szymon Bułgarski, Corriere della Sera, 9 października 2002

Gdyby Włosi wyrazili taką wolę "i mój kuzyn zrzekł się swoich praw" byłbym gotów również podjąć swoje obowiązki dynastyczne.

Także w 2002 roku w swojej książce-wywiadzie, pod redakcją Fabio Torriero, Amadeusz stwierdził:

Amadeusz Sabaudzki, Propozycja dla Włoch, pod redakcją Fabio Torriero, Edizioni Il Minotauro, 2002, str. 88

Postawmy sprawę jasno: głową Domu jest mój kuzyn Wiktor Emanuel, a po nim dziedzicem jest jego syn Emanuel Filibert.

W oświadczeniu skierowanym do wyżej wymienionego Moli, zwolennicy Wiktora Emanuela odpowiedzieli energicznie, kwestionując samo prawo organu będącego autorem tego dokumentu, że czym innym jest charakter zasadniczo deklaratywny, ograniczony do prostego stwierdzenia skutków, które mogłyby mieć na końcu wpływ na Wiktora Emanuela, zgodnie z, i do sposobu stosowania przepisów, które regulują dziedziczenie dynastyczne w Domu Sabaudzkimi, które zostały wyżej wymienieni.

Aldo Aleksander Mola, przewodniczący Rady Senatorów Królestwa, w odpowiedzi na roszczenia Emanuela Filibert, zgodnie z którym taki organ nie ma prawa ogłosić Amadeusza z Aosty jako głowy Domu Sabaudzkiego, powiedział:

Rada Senatorów Królestwa nigdy nie została rozwiązana. Stowarzyszenie zostało założone w dniu 20 stycznia 1955 r. przez około 160 senatorów, których akt woli został uznany bezpośrednio przez króla Humberta II, w piśmie z dnia 3 lutego tego roku monarchy, który nie abdykował i nie udał się dobrowolnie na emigrację, nadał tej instytucji zadanie ochrony i kontynuacji wartości i pamięci politycznej i kulturalnej Senatu Królestwa

Polemika trwa nadal , a dwie strony ciągle potykają się podtrzymując przeciwstawne tezy. Rocznik Włoskiego Szlachty uznaje Amadeusza Sabaudzkiego-Aosta, jako Głowę Królewskiego Domu Włoch od 1983 roku, daty śmierci Umberta II[14].

Wojna o nazwisko "Sabaudzki"

Amadeusz Sabaudzki-Aosta i Wiktor Emanuel Sabaudzki

We wrześniu 2006 roku, Wiktor Emanuel i jego syn Emanuel Filibert złożyli w urządzie patentowym Unii Europejskiej wniosek o rejestrację herbu "dziedzicznego księcia Włoch", jako logo firmy, a także inne znaki dziedzictwa heraldycznego Domu Sabaudzkiego[15]. Działanie skierowane przeciwko ich wykorzystania przez Amadeusza i Aimone Sabaudzkiego, którym zalecono używać nazwisko Sabaudzki-Aosta.

Wiosną 2008 roku Wiktor Emanuel i jego syn Emanuel Filibert pozwali do sądu Amadeusza i Aimone względu na to, że używali, po prostu nazwisko Sabaudzki a nie Sabaudzki-Aosta, co może stanowić bezprawne korzystanie z nazwiska[16].

W lutym 2010 roku sąd w Arezzo skazał Amadeusza i Aimone, za wykorzystania nazwiska Sabaudzki i nakazał wypłatę odszkodowania za szkody poniesione przez pozywającego w wysokości 50 000 euro[17][18]. Jednakże, Amadeusz, który od urodzenia używał swobodnie zarówno nazwiska Sabaudzki jak i Sabaudzki-Aosta (jak Luchino Visconti z Modrone, który przedstawia się Luchino Visconti), złożył odwołanie do sądu apelacyjnego[19][20][21]. W dniu 15 września 2010 roku ogłoszono wyrok, który uchylał wyrok pierwszej instancji, pozwalając Amadeuszowi i jego synowi Aimone na używanie nazwisko "Sabaudzki".

