Analiza pięciu sił Portera

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Model pięciu sił Portera

Analiza pięciu sił Porter, także model pięciu sił Portera – metoda analizy i oceny natężenia sił konkurencyjnych w sektorze, przedstawiona przez Michaela Portera w 1979 roku.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Analiza pięciu sił jako jedna z metod analizy sektorowej stanowi część analizy strategicznej wykorzystywanej w procesie formułowania strategii organizacji. Zgodnie z jej założeniami atrakcyjność (zyskowność) sektora wynika z różnego kształtowania się w nim tzw. pięciu sił:

  • rywalizacji w sektorze między konkurentami (natężenia walki konkurencyjnej wewnątrz sektora),
  • siły przetargowej (oddziaływania) nabywców,
  • siły przetargowej (oddziaływania) dostawców,
  • groźby pojawienia się nowych konkurentów,
  • groźby pojawienia się substytutów.

Co do zasady, im mocniejsza jest siła, tym silniej będzie wpływała na ceny i/lub koszty, co z kolei będzie powodowało spadek atrakcyjności sektora dla działających w nim przedsiębiorstw[1].

Ponieważ wraz z upływem czasu niektóre lub wszystkie siły się zmieniają, zmieniają się również struktura i zyskowność sektora[2]. Pozycja przedsiębiorstwa wobec pięciu sił nie jest więc stała[2].

Model Portera ułatwia usystematyzowanie i uporządkowanie sposobu patrzenia przez kierownictwo organizacji na sektor i otoczenie konkurencyjne. Ponieważ ujmuje relacje, które mają podstawowe znaczenie w każdej działalności gospodarczej (między kupującymi i sprzedającymi, sprzedającymi i dostawcami, między konkurentami oraz między popytem i podażą) może być stosowany do analizy wszystkich sektorów[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Joan Magretta: Zrozumieć Michaela Portera. Warszawa: Wydawnictwo MT Biznes, 2014, s. 44. ISBN 978-83-7746-419-9.
  2. a b Joan Magretta: Zrozumieć Michaela Portera. Warszawa: Wydawnictwo MT Biznes, 2014, s. 61. ISBN 978-83-7746-419-9.
  3. Joan Magretta: Zrozumieć Michaela Portera. Warszawa: Wydawnictwo MT Biznes, 2014, s. 55. ISBN 978-83-7746-419-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • M.E. Porter, Strategia konkurencji. Metody analizy sektorów i konkurentów, PWE, Warszawa 1992.
  • M. Romanowska, Planowanie strategiczne w przedsiębiorstwie, PWE, Warszawa 2015.
  • D. Faulkner, C. Bowman, Strategie konkurencji, Felberg SJA, Warszawa 1999.
  • K. Obłój, Strategia organizacji, PWE Warszawa 2001.