Antoni (Krotewycz)

Antoni

Boris Krotiewicz
Metropolita tambowski i miczuriński
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1889 Bohusław
Data i miejsce śmierci	21 listopada 1973 Małachowka
Metropolita tambowski i miczuriński
Okres sprawowania	1968–1970
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	11 sierpnia 1944
Diakonat	1914
Prezbiterat	14 sierpnia 1914
Nominacja biskupia	1944
Chirotonia biskupia	14 sierpnia 1944

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	14 sierpnia 1944
Konsekrator	Jan (Sokołow)
Współkonsekratorzy	Andrzej (Komarow)
Współkonsekrowani biskupi Sergiusz (Łarin) 15 sierpnia 1944 Teodozjusz (Kowernynski) 25 lutego 1945

Antoni, imię świeckie Boris Nikolajewicz Krotiewicz lub Krotewycz (ur. 20 lipca^?/1 sierpnia 1889 w Bohusławiu, zm. 21 listopada 1973 w Małachowce) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył II gimnazjum klasyczne w Kijowie, po czym podjął studia medyczne w tym samym mieście. Przerwał je jednak po roku i rozpoczął z kolei studia na Kijowskiej Akademii Duchownej. Ukończył je w 1914. W tym samym roku ożenił się, po czym został wyświęcony na diakona, a następnie (14 sierpnia 1914) na kapłana. Służył w cerkwi Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Pirohowie. Następnie od 1917 do 1919 był proboszczem parafii św. Katarzyny na Cmentarzu Łukjanowskim w Kijowie. W 1919 otrzymał godność protoprezbitera i został proboszczem cerkwi na Cmentarzu Bajkowym oraz dziekanem 3 dekanatu kijowskiego.

W latach 1920 był duchownym Żywej Cerkwi i członkiem konsystorza eparchii kijowskiej w tejże jurysdykcji. Jego losy do końca dekady są nieznane. W 1931 był już ponownie kapłanem Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i proboszczem cerkwi Mądrości Bożej w Moskwie. W roku następnym pełnił funkcję proboszcza przy soborze Narodzenia Pańskiego w Kowrowie oraz dziekana dekanatu kowrowskiego (eparchia włodzimierska i suzdalska). W tym samym roku zdołał obronić dysertację na stopień kandydata nauk teologicznych. W 1933 był proboszczem parafii Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Iwanowie, zaś w roku następnym proboszczem parafii przy soborze w Oriechowie-Zujewie i dziekanem miejscowego dekanatu. W 1935 uzyskał kanoniczny rozwód z żoną. W 1937 został proboszczem parafii w Pierowie (eparchia moskiewska) i dziekanem dekanatów uchtomskiego i ramieńskiego. W tym samym roku został oskarżony o prowadzenie propagandy antyradzieckiej i skazany na pięć lat łagru; wyrok odbył w całości.

Od 1944 służył w eparchii żytomierskiej. 11 sierpnia tego roku w Ławrze Pieczerskiej złożył wieczyste śluby mnisze przed ihumenem Kronidem i przyjął imię mnisze Antoni, na cześć św. Antoniego Pieczerskiego. 14 sierpnia 1944 w soborze św. Włodzimierza w Kijowie odbyła się jego chirotonia na biskupa żytomierskiego i owruckiego, w której jako konsekratorzy udział wzięli egzarcha Ukrainy, metropolita kijowski Jan oraz biskup dniepropetrowski i zaporoski Andrzej. Po dwóch latach biskup Antoni został przeniesiony na katedrę kostromską, otrzymując równocześnie obowiązki locum tenens eparchii jarosławskiej i rostowskiej. W 1952 został podniesiony do godności arcybiskupiej, jednak już rok później na własną prośbę przeszedł w stan spoczynku.

W 1954 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego mianował go biskupem tulskim i bielowskim, zaś od 1958 także locum tenens eparchii rostowskiej i nowoczerkaskiej. W 1961 otrzymał godność metropolity i objął katedrę mińską i białoruską. W tym samym roku odszedł w stan spoczynku po raz drugi, jednak już w 1962 Synod ponownie mianował go metropolitą orłowskim i briańskim. Po rocznym zarządzaniu eparchią został przeniesiony w stan spoczynku po raz trzeci, jednak w 1964 został mianowany metropolitą iwanowskim i kineszemskim. W 1966 po raz drugi objął katedrę tulską i bielowską, jednak po kilku miesiącach odszedł w stan spoczynku. Częste przenoszenie biskupa z katedry na katedrę było praktyką typową dla lat 60. XX wieku, gdy władze radzieckie wznowiły prześladowania Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Antoni (Krotewycz) regularnie popadał również w konflikty z duchowieństwem, jego despotyczny stosunek do kapłanów był przedmiotem skarg kierowanych do patriarchy. Duchowni oskarżali go także o uległą postawę wobec miejscowych władz, nieprzeciwstawianie się kolejnym kampaniom zamykania cerkwi, a nawet dobrowolne ustępstwa, szkodliwe dla działalności Cerkwi. W szczególności w Iwanowie, natychmiast po objęciu katedry, metropolita Antoni zgodził się na przekazanie władzom domu biskupiego z cerkwią, samochodów eparchialnych, jak również polecił zniszczyć archiwum administratury i rozdać zbiory biblioteczne.

Jego ostatnią katedrą była eparchia tambowska i miczurińska, jaką kierował w latach 1968-1970. W 1970, z powodu podeszłego wieku, odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Małachowce pod Moskwą, gdzie też trzy lata później zmarł. Został pochowany przy cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Nikolskim-Trubieckim.