Sądy republiki włoskiej, nie są właściwe do rozwiązania problemu dynastycznego; działania Wiktora Emanuela i Emanuela Filiberta starają się ograniczyć działalność dynastyczną swoich rywali, którzy nadwyrężyli sprawy ekonomiczne związane z Orderami dynastycznymi prowadzonymi przez Sabaudów w Genewie. Na początku 2006 roku, Maria Gabriela, Maria Beatricze i Maria Pia, siostry Wiktora Emanuela, aby odwzajemnić jawne oskarżenie, że odwróciły się od brata, który nie jest już głową Domu Sabudzkiego, złożyły ważne rezygnacje z orderu Świętych Maurycego i Łazarza[22].

Należy również wziąć pod uwagę, że Umberto II, który był ostatnim władcą Włoch, chciał, żeby w jego trumnie, została złożona wraz z nim do grobu, wielka pieczęć królewska, która jest przekazywana z pokolenia na pokolenie jako widoczny znak prawowitości sukcesji dynastycznej i symbol wielkiego mistrza orderów rycerskich Domu Sabaudzkiego. W ten sposób uważa się, że zamierzał uczynić swoich spadkobierców dynastycznych zwykłymi obywatelami (Wiktor Emanuel), uniemożliwiając tym ostatnim wejście w posiadanie symbolu, który mógłby spowodować, w opinii publicznej, przekonanie o ich prawach jako następców dynastycznych.

Polityka

W latach dziewięćdziesiątych, w latach kryzysu pierwszej Republiki, Amadeusz Sabaudzki był proszony, aby kandydować w wyborach lub zaakceptować stanowisko w administracji. Jednak zawsze odrzucał każde zaproszenie, woląc pozostać bezstronnym.

W 1992 roku PSDI zapraszała go do wzięcia udziału w wyborach do izby deputowanych z okręgu wyborczego Neapol[23]. W 1997 roku partii Biegun Wolności, prawie udało się  go przekonać, żeby kandydować do samorządu Turynu[24][25][26][27]. W czerwcu 1997 powiedział na sympozjum projektowania polityki, które odbyło się w Arezzo, że wyobraża sobie utworzenie ruchu monarchistycznego w poprzek podziałów partyjnych[28].

Odznaczenia

Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty)[1][7][3] w 1961[29]

Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy)[1][7][3]

Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch

Order Sabaudzki Cywilny (Włochy) Kawaler Krzyża Wielkiego Sabaudzkiego Orderu Cywilnego

Kawaler/Dama Łaski i Dewocji w Posłuszeństwie – Zakon Maltański (SMOM) Kawaler Honoru i Dewocji Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników św. Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty[1][7][3]

Święty Konstantyński Order Wojskowy Świętego Jerzego Baliw Wielkiego Krzyża świętego Konstantyńskiego Orderu Rycerskiego Świętego Jerzego[1][7][3]

Wojskowy Medal Legii Wierności Stanów Zjednoczonych (członek honorowy)

Ponieważ głowa Domu Sabaudzkiego nosi tradycyjnie tytuł księcia Sabaudii, przypisywanie którego Amadeuszowi, doprowadziło do sporu o sukcesję dynastyczną. Głowa Domu Sabaudzkiego jest Wielkim Mistrzem orderów dynastycznych.

Order Najwyższy Świętego Zwiastowania nie uznaje Państwo Włoskie, podczas gdy Order Świętych Maurycego i Łazarza został zachowany jako zakon i działa w sposób przewidziany przez prawo. Tytuł Kawalera Honoru i Dewocji Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników Świętego Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty został automatycznie uznany przez Republikę Włoską; a korzystanie z orderu Wielkiego Baliwa Sprawiedliwości Świętego Konstantyńskiego Orderu Rycerskiego Świętego Jerzego, może być dozwolone na mocy dekretu Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Włoskiej, na żądanie zainteresowanej osoby.

