André Vingt-Trois

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	14 października 1988
Miejscowość	Paryż
Miejsce	Katedra Notre-Dame
Konsekrator	Jean-Marie Lustiger
Współkonsekratorzy	Gabriel Vanel; Daniel Pézeril
Konsekrowani biskupi
Jérôme Beau	8 września 2006
Jean-Yves Nahmias	8 września 2006
Alain Castet	29 czerwca 2008
Renauld de Dinechin	5 września 2008
Éric de Moulins-Beaufort	5 września 2008
Yves Le Saux	25 stycznia 2009
Luc Ravel	29 listopada 2009
Jacques Benoit-Gonnin	2 maja 2010
Michel Aupetit	19 kwietnia 2013
Georges Colomb	5 maja 2016
Denis Jachiet	9 września 2016
Thibault Verny	9 września 2016
Antoine de Romanet	10 września 2017
Współkonsekrowani biskupi
Éric Aumonier	11 października 1996
Jean-Marie Le Vert	8 stycznia 2006
Jean-Pierre Batut	10 stycznia 2009

André Vingt-Trois
	Kardynał prezbiter
	Sic enim Deus dilexit mundum; Tak Bóg umiłował świat
Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1942 ; Paryż
	Arcybiskup Paryża
Okres sprawowania	2005-2017
	Arcybiskup Tours
Okres sprawowania	1999-2005
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	27 października 1968
Prezbiterat	28 czerwca 1969
Nominacja biskupia	25 czerwca 1988
Sakra biskupia	14 października 1988
Kreacja kardynalska	24 listopada 2007; Benedykt XVI
Kościół tytularny	San Luigi dei Francesi
	Multimedia w Wikimedia Commons

André Armand Vingt-Trois (ur. 7 listopada 1942 w Paryżu) – francuski duchowny katolicki, arcybiskup Paryża w latach 2005-2017, kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1962 wstąpił do seminarium de Saint-Sulpice w Issy-les-Moulineaux. Ukończył studia w zakresie teologii moralnej w Institut Catholique w Paryżu. 28 czerwca 1969 przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Paryża, kardynała François Marty i został inkardynowany do archidiecezji paryskiej.

W latach 1969-1974 był wikarym w parafii św. Joanny Chantal, gdzie proboszczem był ks. Jean-Marie Lustiger. Zajmował się głównie katechizacją i formacją świeckich. W latach 1974-1981 był kierownikiem duchowym oraz wykładowcą teologii moralnej i sakramentalnej w seminarium de Saint-Sulpice w Issy-les-Moulineaux. Brał udział w pracach różnych ruchów zajmujących się duszpasterstwem rodzin i przygotowaniem do sakramentu małżeństwa. Prowadził również kursy w ramach stałej formacji kapłanów.

W latach 1981-1999 był wikariuszem generalnym archidiecezji paryskiej i bliskim współpracownikiem kard. Jean-Marie Lustigera, którego jest następcą. W Paryżu zajmował się przede wszystkim szkolnictwem, duszpasterstwem w katedrze, seminarium diecezjalnym, środkami społecznego przekazu, duszpasterstwem rodzin, działalnością charytatywną i katechizacją.

25 czerwca 1988 został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym w Paryżu z biskupią stolicą tytularną Thibilis. Święcenia biskupie przyjął 14 października z rąk arcybiskupa paryskiego, kardynała Jeana-Marie Lustigera. 21 kwietnia 1999 został mianowany metropolitą Tours. Jego ingres odbył się 16 maja.

11 lutego 2005 został mianowany arcybiskupem Paryża w miejsce odchodzącego w stan spoczynku kardynała Lustigera^[1]. Objęcie archidiecezji przez nowego metropolitę nastąpiło 5 marca 2005. 14 marca 2005 papież Jan Paweł II mianował go również ordynariuszem katolików obrządku wschodniego mieszkających we Francji i nie posiadających własnego ordynariusza^[2].

Jest członkiem Kongregacji ds. Biskupów i Papieskiej Rady ds. Rodziny. W latach 2007-2013 pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Francji^[3].

Na konsystorzu z dnia 24 listopada 2007 został kreowany przez papieża Benedykta XVI kardynałem prezbiterem San Luigi dei Francesi^[4].

7 grudnia 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z pełnionego urzędu, a jego następcą mianował biskupa Michela Aupetit^[5].

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.

