Andrej Klimau
| Pełne imię i nazwisko |
Andrej Jauhienawicz Klimau |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 września 1965 |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Andrej Jauhienawicz Klimau (biał. Андрэй Яўгенавіч Клімаў, ros. Андрей Евгеньевич Климов, Andriej Jewgienjewicz Klimow; ur. 17 września 1965 w Mińsku) – białoruski polityk i biznesmen, członek opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji; w 1996 roku był jednym z inicjatorów impeachmentu prezydenta Alaksandra Łukaszenki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 17 września 1965 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1986 roku ukończył Szkołę Pożarniczo-Techniczną MSW ZSRR we Lwowie. W latach 1983–1991 służył w organach spraw wewnętrznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR. W latach 1991–1996 pełnił funkcję dyrektora małego przedsiębiorstwa Andreja Klimaua w Mińsku, przewodniczącego zarządu spółki „Andriej Klimow i Ko.”. Od 1997 roku był członkiem Zjednoczonej Partii Obywatelskiej[1].
Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]
W wyborach parlamentarnych w 1995 roku startował formalnie jako kandydat bezpartyjny. W drugiej turze wyborów uzupełniających został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z pierszamajskiego okręgu wyborczego nr 244 miasta Mińska. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[2], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Polityki Ekonomicznej i Reform[4]. Klimau był jednym z inicjatorów impeachmentu prezydenta Alaksandra Łukaszenki i członkiem komisji deputowanych powołanej do rozpatrzenia naruszeń porządku konstytucyjnego przez prezydenta[1]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez Łukaszenkę kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Prześladowania polityczne[edytuj | edytuj kod]
Po reformie konstytucyjnej Andrej Klimau został aresztowany pod zarzutem naruszenia norm finansowych i gospodarczych podczas budowy luksusowego domu w Mińsku. Śledztwo w jego sprawie trwało 2 lata. W więzieniu Klimau prowadził głodówkę bez przyjmowania płynów, protestując przeciwko oskarżeniom, które jego zdaniem zostały sfabrykowane z przyczyn politycznych. W tym czasie został także brutalnie pobity. Podczas rozprawy sądowej wiele punktów oskarżenia wycofano, ponieważ nie zostały one potwierdzone w toku śledztwa. Ostatecznie jednak Klimau został skazany na 6 lat więzienia i przepadek mienia, co było oceniane jako surowy wyrok. Zdaniem opinii publicznej sprawa Klimaua miała charakter represji politycznych[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Andrej Klimau jest żonaty, ma dwoje dzieci[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Kto… ↓, s. 130
- ↑ Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №38-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2020-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-29)]. (biał.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.