Drzewo genealogiczne

Amadeusz Sabaudzki[4][7][3][2][1] Ojciec:
Aimone Sabaudzki-Aosta[4][7][3][2][1][30] 		Dziadek po mieczu:
Emanuel Filibert Sabaudzki-Aosta[4][7][3][1][8] 		Pradziadek po mieczu:
Amadeusz I Sabudzki[4][7][3][1][31] 		Prapradziadek po mieczu:
Wiktor Emanuel II Sabaudzki[4][7][3][1][32]
Praprababka po mieczu:
Maria Adelajda Habsburg-Lotaryńska[7][3][1][33]
Prababka po mieczu:
Maria Wiktoria dal Pozzo della Cisterna[7][3][1][34] 		Prapradziadek po mieczu:
Karol Emanuel dal Pozzo della Cisterna[7][3][1][35]
Praprababka po mieczu:
Luiza Karolina Gizela di Merode[7][3][1][36]
Babka po mieczu:
Helena Orleańska[7][3][1][37] 		Pradziadek po mieczu:
Filip Orleański[7][3][1][38] 		Prapradziadek po mieczu:
Ferdynand Filip Orleański[39]
Praprababka po mieczu:
Helena Meklemburg-Schwerin[40]
Prababka po mieczu:
Maria Izabela Orleańska[7][3][1][41] 		Prapradziadek po mieczu:
Antoni Orleański[42]
Praprababka po mieczu:
Ludwika Ferdynanda Burbon[43]
Matka:
Irena Grecka[7][3][2][1][44] 		Dziadek po kądzieli:
Kostantyn I Grecki[7][3][45] 		Pradziadek po kądzieli:
Jerzy I Grecki[46] 		Prapradziadek po kądzieli:
Chrystian IX Glücksburg[47]
Praprababka po kądzieli:
Luiza Hessen-Kassel[48]
Prababka po kądzieli:
Olga Konstantinowna Romanowa[49] 		Prapradziadek po kądzieli:
Konstanty Mikołajewicz Romanow[50]
Praprababka po kądzieli:
Aleksandra Sachsen-Altenburg[51]
Babka po kądzieli:
Zofia Hohenzollern[7][3][52] 		Pradziadek po kądzieli:
Fryderyk III Hohenzollern[53] 		Prapradziadek po kądzieli:
Wilhelm I Hohenzollern[54]
Praprababka po kądzieli:
Augusta Sachsen-Weimar[55]
Prababka po kądzieli:
Wiktoria Sachsen-Koburgo-Gotha[56] 		Prapradziadek po kądzieli:
Albert Sachsen-Koburg-Gotha[57]
Praprababka po kądzieli:
Wiktoria Hanowerska[58]

