André Frossard

André Frossard
Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1915 ; Colombier-Châtelot
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1995 ; Wersal
Narodowość	francuska
Dziedzina sztuki	esej; powieść epistolarna
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

André Frossard (ur. 14 stycznia 1915 w Colombier-Châtelot, zm. 2 lutego 1995 w Wersalu^[1]) – francuski dziennikarz, pisarz i filozof katolicki pochodzenia żydowskiego (jego babcia była Żydówką), syn Ludwika Oscara Frossarda – założyciela Francuskiej Partii Komunistycznej. Wieloletni felietonista „Le Figaro”.

Jak sam opisuje, w wydanej w 1969 roku książce pod tytułem Dieu existe, je l’ai rencontré (Bóg istnieje, spotkałem Go), jako ateista doznał nawrócenia w 1935 roku po przypadkowej wizycie w kościele.

Członek Akademii Francuskiej od 1987 r. (zajmował fotel 2)^[2]. Przyjaciel Jana Pawła II.

Oficer Legii Honorowej, odznaczony także Medalem Ruchu Oporu oraz Krzyżem Wojennym 1939–1945^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

La Maison des otages (1946)
Histoire paradoxale de la IVe République (1954)
Le Sel de la terre (1956)
Voyage au pays de Jésus (1958)
Les Greniers du Vatican (1960)
Votre humble serviteur, Vincent de Paul (1960)
Dieu existe, je l’ai rencontré (1969)
La France en général (1975)
Il y a un autre monde (1976)
Les trente-six preuves de l’existence du diable (1978, wyd. pol.: 36 dowodów na istnienie diabła, przeł. Zygmunt Ławrynowicz, W drodze, Poznań 1987, ISBN 83-85008-51-9; Poznań 1988, ISBN 83-85008-69-1)
L’art de croire (1979)
N’ayez pas peur, dialogue avec Jean-Paul II (1982)
La Baleine et le Ricin (1982)
L’Évangile selon Ravenne (1984)
Le Chemin de croix, au Colisée avec Jean-Paul II (1986)
N’oubliez pas l’amour, la Passion de Maximilien Kolbe (1987)
Le Crime contre l’humanité (1988)
Portrait de Jean-Paul II (1988)
Le Cavalier du Quai Conti (1988)
Dieu en questions (1990, wyd. pol.: Bóg i ludzkie pytania, Kielce 1991, ISBN 83-900150-0-5)
Le Monde de Jean-Paul II (1991, wyd. pol.: Świat Jana Pawła II, przeł. ks. Stanisław Czerwik, Jedność, Kielce 1992, ISBN 83-900150-5-6)
Les grands bergers (1992)
Excusez-moi d’être français (1992)
Défense du Pape (1993, wyd. pol.: Bronię Papieża, Warszawa 1995, ISBN 83-85482-51-2)
L’homme en questions (1993, wyd pol.: Człowiek i jego pytania)
Ecoute, Israël! (1994, wyd. pol. 1995: Słuchaj, Izraelu!)
L’Evangile inachevé (1995, wyd. pol.: Niedokończona Ewangelia, Kielce 1996, ISBN 83-85957-91-X)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ André FROSSARD. academie-francaise.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-14)]..
↑ ^a ^b André FROSSARD. Akademia Francuska. [dostęp 2022-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-20)]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Trzej konwertyci w Paryżu. W: Vittorio Messori: Pytania o chrześcijaństwo. Kraków: Wydawnictwo M, 1996. ISBN 83-87243-00-0. (pol.).

[1] André FROSSARD. academie-francaise.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-14)]..

[a-2] André FROSSARD. Akademia Francuska. [dostęp 2022-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-20)]. (fr.).

[1]

[2]