Andrzej Ignacy Ogiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Ignacy Ogiński
Ilustracja
Herb
Ogiński
Rodzina

Ogińscy herbu Oginiec

Data i miejsce urodzenia

1740
Tadulin

Data i miejsce śmierci

1787
Guzów

Ojciec

Tadeusz Franciszek Ogiński

Matka

Izabella Radziwiłł

Żona

Paula Szembek

Dzieci

Michał Kleofas Ogiński
x I v. Izabela Lasocka
II v. Maria Neri
Józefa Ogińska
x I v. Ignacy Ogiński
II v. Jan Nikodem Łopaciński

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Ignacy Joachim Jozafat Ogiński herbu własnego (ur. 13 kwietnia 1740 roku w Tadulinie w województwie witebskim – zm. 12 października 1787 roku w Guzowie) – marszałek sejmu skonfederowanego 1776 roku[1] i marszałek litewski konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[2], wojewoda trocki w 1783 roku, kasztelan trocki w 1778 roku, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1761 roku[3]sekretarz Rady Nieustającej w 1775 roku[4], sekretarz wielki litewski w 1773 roku, referendarz litewski w 1771 roku, miecznik litewski w 1762 roku, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1760 roku, starosta oszmiański w 1756 roku[5], dyplomata, wolnomularz[6], członek Komisji Kruszcowej[7], starosta kadaryski, maćkowski i płotelski, a z posagu żony, wdowie po Janie Prosperze Potockim, starosta niegrodowy guzowski, ponadto pułkownik chorągwi petyhorskiej Najjaśniejszego Króla w 1760 roku[8].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Tadeusza Franciszka i Izabelli z Radziwiłłów.

Poseł inflancki na sejm 1756 roku. Poseł inflancki na sejm 1758 roku z województwa inflanckiego[9]. Deputat kowieński na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1760 roku[10]. Był posłem inflanckim na sejm 1762 roku. Był członkiem konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1764[11]. Był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa trockiego. Poseł ziemi sochaczewskiej na sejm koronacyjny 1764 roku[12]. Na sejmie koronacyjnym 1764 roku wyznaczony ze stanu rycerskiego do Asesorii Wielkiego Księstwa Litewskiego[13]. Jeden z najbardziej zaufanych ludzi króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1766 został członkiem Komisji Skarbowej Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1769 miał posłować do Petersburga lecz ostatecznie tam nie pojechał. Konfederaci barscy uznali go za wroga ojczyzny i zniszczyli jego dobra. Uchwałą rady senatu z 23 grudnia 1771 mianowano go posłem Rzeczypospolitej przy dworze wiedeńskim. Do Wiednia dotarł w połowie lutego 1772, gdy żywiono jeszcze wiele złudzeń, że Austria poprze Stanisława Augusta wobec Rosji.

Francuskiemu ambasadorowi w Wiedniu, kardynałowi de Rohan, obiecał dopomóc w uwolnieniu francuskich oficerów oblężonych wraz z konfederatami barskimi na Wawelu przez Rosjan – jednak próby nawiązania rozmów z ambasadorem de Rohan i konfederatami nie powiodły się.

Austriacy starali się jak najdłużej mydlić oczy Ogińskiemu. Brytyjski reprezentant w Wiedniu David Murray, 2. hrabia Mansfield ostrzegał Ogińskiego o swych podejrzeniach dotyczących porozumienia trzech mocarstw w celu dokonania rozbioru, Ogiński wierzył jednak bezwartościowym zapewnieniom Kaunitza.

Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 został wybrany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego sekretarzem Rady Nieustającej[4].

Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z województwa trockiego[14]. W 1780 roku był konsyliarzem Rady Nieustającej.

W 1770 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława.

Żoną Ogińskiego była Paula z Szembeków. Mieli córkę, Józefę I v. za Ignacym Ogińskim II v. za Janem Nikodemem Łopacińskim[15], oraz syna, Michała Kleofasa (kompozytora)[16].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Władysław Konopczyński, Chronologia sejmów polskich 1493-1793, Kraków 1948, s. 168 [42].
  2. ↑ Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodow Agituiącego Się, Warszawa 1776, [b.n.s]
  3. ↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 135.
  4. ↑ a b Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 87.
  5. ↑ Urzędnicy centralni i dostojnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Henryk Lulewicz i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994s. 225.
  6. ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 135.
  7. ↑ Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku, t. I, Warszawa 1981 s. 326.
  8. ↑ Kolęda Warszawska na rok 1760, Warszawa 1760, [b.n.s].
  9. ↑ Diarjusze sejmowe z wieku XVIII.T.III. Diarjusze sejmów z lat 1750, 1752, 1754 i 1758, Warszawa 1937, s. 290.
  10. ↑ biogram z XXIII tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Zofii Zielińskiej
  11. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 73.
  12. ↑ Ludwik Zieliński, Pamiątki historyczne krajowe, Lwów 1841, s. 28.
  13. ↑ Kolęda Warszawska Na Rok 1766, [b.n.s]
  14. ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
  15. ↑ T. Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, R. IV, Poznań 1882, s. 156.
  16. ↑ Internetowy Polski Słownik Biograficzny, hasło autorstwa Zofii Zielińskiej

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Historia Dyplomacji Polskiej – tom II 1572-1795, PWN Warszawa 1981, s. 549.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Marszałkowie Izby Poselskiej Sejmu I Rzeczypospolitej
Korona Królestwa Polskiego
Rzeczpospolita Obojga Narodów
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Ignacy_Ogiński&oldid=73568897”