Rodowód po mieczu

  1. Humbert I Białoręki, hrabia Sabaudii, ok. 980-1047[59][60]
  2. Otton, hrabia Sabaudii, 1023-1057[61]
  3. Amadeusz II, hrabia Sabaudii, 1046-1080[62]
  4. Humbert II Mocny lub Gruby, hrabia Sabaudii i Moriany, 1065-1103[63]
  5. Amadeusz III Krzyżowiec, hrabia Sabaudii i Moriany, 1087-1148[64]
  6. Humbert III Błogosławiony, hrabia Sabaudii i Moriany, 1136-1189[65]
  7. Tomasz I, hrabia Sabaudii i Moriany, 1177-1233[66]
  8. Tomasz II, hrabia Piemontu, hrabia Flandrii i regent Sabaudii, 1199-1259[67]
  9. Amadeusz V Wielki, hrabia Sabaudii i hrabia Aosty i Moriany, 1249-1323[68]
  10. Aimone Spokojny, hrabia Sabaudii i hrabia Aosty i Moriany, 1291-1343[69]
  11. Amadeusz VI Zielony Hrabia, hrabia Sabaudii i hrabia Aosty i Moriany, 1334-1383[70]
  12. Amadeusz VII Czerwony Hrabia, hrabia Sabaudii i hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei, 1360-1391[71]
  13. Amadeusz VIII Spokojny (antypapież Feliks V), hrabia a następnie książę (duca) Sabaudii, książę (principe) Piemontu i Achaii, hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei i hrabia Genewy 1383-1451[72]
  14. Ludwik I, książę Piemontu, książę Sabaudii, hrabia Aosty i Moriany, 1413-1465[73]
  15. Filip II, książę Piemontu, książę Sabaudii, hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei i hrabia Bresse, tytularny król Jerozolimy i Cypru, 1443-1497[74]
  16. Karol II lub III Dobry, książę Piemontu, książę Sabaudii, hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei, tytularny król Jerozolimy i Cypru, 1486-1553[75]
  17. Emanuel Filibert Żelazna Głowa, książę Piemontu, książę Sabaudii, hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei, tytularny król Jerozolimy i Cypru, 1528-1580[76]
  18. Karol Emanuel I Wielki lub Głowa z Ognia, książę Piemontu, książę Sabaudii, markiz Saluzzo, hrabia Aosty i Moriany, hrabia Nicei, tytularny król Jerozolimy i Cypru, 1562-1630[77]
  19. Tomasz Franciszek,  książę Carignano, markiz Salussola, markiz Bosco i Châtelard, markiz Racconigi i Villafranca, 1596-1656[78]
  20. Emanuel Filibert, książę Carignano, markiz Racconigi i Busca z Cavallermaggiore, Villafranca, Vigone, Barge, Caselle, Roccavione, Peveragno, Salussola i Boves, 1628-1709[79]
  21. Wiktor Amadeusz I, książę Carignano, markiz Racconigi i Busca z Cavallermaggiore, Villafranca, Vigone, Barge, Caselle, Roccavione, Peveragno i Boves, 1690-1741[80]
  22. Ludwik Wiktor, książę Carignano, Marchese Racconigi i Busca z Cavallermaggiore, Villafranca, Vigone, Barge, Caselle, Roccavaione, Peveragno i Boves, 1721-1778[81]
  23. Wiktor Amadeusz II, książę Carignano, 1743-1780[82]
  24. Karol Emanuel, książę Carignano, markiz Racconigi i Busca z Cavallermaggiore, Villafranca, Vigone, Barge, Caselle, Roccavaione, Peveragno i Boves, 1770-1800[83]
  25. Karol Albert, król Sardynii, książę Carignano, książę Piemontu, książę Sabaudii, książę Genui, hrabia Barge, tytularny król Cypru i król Jerozolimy, Kustosz Świętego Całunu, 1798-1849[84]
  26. Wiktor Emanuel II, król Włoch, król Sardynii, tytularny król Cypru, Jerozolimy i Armenii, oraz m.in. książę: Sabaudii, Carignano, Piemontu, Aosty, Genui, książę i wieczysty wikariusz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Kustosz Świętego Całunu, 1820-1878[4][7][3][1][32]
  27. Amadeusz I, król Hiszpanii i książę Aosty, 1845-1890[4][7][3][1][31]
  28. Emanuel Filibert, książę Asturii i książę Aosty, 1869-1931[4][7][3][1][8]
  29. Aimone, książę Aosty i król Chorwacji, książę krwi 1900-1948[4][7][3][2][1][30]
  30. Amadeusz, książę Aosty, książę Sabaudii (sporny), książę Cisterny i Belriguardo, markiz Voghera i hrabia Ponderano, 1943-[4][7][3][2][1]