7 listopada 2022 po ukończeniu 80 lat utracił prawo do udziału w konklawe^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ RINUNCIA DELL’ARCIVESCOVO DI PARIS (FRANCIA) E NOMINA DEL SUCCESSORE. vatican.va, 2005-02-11. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).
↑ RINUNCIA DELL’ORDINARIO PER I CATTOLICI DI RITO ORIENTALE RESIDENTI IN FRANCIA E SPROVVISTI DI ORDINARIO PROPRIO E NOMINA DEL SUCCESSORE. vatican.va, 2005-02-11. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).
↑ Konferencja Episkopatu Francji w bazie gcatholic.org (ang.) [dostęp 2020-03-01]
↑ Abp Ryłko nowym kardynałem. tvn24.pl, 2007-11-24. [dostęp 2020-03-01].
↑ Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Paris (Francia) e nomina del successore. vatican.va, 2017-12-07. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).
↑ Kard. A. Vingt-Trois kończy 80 lat – w Kolegium Kardynalskim 127 elektorów. gosc.pl. [dostęp 2022-11-07].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Profil na stronie Konferencji Episkopatu Francji
internetowy słownik biograficzny kardynałów S. Mirandy
André Vingt-Trois [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2005-02-12] (ang.).

[1] RINUNCIA DELL’ARCIVESCOVO DI PARIS (FRANCIA) E NOMINA DEL SUCCESSORE. vatican.va, 2005-02-11. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).

[2] RINUNCIA DELL’ORDINARIO PER I CATTOLICI DI RITO ORIENTALE RESIDENTI IN FRANCIA E SPROVVISTI DI ORDINARIO PROPRIO E NOMINA DEL SUCCESSORE. vatican.va, 2005-02-11. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).

[3] Konferencja Episkopatu Francji w bazie gcatholic.org (ang.) [dostęp 2020-03-01]

[4] Abp Ryłko nowym kardynałem. tvn24.pl, 2007-11-24. [dostęp 2020-03-01].

[5] Rinuncia dell’Arcivescovo Metropolita di Paris (Francia) e nomina del successore. vatican.va, 2017-12-07. [dostęp 2020-03-01]. (wł.).

[6] Kard. A. Vingt-Trois kończy 80 lat – w Kolegium Kardynalskim 127 elektorów. gosc.pl. [dostęp 2022-11-07].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Zmarli kardynałowie (XX–XXI wiek)	Louis-Henri Luçon (1907) Pierre-Paulin Andrieu (1907) Leon-Adolphe Amette (1911) François-Virgil Dubillard (1911) Anatole de Cabrières (1911) Hector-Irénée Sévin (1914) Auguste-René Dubourg (1916) Louis-Ernest Dubois (1916) Louis-Joseph Maurin (1916) Alexis Charost (1922) Stanislas Touchet (1922) Alexis Lépicier (1927) Charles Binet (1927) Jean Verdier (1929) Achille Liénart (1930) Alfred Baudrillart (1935) Emmanuel Suhard (1935) Eugène Tisserant (1936) Pierre Gerlier (1937) Jules Saliège (1946) Clément Roques (1946) Pierre Petit de Julleville (1946) Maurice Feltin (1953) Georges Grente (1953) Paul Richaud (1958) André Jullien (1958) Joseph-Charles Lefèbvre (1960) Joseph-Marie Martin (1965) Jean-Marie Villot (1965) Gabriel-Marie Garrone (1967) Pierre Veuillot (1967) Alexandre Renard (1967) François Marty (1969) Paul Gouyon (1969) Jean Daniélou (1969) Paul-Pierre Philippe (1973) Jean Guyot (1973) Roger Etchegaray (1979) Jean-Marie Lustiger (1983) Henri de Lubac (1983) Albert Decourtray (1985) Jacques Martin (1988) Robert Coffy (1991) Pierre Eyt (1994) Yves Congar (1994) Jean Balland (1998) Louis-Marie Billé (2001) Jean Honoré (2001) Jean-Louis Tauran (2003) Bernard Panafieu (2003) Albert Vanhoye (2006)
Byli kardynałowie	Louis Billot (1911); zrzekł się godności kardynalskiej w 1927
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Paul Poupard (1985) André Vingt-Trois (2007)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Philippe Barbarin (2003) Jean-Pierre Ricard (2006) Dominique Mamberti (2015) Jean-Marc Aveline (2022) Christophe Pierre (2023) François Bustillo (2023)