Andriej Kirilenko (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andriej Kirilenko
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 września 1906
Aleksiejewka, k. Biełgorodu

Data i miejsce śmierci

12 maja 1990
Moskwa

członek Komitetu Centralnego KPZR
Okres

od 1956
do 1986

Przynależność polityczna

KPZR

członek Biura Politycznego KC KPZR
Okres

od 1962
do 1982

Przynależność polityczna

KPZR

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Georgi Dimitrowa (Bułgaria) Medal „Za odbudowę kopalni węgla Donbasu”

Andriej Pawłowicz Kirilenko (ros. Андре́й Па́влович Кириле́нко; ur. 8 września 1906 w Aleksiejewce w rejonie Biełgorodu, zm. 12 maja 1990 w Moskwie) – radziecki polityk, członek Komitetu Centralnego KPZR (1956–1986) i Biura Politycznego KC KPZR (1962–1982), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR (1950–1982), dwukrotny Bohater Pracy Socjalistycznej (1966 i 1976).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1925 ukończył szkołę techniczną i został mechanikiem elektrycznym, w 1929 wstąpił do Komsomołu, a w 1931 do WKP(b), w 1936 ukończył Rybiński Lotniczy Technologiczny Instytut i podjął pracę w Zaporożu jako inżynier-konstruktor lotniczy. Członek rejonowych komitetów partyjnych. Brał udział w wojnie z Niemcami od 1941, członek Rady Wojskowej 18 Armii Frontu Południowego (1942–1943). W latach 1944–1947 II sekretarz Komitetu Obwodowego WKP(b) w Zaporożu (1946–1947 I sekretarzem partii w tym mieście był Leonid Breżniew), a 1947–1950 I sekretarz Komitetu Obwodowego partii w Mikołajowie. W okresie od VI 1950 do XII 1955 I sekretarz Komitetu Obwodowego WKP(b)/KPZR w Dniepropietrowsku, a XII 1955 – IV 1962 w Swierdłowsku. Od 29 VI 1957 do 31 X 1961 zastępca członka, a 23 IV 1962 – 22 XI 1982 członek Biura Politycznego KC KPZR. W latach 1956–1986 członek KC, a od 8 IV 1966 do 22 XI 1982 sekretarz KC KPZR. W latach 1950–1982 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR. W 1970 uznany za jednego z najważniejszych ludzi w KPZR i za potencjalnego następcę Breżniewa jako przywódcę KPZR. W grudniu 1982 przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]