Krewni w Europie

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae Royal House of Italy. chivalricorders.org. [dostęp 2015-06-02]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo di Savoia-Aoste, Principe di Savoia). 2011-03-24. [dostęp 2016-06-23]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag Davide Shamà: Genealogie delle famiglie nobili italiane. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m Leonardo ADV S.r.l. (autor zbiorowy): Cronologia. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  5. ↑ a b c Questione dinastica. Unione Monarchica Italiana. [dostęp 2016-06-27]. (wł.).
  6. ↑ Emma Moriconi: IL DUCA DI FERRO. 2014-11-07. [dostęp 2016-06-25]. (wł.).
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah La Società Genealogia Italiana (autor zbiorowy): Enciclopedia genealogica del Mediterraneo. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  8. ↑ a b c d (autor zbiorowy): The Peerage (Emanuele Filiberto di Savoia-Carignano, Principe di Savoia). 2007-03-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  9. ↑ itinerari della Grande Guerra (zbiorowy): Emanuele Filiberto Duca d'Aosta. [dostęp 2016-06-25]. (wł.).
  10. ↑ Fulco Pratesi. Vivara, nasce l'oasi del duca d'Aosta. [via Angelo Rizzoli 8, 20132 Milano, Italia „Corriere della Sera”], s. 20, 2003-04-19. RCS Mediagroup S.p.a.. ISSN 2499-0485. [dostęp 2016-06-21]. (wł.). 
  11. ↑ a b c AA.VV.. „Storia Illustrata”. 306, maj 1983. A. Mondadori Editore,. (wł.). 
  12. ↑ a b c d e f g Andrea Borella: Annuario della Nobiltà Italiana. Wyd. XXXII. Teglio (SO): S.A.G.I. Casa Editrice, 2014, s. 5. (wł.).
  13. ↑ Comunicato della Consulta dei Senatori del Regno. 2006-07-07. [dostęp 2016-06-22]. (wł.).
  14. ↑ Maurizio Bettoja. Riflessione e commento alla XXX edizione dell'Annuario della Nobiltà Italiana. „Atti della Società Italiana di Studi Araldici”, s. 1,2, 2007. (wł.). 
  15. ↑ Casa Savoia diventa un marchio. „TGCOM”, 2006-09-29. 00187 Roma, Largo del Nazareno 8: Mediamond S.p.a. RTI spa, Gruppo Mediaset. [dostęp 2016-06-21]. (wł.). 
  16. ↑ Salvatore Mannino. Vittorio Emanuele e Amedeo: deciderà un giudice aretino. „La Nazione”, 2008-05-03. Monrif Net S.r.l.. [dostęp 2016-06-21]. (wł.). 
  17. ↑ Guerra in casa Savoia Amedeo perde e paga. „Il Tempo”, 2010-02-14. Quotidiano IL Tempo srl. [dostęp 2016-06-22]. (wł.). 
  18. ↑ Savoia: Vittorio Emanuele vince causa contro Amedeo, 'ora Aosta tornino a fare Aosta'. [Piazza Mastai, 9 – 00153 Roma „Il libro di fatti”], 2010-02-13. GMC S.A.P.A. di G.P. Marra. [dostęp 2016-06-22]. Cytat: Wiktor Emanuel powiedział: Wszystko to powoduje poważne szkody w organizacjach społecznych i kulturalnych związanych z dynastią sabaudzką, a zwłaszcza w rycerskich zakonach dynastii sabaudzkiej. (wł.). 
  19. ↑ Salvatore Mannino. Amedeo pignorato nella guerra dei Savoia. „La Nazione”, 2010-05-21. Monrif Net S.r.l.. [dostęp 2016-06-21]. (wł.). 
  20. ↑ Savoia sì o no? Giurista 'boccia' sentenza che vieta il cognome ad Amedeo. „Tutto Sport”. [dostęp 2016-06-23]. (wł.). 
  21. ↑ Savoia sì o no? Giurista 'boccia' sentenza che vieta il cognome ad Amedeo. „Corriere dello Sport”. [dostęp 2016-06-23]. (wł.). 
  22. ↑ Claudia Voltattorni. La rivolta delle principesse: tradite da Vittorio Emanuele. [via Angelo Rizzoli 8, 20132 Milano, Italia „Corriere della Sera”], s. 22, 2006-04-08. RCS Mediagroup S.p.a.. ISSN 2499-0485. [dostęp 2016-06-21]. (wł.). 
  23. ↑ Enzo d'Errico. Amedeo d'Aosta in corsa del Psdi: "Un partito simpatico". [via Angelo Rizzoli 8, 20132 Milano, Italia „Corriere della Sera”], s. 3, 1992-02-06. RCS Mediagroup S.p.a.. ISSN 2499-0485. [dostęp 2016-06-23]. (wł.). 
  24. ↑ Amministrative: a torino possibile candidatura amedeo d'aosta. 1997-01-11. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  25. ↑ Amministrative: torino, duca d'aosta si riserva di rispondere. 1997-01-11. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  26. ↑ Candidatura duca d'aosta: boschiero(fmi), stia al di sopra parti. 1997-01-11. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  27. ↑ Candidatura duca d'aosta: mmi, passo verso 'sghettizzazione'. 1997-01-11. [dostęp 2016-06-23]. (wł.).
  28. ↑ Amedeo d'Aosta: creero' la Cosa monarchico. [via Angelo Rizzoli 8, 20132 Milano, Italia „Corriere della Sera”], 1997-06-02. RCS Mediagroup S.p.a.. ISSN 2499-0485. [dostęp 2016-06-19]. (wł.). 
  29. ↑ Federico Bona: I Cavalieri dell'Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).
