Andrew Blayney
| |
| Generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Andrew Thomas Blayney (ur. 30 listopada 1770, zm. 8 kwietnia 1832) – 11. lord Blayney, dowódca 89 regimentu piechoty brytyjskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Walczył z zaangażowaniem w wojnach napoleońskich, mimo to został jeńcem w Bitwie pod Fuengirolą, w czasie ekspedycji z Gibraltaru do Hiszpanii. Do niewoli wzięła go mała grupka żołnierzy polskich pod dowództwem kpt. Franciszka Młokosiewicza, czego konsekwencją było spędzenie kilku lat w niewoli francuskiej. Jego szabla jest aktualnie na wystawie w Muzeum Czartoryskich, w Krakowie.
Napisał dwutomowe pamiętniki o swoich przeżyciach w czasie wojen napoleońskich pt. „Opowiadanie Majora-Generała Lorda Blayneya o przymusowej podróży przez Hiszpanię i Francję jako jeniec wojenny w latach 1810 – 1814" (Londyn, 1814).
W czasie długiej niewoli Blayneya, II Earl Caledonu opiekował się jego finansami, sprawami osobistymi i politycznymi. Po powrocie z niewoli Blayney uzyskał mandat w parlamencie brytyjskim.
Po śmierci Blayneya tytuł przejął jego syn - Cadwallader Blayney, dwunasty i ostatni z lordów Castleblayney.