Andrzej Płonka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Płonka
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1936
Łódź

Data śmierci

2001

Profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia teoretyczna i radiacyjna
Alma Mater

Politechnika Łódzka

Doktorat

1964
Politechnika Łódzka

Habilitacja

1969
Politechnika Łódzka

Profesura

1983

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres zatrudn.

1965–2001

Andrzej Płonka (ur. 3 listopada 1936 w Łodzi, zm. 2001) – polski chemik, profesor Politechniki Łódzkiej.

W 1959 ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechnice Łódzkiej. Na tej uczelni w 1964 roku uzyskał stopień doktora nauk chemicznych, a w 1969 roku stopień doktora habilitowanego. W 1983 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1991 powołano go na stanowisko profesora zwyczajnego w Politechnice Łódzkiej.

W latach 1960–1965 zorganizował i kierował Pracownią Izotopową w III Klinice Chorób Wewnętrznych Wojskowej Akademii Medycznej. Od 1965 roku pracował na Politechnice Łódzkiej jako nauczyciel akademicki. Na początku lat 70. zorganizował pracownię Elektronowego Rezonansu Paramagnetycznego, którą kierował do śmierci. Pracował w dziedzinie chemii fizycznej i teoretycznej. Sformułował hipotezę wiązania jonów z ze strukturami polielektrolitowymi oraz opracował oryginalną w skali światowej teorię kinetyki reakcji w fazach skondensowanych – kinetykę dyspersyjną.

Jego dorobek naukowy obejmuje 168 publikacji, 12 prac przeglądowych, 6 monografii i 3 patenty. Wypromował 5 doktorów.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945-2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 205.
  • Stefan Karolczak, Jan Perkowski (red.): Zeszyty Historyczne Politechniki Łódzkiej: 50 lat chemii radiacyjnej w Politechnice Łódzkiej (zeszyt 14). Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2013, s. 29. ISSN 1731-6553.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]