  30. ↑ a b (autor zbiorowy): The Peerage (Aimoe di Savoia-Aoste, Principe di Savoia). 2008-02-16. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  31. ↑ a b (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo I di Savoia-Carignano, Rey de España). 2005-08-31. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  32. ↑ a b (autor zbiorowy): The Peerage (Vittorio Emanuele II di Savoia-Carignano, Re di Sardegna). 2010-03-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  33. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Adelheid Franziska Erzherzogin von Österreich). 2010-03-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  34. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Maria Vittoria del Pozzo, Principessa della Cisterna). 2004-02-07. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  35. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Carlo Emanuele del Pozzo, Duca della Cisterna e di Belriguardo). 2004-02-07. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  36. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Countess Louise de Merode). 2008-08-28. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  37. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Hélène Louise Henriette d'Orléans, Princesse de France). 2007-03-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  38. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Louis Philippe Albert d'Orléans, Prince héréditaire de France). 2010-07-04. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  39. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Ferdinand Philippe d'Orléans, Prince héréditaire de France). 2010-07-04. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  40. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Helene Luise Elisabeth Herzogin von Mecklenburg-Schwerin). 2010-07-04. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  41. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Maria Isabella de Orléans y de Borbón, Infante de España). 2007-03-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  42. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Antoine Marie Philippe Louis d'Orléans, Prince d'Orléans). 2008-12-31. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  43. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Maria Luisa Fernanda de Borbón, Infanta de España). 2010-11-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  44. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Irene zu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, Princess of Greece and Denmark). 2008-04-15. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  45. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Konstantinos I zu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, King of the Hellenes). 2005-04-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  46. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (William George I zu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, King of the Hellenes). 2015-01-23. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  47. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Christian IX zu Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, King of Denmark). 2015-01-23. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  48. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Luise Wilhelmine Friederike Karoline Auguste Julie Prinzessin von Hessen-Kassel). 2015-01-23. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  49. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Olga Konstantinovna Romanova, Grand Duchess of Russia). 2007-04-19. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  50. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Konstantin Nikolaievich Romanov, Grand Duke of Russia). 2009-12-30. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  51. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Elisabeth Alexandra Prinzessin von Sachsen-Altenburg). 2011-02-16. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  52. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Sophie Dorothea Ulrike Alice Prinzessin von Preußen). 2003-05-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  53. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Friedrich III, Deutscher Kaiser, König von Preußen). 2012-11-15. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  54. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Wilhelm I Ludwig, Deutscher Kaiser, König von Preußen). 2012-11-15. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  55. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Marie Luise Auguste Catherine Prinzessin von Sachsen-Weimar-Eisenach). 2009-03-01. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  56. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Victoria Adelaide Mary Louisa Saxe-Coburg and Gotha, Princess Royal of the United Kingdom). 2011-01-22. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  57. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Albert Prinz von Sachsen-Coburg und Gotha). 2015-01-18. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  58. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Victoria Alexandrina Hanover, Queen of the United Kingdom). 2015-01-18. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  59. ↑ Charles Cawley: Savoy. [w:] Medieval Lands [on-line]. Foudation of Medieval Genealogy, 2014-05-24. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  60. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Umberto I Conte di Savoia). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  61. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Oddo Conte di Savoia). 2015-06-06. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  62. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo II Conte di Savoia). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  63. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Umberto II Conte di Savoi). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  64. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo III Conte di Savoia). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  65. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Umberto III Conte di Savoia). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  66. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Tomaso I Conte di Savoia). 2013-08-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  67. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Tommaso II Conte di Savoia Conte di Piemonte). 2013-08-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  68. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo V Conte di Savoia Conte d'Aoste e Moriana). 2013-08-11. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  69. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Aimoe 'il Pacifico' Conte di Savoia). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  70. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo VI Conte di Savoia). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  71. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo VII Conte di Savoia). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  72. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Amadeo VIII Duca di Savoia). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  73. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Ludovico I Duca di Savoia). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  74. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Filippo II, Duca di Savoia). 2014-12-16. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  75. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Carlo II, Duca di Savoia). 2014-12-16. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  76. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Emanuele Filiberto, Duca di Savoia). 2014-12-16. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  77. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Carlo Emanuele I, Duca di Savoia). 2009-07-25. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  78. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Tommaso Francesco di Savoia, Prince de Carignan). 2013-08-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  79. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Emanuele Filiberto di Savoia, Prince de Carignan). 2013-08-17. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  80. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Vittorio Amadeo I di Savoia-Carignano, Principe di Carignano). 2011-05-07. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  81. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Luigi Vittorio di Savoia-Carignano, Principe di Carignano). 2011-05-30. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  82. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Vittorio Amadeo II di Savoia-Carignano, Principe di Carignano). 2010-02-20. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  83. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Carlo Emanuele Ferdinand di Savoia-Carignano, Principe di Carignano). 2003-05-10. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).
  84. ↑ (autor zbiorowy): The Peerage (Carlo Alberto di Savoia-Carignano, Re di Sardegna). 2010-03-09. [dostęp 2016-06-25]. (ang.).

Uwagi

  1. ↑ a b Rada Senatorów Królestwa ogłosiła, że głową domu królewskiego jest Amadeusz Sabaudzki: http://www.monarchia.it Inny prąd monarchistyczny uważa za następcę Wiktora Emanuela Sabaudzkiego.

Bibliografia

Amadeusz Sabaudzki jest autorem następujących książek:

  • Moje marzenie morze śródziemne – Amadeusz Sabaudzki-Aosta i jego smakowita kolekcja na wyspie Pantelleria, Polistampa 2004 roku.
  • Oferta dla Włochy, Minotaur 2002, wywiady Fabio Torriero.
  • W imię Króla. Rozmowy z Gigi Speroni, Rusconi 1986, napisany z Gigi Speroni.

Powiązane wpisy

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Amadeusz_Sabaudzki-Aosta&oldid=52804004”